“บุพเพสันนิวาส คู่กันแล้วไม่แคล้วจากกัน”

[rosa-lee]

เรื่องแปล... จาก
美丽日报，
Beauties of Life....

เรื่อง 千里姻綠一绵牽
"ไชลี่อิงอ๊วงเจ็กสั่วคัง"
"บุพเพสันนิวาส เนื้อคู่กันแล้ว ไม่แคล้วจากกัน"

"ในขณะที่ผมเดินกลับบ้าน" ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ ผมพบกระเป๋าเงินใบหนึ่งตกอยู่บนถนน , ผมเก็บขึ้นมาเปิดดู เผื่อว่าพอจะมีบัตรประชาชนที่สามารถเสาะหา เพื่อคืนเจ้าของได้ ในนั้นยังพบว่า มีเงินอยู่ 3 ดอลล่า และ จ.ม. เก่าๆที่ยับยู่ยี่อยู่อีก 1 ฉบับ คิดว่า เจ้าของคงเก็บ จ.ม.นี้ใว้ในกระเป๋านานมากแล้ว ซองจ.ม.มีสภาพเปื่อยขาด "ที่สำคัญ" ตัวหนังสือจ่าหน้าซองล้วนขาดเสียหายไป ผมถือวิสาสะเปิดอ่าน จ.ม.ฉบับนั้น พบว่า ถูกเขียนขึ้นเมื่อ 60 ปีที่แล้ว จ.ม.นี้เขียนให้คนชื่อ "ไมเคิล" เนื้อความใน จ.ม.เกี่ยวพันกับผู้เขียนด้วย , "จ.ม."เขียนว่า เพราะแม่ขัดขวาง จึงไม่สามารถไปพบกับ "ไมเคิล" ได้ จดหมายฉบับนี้เขียนไว้อย่างรันทด ตอนท้ายสุดเขียนว่า : "ฉันจะรักคุณตลอดไป" จาก "ฮันน่า" .......

"นอกจากชื่อผู้รับจ.ม.เท่านั้น" ที่ผมรู้ ข้อมูลอื่นๆ ไม่มีเลย ผมโทรไปสอบถามที่องค์การโทรศัพพ์ ขอร้องให้เจ้าหน้าที่ช่วยเหลือ หาเบอร์โทรจากทะเบียนโทรศัพพ์กลาง หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ผู้รับสายได้ตรวจพบเบอร์โทรแล้ว แต่เธอไม่สามารถให้เบอร์ผมได้ แต่เธอได้ติดต่อให้ปลายทางโทร กลับมาหาผม ไม่นานนัก ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาหาผม เธอบอกผมว่า บ้านที่เธออาศัยอยู่นี้ ซื้อต่อมาจาก "พ่อ-แม่" ของ "ฮันน่า" แต่นั่นก็ผ่านมา 30 ปีแล้ว ได้ข่าวว่าเมื่อหลายปีก่อน "ฮันน่า" ได้ส่ง "พ่อ-แม่" ของเธอไปอยู่บ้านพักคนชรา ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอเท่าไหร่ ......

"ผม" โทรติดต่อไปที่บ้านพักคนชรา เลยได้ทราบข่าวว่า แม่ของ "ฮันน่า" เสียชีวิตไปแล้ว ส่วน "ฮันน่า" ก็อาศัยอยู่ที่บ้านพักคนชราอีกแห่งหนึ่ง ผมกลับมาคิดๆดูอีกที นี่เราจะจุ้นมากไปหรือเปล่านะ ? แค่ จ.ม.เมื่อ 60 ปีก่อนฉบับเดียว ทำไมเราต้องวุ่นวายถึงเพียงนี้
"แต่"...สุดท้าย ผมก็ยังคงโทรสอบถามไปที่บ้านพักคนชรา ที่ "ฮันน่า" อาศัยอยู่ และนี่ก็ดึกมากเกือบ 4 ทุ่มแล้ว ผมถามไปว่า จะให้ผมไปพบคุณ "ฮันน่า" ได้ไหม? ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตอบอนุญาตผม....
"พอไปถึงที่นั่น", มี "รปภ." คนหนึ่งกับ "พยาบาล" อีกคนหนึ่ง นำผมขึ้นไปที่ชั้น 3 และอธิบายให้ "ฮันน่า" ทราบจุดประสงค์การมาของของผม.....

"ฮันน่า" เป็นหญิงชราที่ท่าทางใจดี ใบหน้าแฝงใว้ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น , .... ผมเล่าเรื่องที่พบกระเป๋าเงิน และขอให้ "แม่เฒ่า" ช่วยไขข้อข้องใจเรื่อง จ.ม. พอเห็น จ.ม.ฉบับนี้ นางสูดลมหายใจลึกๆแล้วเล่าว่า : "นี่เป็นจ.ม.ฉบับสุดท้าย " ที่ฉันกับ "ไมเคิล" ติดต่อกัน นางกล่าวต่อด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า : ฉันรักเขามาก... เขาทั้งหล่อและแมนมาก , แต่ตอนนั้นฉันอายุแค่ 16 ปีเท่านั้น แม่บอกว่า ฉันยังเด็กมาก ดังนั้นเลยกีดกันเราทั้งสองอย่าเต็มที่ทุกรูปแบบ , ไมเคิล เป็นคนที่สุดยอดมาก "หากเธอหาเขาพบ "ช่วยบอกเขาด้วยว่า ฉันคิดถึงเขามาก .. นางนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง , แล้วพูดว่า : ช่วยบอกเขาด้วยว่า ฉันยังรักเขาอยู่ นางยิ้มให้ผม แต่ในดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา, "นางกล่าวอีกว่า" : เธอรู้ไม๊ ? จนถึงวันนี้ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน เพราะไม่มีใครเทียบกับ "ไมเคิล" ได้เลย .......

"ผม"นั่งสนทนากับ "ฮันน่า" พักใหญ่ก็ได้เวลาที่ต้องลากลับ ตอนเดินออกมา "เจ้าหน้าที่รปภ." ถามผมว่า : แม่เฒ่าคนนั้นช่วยอะไรคุณได้บ้างไม๊ครับ ? ผมตอบว่า : อย่างน้อยผมก็รู้ชื่อนามสกุลเขาแล้ว แต่ผมคิดว่าควรจะปล่อยมือเรื่องนี้ลงได้แล้ว แค่ต้องการหาเจ้าของกระเป๋าเงินใบนี้ ผมต้องเสียเวลาไปเป็นวันๆ ผมล้วงกระเป๋าเงินใบนั้นออกมา เป็นกระเป๋าหนังสีเทาแดง พอเจ้าหน้าที่ รปภ.เห็นกระเป๋าใบนั้น : "เดี๋ยวก่อน"! ....นี่มันกระเป๋าของ คุณ "โกสเตน" นี่นา ! เขาชอบทำกระเป๋าเงินหล่นหายบ่อยๆ , "ผมถามเขาว่า" ใครคือ คุณ "โกสเตน" ครับ? เขาตอบว่า : "ไมเคิล โกสเตน"เขาพักอยู่บนชั้น 8 ที่นี่เอง ผมแน่ใจว่า เป็นกระเป๋าเงินของเขาแน่....

"ผม" รีบเดินไปที่อ๊อฟฟิศพยาบาล เล่าเรื่องที่ รปภ.พูดเมื่อกี้นี้ให้ฟัง พร้อมกับขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 8 และภาวนาว่า เขายังคงไม่ทันหลับ...ถึงชั้น 8 , พยาบาลพูดว่า "ฉันคิดว่าเขา" น่าจะอยู่ที่ห้อง "บันเทิงรวม" มากกว่า เขาเป็นคนรักการอ่านมาก เป็นคนแก่ที่ทันสมัยมากๆค่ะ ....พอเดินไปถึงที่ห้องบันเทิงก็เห็น สุภาพบุรุษสูงวัยคนหนึ่ง กำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ "พยาบาล" รีบเข้าไปถามว่า เขาทำกระเป๋าเงินหล่นหายอีกแล้วใช่ไหม? "คุณโกสเตน" ตกใจเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นและล้วงในกระเป๋ากางเกง : "อื่ม"หายไปจริงด้วย , "พยาบาล" บอกเขาว่า : หนุ่มใจดีคนนี้เก็บกระเป๋าเงินได้ใบหนึ่ง พวกเราเดาว่า เป็นของคุณ เลยขึ้นมาถามดูค่ะ .....

"ผม"ส่งกระเป๋าเงินคืนให้คุณ "โกสเตน"... เขารับแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ , หัวเราะแล้วพูดว่า ไม่ผิดกระเป๋าของผมเองครับ น่าจะเป็นตอนบ่ายที่ผมทำหายไป , เขาพูดต่อว่า : ผมจะให้รางวัลคุณสักหน่อย "ผมตอบว่า" ไม่ต้องหรอกครับ" ขอบคุณมาก , แต่ผมมีเรื่องหนึ่ง อยากถามคุณครับ , คือ จ.ม. ในกระเป๋านะครับ ?... "รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา" พลันเหือดหายไปจนหมดสิ้น "เขาถาม" คุณอ่านจ.ม.ฉบับนั้นแล้ว ? "ผมตอบว่า" ไม่เพียงอ่านเท่านั้น ผมยังรู้ว่า "ฮันน่า" อยู่ที่ไหน ! ...

"เขา" หน้าซีดเผือดลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด และถามว่า : "ฮันน่า"? เธอรู้หรือว่า "ฮันน่า" อยู่ที่ไหน ? และตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ? เธอยังสวยเหมือนเมื่อก่อนไม๊ ? ช่วยบอกผมหน่อย ขอร้องละครับ ,..... "ผมตอบเสียงเบาๆว่า "นางสบายดีและยังสวยเหมือนเดิม เหมือนตอนที่คุณรู้จักครั้งแรกเลยครับ , "ผู้เฒ่า" ถามผมอย่างร้อนใจว่า : บอกผมหน่อยได้ไหมว่า เธออยู่ไหน ? ผมอยากติดต่อกับเธอ ...เขาจับมือผมแน่นแล้วพูดว่า : "พ่อหนุ่ม" คุณรู้ไม๊ว่า ผมรักเธอแค่ไหน ? ตอนผมได้รับจ.ม.จากเธอ ผมรู้ทันทีว่า ชีวิตผมจบสิ้นแล้ว , จนบัดนี้ ผมยังไม่ได้แต่งงาน เพราะผมยังรักเธออยู่.....

"คำพูดของเขา" ทำให้ผมซาบซึ้งประทับใจยิ่งนัก "ผมพูดว่า : "คุณโกสเตน" เชิญตามผมมา.....ผมพาเขาลงลีฟท์มาที่ชั้น 3 .... "ฮันน่า" กำลังนั่งดูทีวีอยู่เพียงลำพัง "พยาบาล" เรียกเธอเบาๆ : "ฮันน่า" คุณจำสุภาพบุรุษท่านนี้ได้ไหม ? ..."ฮันน่า" ขยับแว่นตาจ้องมองเขาสักครู่ใหญ่ "เงียบ" ไม่มีเสียงจากเธอสักแอะ... "ไมเคิล" น้ำตาไหลพราก พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล ว่า... "ฮันน่า" ..."นี่ผมไมเคิลเองนะ"!...เธอจำผมไม่ได้แล้วหรือ ?... เธอเหมือนตื่นจากภวังค์ : "ไมเคิล ! คุณเองหรือ ! ... "ไมเคิล" ของฉัน ! ...ฉันไม่อยากเชื่อเลย ! .... "ไมเคิล เดินเข้าไปหา "ฮันน่า" ช้าๆ ทั้งคู่กอดกันแน่น
เห็นภาพที่ซาบซึ้งนี้แล้ว ทำให้ผมและพยาบาล ต่างน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว....

"พระเจ้า" จะเป็นผู้จัดเตรียมให้ทุกอย่าง , ต่อให้ชีวิตผกผันไปสักแค่ไหน สุดท้ายก็กลับมาพบกันได้อีกครั้ง...3 สัปดาห์ต่อมา , ผมได้รับข่าวทางโทรศัพพ์จากบ้านพักคนชรา เป็นเสียงของ "พยาบาลสาว" พูดว่า : "วันอาทิตย์นี้ " คุณพอจะมีเวลามาร่วมงานแต่งงานไม๊ ? "ไมเคิล กับ ฮันน่า" จะแต่งงานกัน เป็นงานใหญ่นะคะ ผู้อยู่ในบ้านพักคนชรา ต่างจะมาร่วมงานกันทุกคน......

"ใบหน้าของคนทั้งคู่ เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข , "ส่วนผม" ก็รับหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอย่างเต็มภาคภูมิ... "เจ้าบ่าว" 79 กับ"เจ้าสาว "76 ..." ในที่สุด" ก็ได้พบกับความสุข สมหวัง หลังจากผ่านเวลาไปนานถึง 60 ปี.....

"เชกสเปียร์"เคยพูดใว้ว่า...
กาลเวลา สำหรับผู้ที่รอคอยนั้น....ช้ามาก ,
กาลเวลา สำหรับผู้หวาดกลัวนั้น..เร็วมาก ,
กาลเวลา สำหรับผู้โศกเศร้านั้น...นานมาก,
กาลเวลา สำหรับผู้เฉลิมฉลองนั้น..สั้นมาก,
** แต่สำหรับคนรักกันนั้น .... กาลเวลา คือ นิรันดร **

BL 美丽日报 หมุยหลีหยิกป่อ...

แปล และเรียบเรียงโดย เจงเอี่ยม แซ่อึ้ง 黄振炎 9/2/2019