ถ้าอยากให้ลูกประสบความสำเร็จ

ใครมาใหม่เชิญทางนี้ก่อน ทักทาย ทดลองโพส
ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อังคาร ธ.ค. 17, 2019 7:54 pm

......แชร์มาจากใน line ขอแบ่งปัน.......
*** เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก ต้องอ่าน อย่างน้อย 3 รอบ...ถ้าอยากให้ลูกประสบความสำเร็จ

อีกแนวคิดหนึ่งที่ *ผิด* ในสังคมไทย คือคิดว่า ถ้าลูกต้องลำบากบ้าง ความผิดอยู่ที่พ่อแม่...

มนุษย์อาจจะเป็นสัตว์เดียวในโลก ที่ไม่เข้าใจตรงนี้..

เพราะไม่มีสัตว์ประเภทไหนในโลกที่จะพยายามหากินให้ลูกจากเกิดถึงตาย...จากเปลถึงหลุม

แม่นกอินทรีย์ มันจะคาบอาหารมาเลี้ยง มาป้อนลูกของมันทุกวันไม่เคยขาด แต่เมื่อวันหนึ่ง ที่ลูกนกจะต้องเริ่มออกจากรังหัดบิน ...มันจะเริ่มเอาอาหารมาป้อนน้อยลง...

แต่เอาหนามเอาหินมาทิ้งในรัง สุมไว้เพื่อสร้างความอึดอัดให้กับลูก เพื่อเป็นการผลักลูกให้เริ่มอยู่ในรังไม่ได้....

ทุกวัน มันจะคาบลูกบินขึ้นไปให้สูง แล้วปล่อยลูกทิ้งลงมา ให้หัดกระพือปีก ถ้าลูกร่วงลงมา ไม่บิน มันก็จะโฉบลงมารับ บินกลับขึ้นไป และทิ้งลงมาใหม่ ทำอย่างนี้ จนวันหนึ่งลูกนกจะกางปีกแล้วเริ่มกระพือบิน...

เมื่อถึงวันนั้น... หน้าที่ของพ่อแม่ก็สำเร็จ

แต่บางคนเลี้ยงลูกเสมือนว่า เขาจะอยู่ในโลกอย่างค้ำฟ้า จะไม่มีวันจากลูกไป ลูกไม่เคยต้องดิ้นรนทำอะไรเลย... รอเงิน รอรถ รอเสื้อผ้า รอไอโฟน จากพ่อแม่...

หน้าที่ของพ่อแม่ *ไม่ใช่* การหาความสุขใส่ชีวิตลูก...อย่าสำคัญผิด

หน้าที่ของพ่อแม่ ไม่ใช่การโปรยกลีบกุหลาบให้ลูกเดิน...

หน้าที่ของคุณในฐานะพ่อแม่ คือเตรียมชีวิตลูก ให้เขาอยู่ได้บนโลกนี้ได้ (ที่บางทีโหดร้าย) ในวันที่ไม่มีเรา

พ่อแม่... มีหน้าที่ให้ความรู้ การศึกษา ปลูกฝัง ถ่ายทอดค่านิยม และทัศนคติการมองโลกที่ถูกต้องให้กับเขา..

แล้วส่งเขาออกไปมีชีวิตของเขาเอง โดยที่มีเราคอยเฝ้ามองและส่งเสริมอยู่ห่างๆ...จนกว่าเขาจะอยู่ในโลกนี้ได้ โดยไม่จำเป็นต้องมีเราอีกต่อไป...

นั่นคือหน้าที่ของพ่อแม่

ถ้าตลอดชีวิตของคุณ ลูกคุณไม่เคยต้องลำบากดิ้นรนขวนขวายอะไรเลย เพราะมีคุณคอยวิ่งเอามาประเคนให้ ไม่เคยหกล้ม เข่าของเขาไม่เคยเลือดซิบ เพราะคุณไม่เคยปล่อยให้เขาผิดพลาดบ้างในชีวิต เมื่อเขาจะล้ม คุณวิ่งเอาฟูกมารองไว้ตลอด...

แต่วันที่คุณต้องจากโลกนี้ไป และ ลูกคุณกลายเป็นเรือที่ขาดหางเสือ...

คุณพลาดในหน้าที่ของคุณแล้ว !!
***จำ คือ ฉลาด
ลืม คือ ปัญญา

ตอนที่ยังเป็นเด็ก
เราคิดว่าการมีความ “จำ” ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ และนี่แหละที่เป็นดั่งพรสวรรค์

แต่เมื่อชีวิตเข้าสู่วัยที่มากขึ้น
เรากลับรู้สึกว่า “ลืม” ต่างหากที่เป็นวาสนาอย่างแท้จริง!

ชีวิตในยามนี้ ที่เราอยากจะลืมคำติฉินนินทา คำกะแนะกะแหนของคนรอบข้าง
หากลืมไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนกับอยู่ในโลกสีเทา

ลืมความรุ่งเรืองในอดีตได้ นี่คือการยอมรับ

ลืมความล้มเหลวในอดีตได้ นี่คือความกล้าหาญ

ลืมบาดแผลที่ใครๆฝากไว้ได้ นี่คือความอภัย

ลืมความผิดพลาดของคนอื่นในอดีตได้ นี่คือความสำนึกคุณ

ลืมความไม่ใส่ใจที่มิตรสหายมีต่อเราได้ นี่คือความใจกว้าง

ลืมความแค้นชิงชังที่ผู้อื่นมีต่อเราได้ นี่คือความรักอันยิ่งใหญ่

“ลืม” ยากกว่า “จำ” มากมายหลายเท่านัก

จำ คือฉลาด

ลืม คือปัญญา

คนที่ใจกว้าง มักจำความดีของคนอื่น
คนที่ใจแคบ มักจำความไม่ดีของคนอื่น
คนที่จำความดีของคนอื่นไม่ได้ ยากจะมีจิตสำนึกคุณ
คนที่เอาแต่จำความไม่ดีของคนอื่น ชีวิตยากที่มีความสงบสุข

ชีวิตเราไม่ยืนยาว ฝีกลืมกันบ้าง
อย่าปล่อยให้สี่ห้องหัวใจ เต็มไปด้วยความพยาบาท ความผูกใจเจ็บ ความคับแค้น ความเกลียดชัง. จนไม่เหลือที่ให้ใส่สิ่งดีๆ
เรามาลองฝึกลืมกันบ้างเถอะ!!
ตอบกลับโพส