คือ วันนี้ผมได้ทำบาปที่คิดว่าเป็นบาปหนักมากๆ จนไม่น่าให้อภัยได้ ตอนทำก็รู้ว่าบาป แต่มันก็หยุดไม่ได้ พอทำลงไปแล้วเพิ่งรู้สึกตัว รู้สึกผิด อับอาย กลัวไปหมด อยากจะขอโทษพระบิดา พระเยซุ พระแม่มารี ที่ได้ทำบาปที่น่ารังเกียจนี้ลงไป พอกลางคืนจะสวด ก็ละอายในบาปขึ้นมา คิดว่าเราทำลงไปขนาดนี้พระคงจะลงโทษ แล้ว ไม่เมตตาเราแน่ๆ แต่อีกใจก็คิดว่า พระบิดาเจ้า เป็นพระบิดาของเรา จะไม่ฟังเราได้อย่างไร สุดท้ายก็ได้อธิษฐาน ตามที่ทำทุกวัน แต่ก็เจือไปด้วยความรู้สึกละอายแก่ใจ ยิ่งจะขอให้เรารอดพ้นจากการลงโทษ การทดลอง แล้ว แทบจะร้องไห้อายจริงๆ พอสวดสายประคำ ในหัวก็เห็นแต่การกระทำของตัวเอง ปากก็สวดไป แต่ในใจก็คิดแต่เรื่องบาป เห็นภาพตัวเองทำบาปซ้ำไปซ้ำมา จนจิตใจแทบจะไม่อยู่กับบทสวด ผมรู้สึกแย่มากๆ ควรจะทำอย่างไรดีครับ ขอคำแนะนำด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
