“ลูกผมเป็นฆาตกร”
โพสต์แล้ว: อังคาร มี.ค. 30, 2021 3:17 pm
"ลูกผมเป็นฆาตรกร" ตอนที่ (1)
โดย Charles Hurt;
ย่อจากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2544/2001 โดย กอบกิจ ครุวรรณ
เหตุสะเทือนขวัญครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อนักศึกษาหญิงมิเชลวัย 19 กับนักศึกษาชายแกรนด์วัย 22 ขับรถไปจอดที่สวนสาธารณะซึ่งชาวเมืองนิยมไปปิกนิกตอนกลางวันและเป็นที่พลอดรักของพวกหนุ่มสาว หลังเที่ยงคืนเล็กน้อย มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดต่อท้ายรถของนักศึกษาทั้งสอง จากนั้นคนขับก็ยกปืนไรเฟิล”เออาร์-15”ขึ้นกราดยิงใส่รถจนกระสุนหมด จากนั้นฆาตรกรก็เดินตรงไปที่รถของเหยื่อและควักปืนพกออกมากระหน่ำยิงอีก 5 นัดก่อนจะขับรถของตนออกไป
ตำรวจและพนักงานสืบสวนท้องถิ่นประสบปัญหาในการคลี่คลายคดีนี้เพราะพบหลักฐานเพียง ร่างที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ 2 ศพ ปลอกกระสุนปืน 19 ปลอกจากปืน 2 กระบอก
จอห์นซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่เอฟบีไอผู้คร่ำหวอดในงานสืบสวนมาถึง 27 ปีติดตามความคืบหน้าคดีนี้อย่างใกล้ชิด ในฐานะพ่อของลูก 4 คน เขาคิดไม่ออกว่า ผู้เป็นพ่อแม่จะทุกข์ตรมเพียงไรหากต้องสูญเสียลูกไปอย่างน่าสยดสยองเช่นนั้น
จอห์นนึกย้อนไปถึงวันที่เขาบอกลูก ๆ ซึ่งยังเล็กด้วยความภูมิใจว่า “หน้าที่ของพ่อคือทำให้นอกบ้านปลอดภัยพอที่เด็ก ๆ จะออกไปวิ่งเล่น ผู้หญิงท้องและคนแก่ออกไปเดินสูดอากาศได้อย่างสบายใจ” ดังนั้นเมื่อพนักงานสืบสวน 22 คนจากท้องถิ่นและหน่วยงานที่ทางรัฐส่งมาสมทบช่วยกันคลี่คลายคดีนี้ จอห์นจึงนำลูกน้องจากสำนักงานเอฟบีไอประจำเมืองไปร่วมสืบสวนด้วย แต่หลักฐานมีน้อยเกินไป การสืบสวนจึงไม่คืบหน้า ทีมพนักงานสืบสวนลดจำนวนลงจนเหลือเพียง 2 นาย และเมื่อย่างเข้าปลายปี พ.ศ 2539/1996 การสืบหาร่องรอยของฆาตกรก็ดูเหมือนจะพบทางตัน
เย็นวันที่ 4 ธันวาคม 2539/1996 จอห์นรับโทรศัพท์ที่บ้าน ปรากฏว่าเป็น”แรนดี้”เจ้าหน้าที่สืบสวนซึ่งยังคงติดตามคดีนี้อยู่ แรนดี้เพิ่งสอบปากคำ “แอนดรูว์”ลูกชายของจอห์นเกี่ยวกับคดีนี้ และต้องการสอบปากคำเพิ่มเติมแต่ติดต่อไม่ได้ จอห์นรับปากว่าจะติดต่อลูกชายให้โดยเร็ว โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
โดย Charles Hurt;
ย่อจากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2544/2001 โดย กอบกิจ ครุวรรณ
เหตุสะเทือนขวัญครั้งนี้เกิดขึ้นเมื่อนักศึกษาหญิงมิเชลวัย 19 กับนักศึกษาชายแกรนด์วัย 22 ขับรถไปจอดที่สวนสาธารณะซึ่งชาวเมืองนิยมไปปิกนิกตอนกลางวันและเป็นที่พลอดรักของพวกหนุ่มสาว หลังเที่ยงคืนเล็กน้อย มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดต่อท้ายรถของนักศึกษาทั้งสอง จากนั้นคนขับก็ยกปืนไรเฟิล”เออาร์-15”ขึ้นกราดยิงใส่รถจนกระสุนหมด จากนั้นฆาตรกรก็เดินตรงไปที่รถของเหยื่อและควักปืนพกออกมากระหน่ำยิงอีก 5 นัดก่อนจะขับรถของตนออกไป
ตำรวจและพนักงานสืบสวนท้องถิ่นประสบปัญหาในการคลี่คลายคดีนี้เพราะพบหลักฐานเพียง ร่างที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ 2 ศพ ปลอกกระสุนปืน 19 ปลอกจากปืน 2 กระบอก
จอห์นซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่เอฟบีไอผู้คร่ำหวอดในงานสืบสวนมาถึง 27 ปีติดตามความคืบหน้าคดีนี้อย่างใกล้ชิด ในฐานะพ่อของลูก 4 คน เขาคิดไม่ออกว่า ผู้เป็นพ่อแม่จะทุกข์ตรมเพียงไรหากต้องสูญเสียลูกไปอย่างน่าสยดสยองเช่นนั้น
จอห์นนึกย้อนไปถึงวันที่เขาบอกลูก ๆ ซึ่งยังเล็กด้วยความภูมิใจว่า “หน้าที่ของพ่อคือทำให้นอกบ้านปลอดภัยพอที่เด็ก ๆ จะออกไปวิ่งเล่น ผู้หญิงท้องและคนแก่ออกไปเดินสูดอากาศได้อย่างสบายใจ” ดังนั้นเมื่อพนักงานสืบสวน 22 คนจากท้องถิ่นและหน่วยงานที่ทางรัฐส่งมาสมทบช่วยกันคลี่คลายคดีนี้ จอห์นจึงนำลูกน้องจากสำนักงานเอฟบีไอประจำเมืองไปร่วมสืบสวนด้วย แต่หลักฐานมีน้อยเกินไป การสืบสวนจึงไม่คืบหน้า ทีมพนักงานสืบสวนลดจำนวนลงจนเหลือเพียง 2 นาย และเมื่อย่างเข้าปลายปี พ.ศ 2539/1996 การสืบหาร่องรอยของฆาตกรก็ดูเหมือนจะพบทางตัน
เย็นวันที่ 4 ธันวาคม 2539/1996 จอห์นรับโทรศัพท์ที่บ้าน ปรากฏว่าเป็น”แรนดี้”เจ้าหน้าที่สืบสวนซึ่งยังคงติดตามคดีนี้อยู่ แรนดี้เพิ่งสอบปากคำ “แอนดรูว์”ลูกชายของจอห์นเกี่ยวกับคดีนี้ และต้องการสอบปากคำเพิ่มเติมแต่ติดต่อไม่ได้ จอห์นรับปากว่าจะติดต่อลูกชายให้โดยเร็ว โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้