“แม่มอลลี่ที่รัก.”
โพสต์แล้ว: พุธ ก.พ. 17, 2021 9:31 pm
....แม่มอลลี่ที่รัก (ตอนที่ (1)
โดย Phillip Williams; จากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนมกราคม 2544/2001; รวบรวม โดย กอบกิจ ครุวรรณ
ขณะกำลังขับรถกระบะโทรม ๆ ไปเมืองวิลลิส รัฐเทกซัส ใจผมมุ่งอยู่ที่อาหารเช้าซึ่งกินประจำ เช้าเดือนมกราคมวันนั้นอากาศหนาว เมื่อเหลือบไปเห็นหมาพันธุ์คอกเกอร์สแปเนียลขนสีทองแม่ลูกอ่อนที่ริมถนน ผมไม่อยากใส่ใจนักเพราะไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แม่หมาผอมจนซี่โครงปูดโปน ผมชะลอรถพลางนึกสงสัยในสภาพของมัน แววตาบอกถึงความกลัวของมันเสียดแทงหัวใจจนผมต้องต่อสู้กับมโนธรรมขณะแล่นรถต่อ ผมมีหมาอยู่ 2 ตัวแล้ว จะเลี้ยงตัวที่สามไหวหรือ
ขณะดื่มกาแฟถ้วยที่สอง ผมเริ่มคิดหาทางช่วยหมาเคราะห์ร้ายตัวนั้น ผมสั่งขนมปังไส้กรอกอีก 2 ชุดแล้วกลับไปตรงจุดที่พบมันครั้งแรก ผมส่งเสียงเรียกหลายครั้งแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงวางขนมปังไว้ชุดหนึ่งแล้วขับรถออกไป ผมกลับไปที่นั่นอีกตอนบ่ายและพบว่าขนมปังไม่อยู่แล้ว แต่แม่หมาไม่ปรากฏตัวให้เห็น
คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับ เฝ้าเห็นแต่นัยน์ตาโศกเศร้าคู่นั้น มีบางอย่างบอกผมว่า ผมพลาดโอกาสช่วยสัตว์ผู้ตกยาก เช้าวันรุ่งขึ้น ผมอุ่นขนมปังไส้กรอกในเตาไมโครเวฟ เมื่อไปถึงบริเวณที่เดิมและก้าวไปยืนอยู่คนเดียวในหมู่ไม้หนาทึบริมถนน ผมส่งเสียงเรียกแม่หมาสักพักหนึ่ง สู้กับสายลมและฝนลูกเห็บที่กระแทกใบหน้า ขณะที่กำลังจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงใบไม้แกรกกราก ใบหน้าเศร้าและหวาดกลัวแอบมองออกมาจากพุ่มไม้ เราจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะยื่นขนมปังให้ เสียงครางหงิง ๆ น่าสมเพชบอกให้รู้ว่ามันกำลังคิดอยู่ว่าจะไว้ใจผมได้หรือไม่
ผมพูดเบา ๆ กับมันที่นอนราบลงแต่ยังลังเลที่จะเข้ามาใกล้กว่านั้น ผมวางขนมปังลงแล้วถอยออกช้า ๆ มันคลานเขยิบเข้ามาอย่างระวังตัว อ้าปากงับขนมปังอย่างรวดเร็วแล้วหลบไปทันที
สองวันต่อมา ผมไปหาแม่หมาตัวเดิมทั้งตอนเช้าและตอนเย็นโดยเอาขนมปังไปให้ มันเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นทีละน้อย นัยน์ตาส่องประกายไว้วางใจ แต่เช้าวันที่สามมันไม่ยอมรับขนมปัง เอาแต่ส่งเสียงครางและเห่าพร้อมกับมองไปที่พุ่มไม้ข้างหลัง “แกจะบอกอะไรฉันหรือ” ผมถาม มันหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้วกลับออกมาโดยมีลูกหมาสีดำขาว 3 ตัวเดินเตาะแตะลิ้นห้อยตามหลังออกมาด้วย
(มีต่อวันพรุ่งนี้)
โดย Phillip Williams; จากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนมกราคม 2544/2001; รวบรวม โดย กอบกิจ ครุวรรณ
ขณะกำลังขับรถกระบะโทรม ๆ ไปเมืองวิลลิส รัฐเทกซัส ใจผมมุ่งอยู่ที่อาหารเช้าซึ่งกินประจำ เช้าเดือนมกราคมวันนั้นอากาศหนาว เมื่อเหลือบไปเห็นหมาพันธุ์คอกเกอร์สแปเนียลขนสีทองแม่ลูกอ่อนที่ริมถนน ผมไม่อยากใส่ใจนักเพราะไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แม่หมาผอมจนซี่โครงปูดโปน ผมชะลอรถพลางนึกสงสัยในสภาพของมัน แววตาบอกถึงความกลัวของมันเสียดแทงหัวใจจนผมต้องต่อสู้กับมโนธรรมขณะแล่นรถต่อ ผมมีหมาอยู่ 2 ตัวแล้ว จะเลี้ยงตัวที่สามไหวหรือ
ขณะดื่มกาแฟถ้วยที่สอง ผมเริ่มคิดหาทางช่วยหมาเคราะห์ร้ายตัวนั้น ผมสั่งขนมปังไส้กรอกอีก 2 ชุดแล้วกลับไปตรงจุดที่พบมันครั้งแรก ผมส่งเสียงเรียกหลายครั้งแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงวางขนมปังไว้ชุดหนึ่งแล้วขับรถออกไป ผมกลับไปที่นั่นอีกตอนบ่ายและพบว่าขนมปังไม่อยู่แล้ว แต่แม่หมาไม่ปรากฏตัวให้เห็น
คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับ เฝ้าเห็นแต่นัยน์ตาโศกเศร้าคู่นั้น มีบางอย่างบอกผมว่า ผมพลาดโอกาสช่วยสัตว์ผู้ตกยาก เช้าวันรุ่งขึ้น ผมอุ่นขนมปังไส้กรอกในเตาไมโครเวฟ เมื่อไปถึงบริเวณที่เดิมและก้าวไปยืนอยู่คนเดียวในหมู่ไม้หนาทึบริมถนน ผมส่งเสียงเรียกแม่หมาสักพักหนึ่ง สู้กับสายลมและฝนลูกเห็บที่กระแทกใบหน้า ขณะที่กำลังจะหันหลังกลับก็ได้ยินเสียงใบไม้แกรกกราก ใบหน้าเศร้าและหวาดกลัวแอบมองออกมาจากพุ่มไม้ เราจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะยื่นขนมปังให้ เสียงครางหงิง ๆ น่าสมเพชบอกให้รู้ว่ามันกำลังคิดอยู่ว่าจะไว้ใจผมได้หรือไม่
ผมพูดเบา ๆ กับมันที่นอนราบลงแต่ยังลังเลที่จะเข้ามาใกล้กว่านั้น ผมวางขนมปังลงแล้วถอยออกช้า ๆ มันคลานเขยิบเข้ามาอย่างระวังตัว อ้าปากงับขนมปังอย่างรวดเร็วแล้วหลบไปทันที
สองวันต่อมา ผมไปหาแม่หมาตัวเดิมทั้งตอนเช้าและตอนเย็นโดยเอาขนมปังไปให้ มันเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นทีละน้อย นัยน์ตาส่องประกายไว้วางใจ แต่เช้าวันที่สามมันไม่ยอมรับขนมปัง เอาแต่ส่งเสียงครางและเห่าพร้อมกับมองไปที่พุ่มไม้ข้างหลัง “แกจะบอกอะไรฉันหรือ” ผมถาม มันหายเข้าไปในพุ่มไม้แล้วกลับออกมาโดยมีลูกหมาสีดำขาว 3 ตัวเดินเตาะแตะลิ้นห้อยตามหลังออกมาด้วย
(มีต่อวันพรุ่งนี้)