หายใจแรงขึ้น และร้องครางอย่างน่าสงสาร
หมอบอกน้องโดนยา
ฉันวอนขอพระเจ้า ขอพระองค์อย่าเพิ่งนำน้องไป แต่คำภาวนา คงยังไปไม่ถึงพระองค์
น้องครางเสียงดังออกมา ก่อนจะสิ้นลม ในขณะนั้น ฉัน แม่และพี่สาว นั่งกันอยู่ในห้องและได้ยินทุกคน
ทุกคนทำใจไม่ได้ ที่จะดูน้องกำลังหมดลมหายใจ วินาทีที่เขามาบอกว่า น้องเสียแล้วนะ
มันเหมือนเราสูญเสียสมาชิกในครอบครัวไป เศร้าจนไม่อาจจะร้องไห้ออกมาได้
คงจะคิดถึง เสียงเห่าแหลมๆของยัยตัวแสบ
คงจะคิดถึง เวลาขับรถกลับบ้าน แล้วต้องวิ่งออกมารับด้วยความดีใจ
คงจะคิดถึง เวลานอนกอดเล่นกัน
คงจะคิดถึง เวลาเปิดประตูรถ แล้ววิ่งกระโดดขึ้นรถ
คงจะคิดถึง เวลาเปิดห้อง แล้วจะรีบวิ่งเข้าไปในห้อง นอนรอเราเล่นด้วย
คงจะคิดถึง ท่านั่งรอของกินที่ทำเป็นประจำทุกวัน
และคงจะคิดถึง คิดถึงหนูตลอดไป น้องมะลิ เจ้าผึ้งน้อยของพี่......
ถ้าร้องไห้จนจะขาดใจ เผื่อที่จะให้หนูตื่นขึ้นมา วิ่งเล่นกันอีกครั้ง พี่ก็จะยอม
รู้สึกไม่ดีเลย
เสียใจด้วยนะค่ะ 
.....