“แมว ฮีโร่”
โพสต์แล้ว: ศุกร์ ส.ค. 21, 2020 11:24 pm
.....เพื่อนในไลน์แบ่งปันมา
เมื่อชายชราคนหนึ่งล้มขยับตัวไม่ได้กว่า 16 ชั่วโมง
ความหวังสุดท้ายจึงไปตกอยู่กับแมวที่เขาเลี้ยงไว้
—————————————————————
รอน วิลเลียม ทหารผ่านศึกวัย 84 ปี ชาวอเมริกัน
รับเลี้ยงแมวเพศผู้ตัวหนึ่งมาจากเพื่อนของเขา
และตั้งชื่อมันว่า ฟลัฟฟี่
รอนอาศัยอยู่ในบ้านคนเดียวมาตลอด
เขาคิดว่าการเลี้ยงสัตว์จะช่วยให้เขาไม่เหงา และทำให้สภาพจิตใจดีขึ้น
จึงได้ตัดสินใจเอาฟลัฟฟี่เข้ามาเป็นครอบครัว
ด้วยวัยที่เริ่มจะช่วยตนเองได้น้อยลง
รอนจึงได้ซื้อสายรัดข้อมือซึ่งติดตั้งอุปกรณ์ฉุกเฉิน
สำหรับเรียกรถพยาบาลในเวลาที่เขาบาดเจ็บ
แต่อุบัติเหตุมักมาในเวลาที่เราไม่คาดคิด
เช้าวันหนึ่งรอนได้ถอดอุปกรณ์นี้ไปชาร์จไฟเนื่องจากแบตเตอรี่ใกล้หมด และเขาได้เข้าไปอาบน้ำ
รอนอาบน้ำเรียบร้อย กำลังก้าวออกจากห้องน้ำ
เท้าของเขาลื่นเข้ากับพื้นที่เปียกน้ำ
ตัวของรอนหงายหลังฟาดกับพื้นอย่างรุนแรง
ด้วยวัยขนาดนี้
การล้มอย่างรุนแรงมันทำให้ร่างกายของเขาบาดเจ็บยิ่งกว่าวัยปกติหลายเท่าตัว
รอนไม่สามารถขยับตัวได้เลย
และแขนข้างหนึ่งของเขาก็กระแทกกับพื้นจนผิดรูป
และถูกตัวทับจนยกไม่ขึ้น
เป็นเวลาตั้งแต่แปดโมงเช้า จนถึงเที่ยงคืน
ที่รอนนอนอยู่ในสภาพนี้
รอนหมดหวังกับชีวิต
และเสียใจที่จะต้องมาเสียชีวิตด้วยสภาพแบบนี้
ระหว่างที่เขากำลังร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
ขนปุยนุ่มของสัตว์ชนิดหนึ่ง
ก็เข้ามาถูเข้ากับที่หน้าของเขา
“ฟลัฟฟี่!!”
รอนเรียกแมวของเขา
สิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งเดียวที่อยู่ในบ้านนั้น
ทันใดนั้นรอนก็นึกอะไรออก
ใช่แล้ว เขาเอาโทรศัพท์มือถือวางไว้บนโต๊ะ
“ฟลัฟฟี่ ริงอะดิง”
“ริงอะดิง ฟลัฟฟี่”
ริงอะดิง (Ring a ding)
เป็นคำเรียกโทรศัพท์มือถือที่รอนใช้กับฟลัฟฟี่
เขาจะบอกฟลัฟฟี่เสมอว่า ริงอะดิง ทุกครั้งที่มีเสียงเรียกเข้า
แต่เขาไม่เคยใช้ฟลัฟฟี่เอาโทรศัพท์มาให้เขามาก่อนเลยในชีวิต
“ริงอะดิง ฟลัฟฟี่...ได้โปรด”
“นายเป็นเพียงความหวังเดียวของฉัน”
รอนผู้หมดหวังบอกกับฟลัฟฟี่
ฟลัฟฟี่ยืนอยู่สักพัก มันก็หายไปในความมืด
“มันคงเป็นไปไม่ได้ ฟลัฟฟี่จะเข้าใจได้อย่างไร”
รอนตัดพ้อ เขาหมดหวังกับชีวิต
และทันใดนั้นเอง
“ตุ๊บ!!!!”
เสียงโทรศัพท์มือถือ หล่นลงมาที่มือของรอน
“ฟลัฟฟี่!!” รอนตะโกนร้องไห้โฮ
เขาไม่คิดว่าในชีวิตนี้ฮีโร่ผู้ช่วยชีวิตเขาไว้จะเป็นแมว
รอนกดโทรศัพท์เรียก911
และรถพยาบาลก็มารับเขาไปรักษาอย่างปลอดภัย
“ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งใจประมาณล้านครั้งได้
ถ้าไม่มีเขาผมคงตายไปแล้วในวันนี้”
รอนอธิบายความรู้สึกในตอนนั้น
“เขาคือฮีโร่ของผม และเขาจะเป็นตลอดไป
เราจะไม่มีวันจากกันจนกว่าผมจะตาย”
เมื่อชายชราคนหนึ่งล้มขยับตัวไม่ได้กว่า 16 ชั่วโมง
ความหวังสุดท้ายจึงไปตกอยู่กับแมวที่เขาเลี้ยงไว้
—————————————————————
รอน วิลเลียม ทหารผ่านศึกวัย 84 ปี ชาวอเมริกัน
รับเลี้ยงแมวเพศผู้ตัวหนึ่งมาจากเพื่อนของเขา
และตั้งชื่อมันว่า ฟลัฟฟี่
รอนอาศัยอยู่ในบ้านคนเดียวมาตลอด
เขาคิดว่าการเลี้ยงสัตว์จะช่วยให้เขาไม่เหงา และทำให้สภาพจิตใจดีขึ้น
จึงได้ตัดสินใจเอาฟลัฟฟี่เข้ามาเป็นครอบครัว
ด้วยวัยที่เริ่มจะช่วยตนเองได้น้อยลง
รอนจึงได้ซื้อสายรัดข้อมือซึ่งติดตั้งอุปกรณ์ฉุกเฉิน
สำหรับเรียกรถพยาบาลในเวลาที่เขาบาดเจ็บ
แต่อุบัติเหตุมักมาในเวลาที่เราไม่คาดคิด
เช้าวันหนึ่งรอนได้ถอดอุปกรณ์นี้ไปชาร์จไฟเนื่องจากแบตเตอรี่ใกล้หมด และเขาได้เข้าไปอาบน้ำ
รอนอาบน้ำเรียบร้อย กำลังก้าวออกจากห้องน้ำ
เท้าของเขาลื่นเข้ากับพื้นที่เปียกน้ำ
ตัวของรอนหงายหลังฟาดกับพื้นอย่างรุนแรง
ด้วยวัยขนาดนี้
การล้มอย่างรุนแรงมันทำให้ร่างกายของเขาบาดเจ็บยิ่งกว่าวัยปกติหลายเท่าตัว
รอนไม่สามารถขยับตัวได้เลย
และแขนข้างหนึ่งของเขาก็กระแทกกับพื้นจนผิดรูป
และถูกตัวทับจนยกไม่ขึ้น
เป็นเวลาตั้งแต่แปดโมงเช้า จนถึงเที่ยงคืน
ที่รอนนอนอยู่ในสภาพนี้
รอนหมดหวังกับชีวิต
และเสียใจที่จะต้องมาเสียชีวิตด้วยสภาพแบบนี้
ระหว่างที่เขากำลังร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
ขนปุยนุ่มของสัตว์ชนิดหนึ่ง
ก็เข้ามาถูเข้ากับที่หน้าของเขา
“ฟลัฟฟี่!!”
รอนเรียกแมวของเขา
สิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งเดียวที่อยู่ในบ้านนั้น
ทันใดนั้นรอนก็นึกอะไรออก
ใช่แล้ว เขาเอาโทรศัพท์มือถือวางไว้บนโต๊ะ
“ฟลัฟฟี่ ริงอะดิง”
“ริงอะดิง ฟลัฟฟี่”
ริงอะดิง (Ring a ding)
เป็นคำเรียกโทรศัพท์มือถือที่รอนใช้กับฟลัฟฟี่
เขาจะบอกฟลัฟฟี่เสมอว่า ริงอะดิง ทุกครั้งที่มีเสียงเรียกเข้า
แต่เขาไม่เคยใช้ฟลัฟฟี่เอาโทรศัพท์มาให้เขามาก่อนเลยในชีวิต
“ริงอะดิง ฟลัฟฟี่...ได้โปรด”
“นายเป็นเพียงความหวังเดียวของฉัน”
รอนผู้หมดหวังบอกกับฟลัฟฟี่
ฟลัฟฟี่ยืนอยู่สักพัก มันก็หายไปในความมืด
“มันคงเป็นไปไม่ได้ ฟลัฟฟี่จะเข้าใจได้อย่างไร”
รอนตัดพ้อ เขาหมดหวังกับชีวิต
และทันใดนั้นเอง
“ตุ๊บ!!!!”
เสียงโทรศัพท์มือถือ หล่นลงมาที่มือของรอน
“ฟลัฟฟี่!!” รอนตะโกนร้องไห้โฮ
เขาไม่คิดว่าในชีวิตนี้ฮีโร่ผู้ช่วยชีวิตเขาไว้จะเป็นแมว
รอนกดโทรศัพท์เรียก911
และรถพยาบาลก็มารับเขาไปรักษาอย่างปลอดภัย
“ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งใจประมาณล้านครั้งได้
ถ้าไม่มีเขาผมคงตายไปแล้วในวันนี้”
รอนอธิบายความรู้สึกในตอนนั้น
“เขาคือฮีโร่ของผม และเขาจะเป็นตลอดไป
เราจะไม่มีวันจากกันจนกว่าผมจะตาย”