กระเป๋าสตางค์และรักแท้

ใครมาใหม่เชิญทางนี้ก่อน ทักทาย ทดลองโพส
ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อาทิตย์ พ.ย. 26, 2017 5:50 pm

เรื่องจาก Moral stories แปลและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
............... กระเป๋าสตรางค์ และรักแท้.............
....หัวค่ำของวันที่หนาวจัดวันหนึ่ง ขณะที่ผมเดินกลับบ้าน ผมพบกระเป๋าสตางค์
ใบหนึ่งตกอยู่ข้างถนน จึงหยิบขึ้นมาเปิดดูเพื่อหาที่อยู่ของผู้เป็นเจ้าของสิ่งที่พบ
มีเพียงเงิน 3 ดอลล่าร์และจดหมาย อยู่ในสภาพที่เหมือนกับอยู่ในกระเป๋ามา
นานนับปีแล้ว สิ่งที่พอจะอ่านออกได้บ้างคือที่อยู่ของผู้ส่งบนซองสีฟ้าที่มีภาพ
ดอกไม้เล็กๆที่มุมซ้าย เมื่อคลี่จดหมายออกอ่าน ก็ทราบว่าจดหมายที่เขียนขึ้น
ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1924 เกือบ 60 ปีมาแล้ว! ผู้เขียนเป็นสตรีที่บรรจงเขียนด้วย
ความตั้งใจถึง “ไมเคิล”
มีใจความว่าเธอไม่สามารถจะมาพบเขาได้อีก
เพราะถูกคุณแม่ห้าม แต่สาเหตุที่เขียนยืนยันว่าเธอจะรักเขาคนเดียวตลอดไป
ผู้เขียนเซ็นชื่อที่ท้ายจดหมาย ว่า“อันนา”
...แม้จะเป็นจดหมายที่น่ารักแต่สิ่งเดียวที่ระบุถึงเจ้าของกระเป๋า มีเพียงชื่อ
“ไมเคิล”เท่านั้นผมเริ่มหาเจ้าของด้วยการโทรศัพท์ไปสอบถามกับ
เจ้าหน้าทีศูนย์โทรศัพท์โดยให้ที่อยู่ของผู้เขียนจดหมายคือ “อันนา”
...เจ้าหน้าที่ผู้รับเรื่องโอนสายให้ผมแจ้งเรื่องกับหัวหน้าของเธอ เมื่อทราบ
เรื่องแล้วหัวหน้าไม่ให้เบอร์โทรกับผมโดยตรง แต่จะขอโทรคุยกับ“อันนา”
ตามที่อยู่บนซองจดหมาย ก่อนว่ายินดีจะพูดกับผมหรือไม่หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง
เธอก็รายงานกับผมว่า “สตรีผู้รับสายจะพูดสายกับผมโดยตรง”
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อาทิตย์ พ.ย. 26, 2017 6:33 pm

...ผมถามเธอว่าเธอรู้จักกับคนที่ชื่อ”อันนา” ซึ่งเคยอยู่ที่นั่นหรือไม่
เธอตอบว่า “เมื่อราว 30 ปีก่อนดิฉันซื้อบ้านมาจากเจ้าของเดิมที่มีลูกสาวชื่อ
อันนาค่ะ” ผมจึงถามต่อเพื่อขอทราบที่อยู่ที่ครอบครัวอันนาย้ายไป คำตอบที่
ได้คือดิฉันจำได้แต่เพียงว่า “ตอนนั้นอันนากำลังจะพาแม่ของเธอไปอยู่ที่บ้าน
ผู้สูงอายุคุณลองสอบถามที่นั่นดูก่อนแล้วกันนะคะ”
...เธอบอกชื่อบ้านผู้สูงอายุให้ผม ผมจึงโทรไปสอบถามและทราบว่าแม่ของ
อันนาเสียชีวิตไป 3-4ปีแล้ว จากนั้นเจ้าหน้าที่บ้านผู้สูงอายุก็บอกว่า “ที่จริง
ขณะนี้ตัวอันนาเองก็อยู่ที่บ้านผู้สูงอายุด้วย
ผมจึงพูดกับตัวเองว่า ที่จริง
เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมเข้ามาวุ่นวายทำไมกับกระเป๋าสตรางค์ที่มี
เงิน 3 ดอลล่าร์และจดหมายเก่าๆฉบับหนึ่งที่เขียนขึ้นมาเกือบ60ปีแล้ว
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าขณะนั้นเป็นเวลาเกือบ 4ทุ่มแล้ว แต่ผมก็ถามไปว่า
เป็นไปได้ไหม หากผมจะไปขอพบเธอคืนนี้ คำตอบที่ได้คือ “คุณจะลองเสี่ยงมา
ก็ได้เธออาจจะยังดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น” จากนั้นผมก็รีบขับรถไปที่บ้านผู้สูงอายุ
ยามพาผมไปที่ห้องรับแขก ขณะที่พยาบาลคนหนึ่งพาอันนามาพบผม
...ที่สุดผมก็พบกับอันนา เธอเป็นสตรีสูงอายุที่มีเค้าของความงามอยู่ มีบุคลิกดี
นัยตาเป็นประกายและ ส่งยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก ผมเล่าเรื่องกระเป๋าสตางค์และส่ง
ให้เธอดูพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น ทันทีที่เห็นเธอเห็นซองจดหมายสีฟ้าที่มีภาพ
ดอกไม้เล็กๆที่มุมซ้าย เธอถอนหายใจพูดว่า “จดหมายฉบับนี้เขียนถึงหนุ่มรูปหล่อ
ชื่อไมเคิล และเป็นการติดต่อถึงกันของเราเป็นครั้งสุดท้าย” เธอหันหน้าไปทางอื่น
ครู่หนึ่งถอนหายใจอีกครั้งหนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันรักเขามากเลย แต่ตอนนั้นฉันมี
อายุเพียง 16 ปี แม่บอกว่าฉันยังเด็กเกินไปเขาหล่อมาก ราวกับเจมส์บอนด์ทีเดียว
ไมเคิ้ล โกลสไตน์ พ่อรูปหล่อที่มีคุณสมบัติพร้อมทุกอย่าง ถ้าคุณเจอเขาช่วย
บอกเขาด้วยว่า ฉันยังคงคิดถึงเขาอยู่ ฉันยังรักเขาอยู่” จากนั้นเธอก็หยุดพูดน้ำตา
เริ่มไหลเอ่อพร้อมกับพูดว่า “จนเดี๋ยวนี้ฉันยังก็ยังเป็นโสดอยู่เพราะฉันไม่เจอใครที่มี
คุณสมบัติเทียบได้กับเขาเลย ...”
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อาทิตย์ พ.ย. 26, 2017 7:28 pm

....ผมลาจากอันนา และยามที่ประตูซึ่งถามผมว่า ผมได้รายละเอียดเกี่ยว
กับไมเคิลจากสตรีที่ไปพบหรือไม่ผมจึงตอบไปว่า “อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้จัก
นามสกุลของเขาแล้ว แต่ตอนนี้ผมคงต้องเลิกตามหาต่อเพราะดึกแล้ว ผมให้
ยามดูกระเป๋าสตางค์ที่ถืออยู่ในมือ ทันทีที่ยามนั้นเห็นก็พูดขึ้นว่าเป็นกระเป๋า
สตางค์ของคุณโกลสไตน์นี่ครับ แกทำหล่นอยู่เรื่อยผมเคยเจอแกทำตกที่หน้า
ห้องโถง3ครั้งแล้ว
.... ผมจึงถามยามว่า “คุณโกลส์ไตน์เป็นใครเหรอครับ” ยามตอบว่า
“อ๋อแกอยู่ที่อาคารผู้สูงอายุชายสงสัยแกทำกระเป๋าสตางค์หล่นเมื่อตอนที่แก
ออกไปเดินข้างนอก ผมรีบไปที่อาคารผู้สูงอายุชายและภาวนาว่า คุณโกลสไตน์
ยังไม่เข้านอน เมื่อไปถึงก็เป็นไปตามที่คิด ยามที่อาคารบอกผมว่า
“คุณโกลสไตน์ เป็นคนนอนดึกชอบอ่านหนังสือในห้องสมุด”
....เมื่อได้กระเป๋าสตรางค์คืน ก็พูดกับผมว่า “ขอบคุณมากเลยครับ สงสัยผม
ทำหล่นเมื่อบ่ายนี้ ผมจะให้รางวัลคุณนะครับที่อุตส่าห์นำมาคืน” ผมปฎิเสธ
เรื่องรางวัล และพูดว่าผมมีเรื่องจะเล่าต่อ เกี่ยวกับจดหมายที่ผมอ่านเพราะ
ต้องการหาเจ้าของกระเป๋า เมื่อพูดจบ คุณโกลสไตน์ถึงกับหน้าถอดสีพูดย้ำว่า
“คุณอ่านจดหมายฉบับนี้หรือ?” ผมจึงตอบว่า “ผมไม่เพียงแต่อ่านจดหมาย
เท่านั้น แต่ผมยังรู้ด้วยว่าตอนนี้อันนาอยู่ที่ไหน”
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อาทิตย์ พ.ย. 26, 2017 8:19 pm

....คุณโกลสไตน์ละล่ำละลัก ถามผมว่า “คุณรู้ที่อยู่ของเธอหรือ...
เธอยังสวยอยู่หรือเปล่า...เธอสบายดีหรือ...ผมขอร้องล่ะช่วยบอกผมที”
...ผมจึงตอบว่า
“เธอสบายดีเธอยังสวยอยู่”...ช่วยพาผมไปพบเธอพรุ่งนี้เช้าด้วยนะครับ
เมื่อตอนที่ผมได้รับจดหมายฉบับนี้ ผมรักเธอมากที่สุดคุณรู้มั้ยว่าผมรักเธอ
คนเดียวจนป่านนี้ผมยังไม่เคยรักผู้หญิงคนอื่นอีกเลย!
....แทนคำตอบผมลุกขึ้นยืนและพูดขึ้นว่า “คุณโกลสไตน์ครับ กรุณาเดินมา
กับผมเดี๋ยวนี้เลยผมจะพาคุณไปพบเธอ“ จากนั้นเราก็เดินไปที่อาคารผู้สูงอายุ
สตรีและพบว่าเธอยังคงดูทีวีในห้องนั่งเล่นที่เดิม พยาบาลที่นั่นถามอันนาเบาๆ
ขณะที่ชี้มือไปทางคุณโกลสไตน์ว่า “อันนาคะ คุณรู้จักสุภาพบุรุษคนนี้ไหม อันนา
ใช้มือขยับแว่นตาเล็กน้อยจ้องมองไปที่ คุณโกลสไตน์ โดยไม่พูดอะไรเลย
จากนั้นผมก็ได้ยินคุณโกลสไตน์ พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “อันนา เธอจำไมเคิล
ได้ไหม” เธออุทานด้วยความตกใจว่า “โอ้นี่คุณไมเคิลไม่อยากเชื่อเลย”
....ถึงตอนนั้นไมเคิลก็เดินไปหาเธอ ทั้งสองกอดกันแน่นอยู่นานจนผม
และนางพยาบาลน้ำตาใหล พากันเดินออกไปนอกห้อง 3สัปดาห์ต่อมา
ผมได้รับโทรศัพท์จากบ้านผู้สูงอายุถามผมว่า “วันอาทิตย์นี้คุณว่างมาร่วม
งานแต่งงานที่นี่ไหมครับ ไมเคิลและอันนาจะแต่งงานกันที่นี่
....ในวันแต่งงานทุกคนที่บ้านผู้สูงอายุ แต่งตัวชุดสุดหล่อเพื่อมาร่วมงาน
ฉลองแต่งงานอันนาสวมชุดยาวสีเบจ ไมเคิลสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มทั้งสอง
ขอให้ผมทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว บ้านผู้สูงอายุจัดห้องหนึ่งเป็นห้องพิเศษ
สำหรับทั้งสองราวกับว่าเป็นการแต่งงานของคู่หนุ่มสาวทีเดียว ..........จบ
:s013: :s013:
ตอบกลับโพส