“ของขวัญล้ำค่า”

ใครมาใหม่เชิญทางนี้ก่อน ทักทาย ทดลองโพส
ตอบกลับโพส
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

อาทิตย์ พ.ค. 16, 2021 2:58 pm

เรื่อง "ของขวัญล้ำค่า" ตอนที่ (1)
โดย Monty Hall
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนมกราคม 2545/2002,
รวบรวมและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
……วันนั้นอากาศแจ่มใสปี ค.ศ.1942 แม็กซ์ ฟรีด เจ้าของบริษัทผลิตเสื้อเชิ้ตหอบเสื้อกองใหญ่
ที่ผลิตตามคำสั่งลูกค้าไปที่โรงงาน ธุรกิจของเขากำลังไปได้ดี ขณะเดินเข้าสำนักงาน
นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จด้วยวัยเพียง 30 ปี เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังคุกเข่าขัดขั้นบันได
ของร้านเสื้อผ้าขายส่งซึ่งอยู่อีกฟากของถนน เขารู้สึกคุ้นหน้าเด็กคนนี้มาก จึงเดินข้ามถนน
ไปถามว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่”
เด็กหนุ่มวัย 20 ตอบว่า “ผมทำงานที่นี่ครับ เจ้านายสั่งให้ขัดขั้นบันได”
“เธอชื่ออะไร” ฟรีดถาม พอเด็กบอกชื่อ ฟรีดก็ถามต่อว่า “พ่อของเธอขายเนื้อใช่ไหม”
เด็กหนุ่มตอบว่า “ใช่ครับ”
ทันทีที่กลับถึงสำนักงาน ฟรีดโทรฯไปหาคนขายเนื้อ “ผมเพิ่งเห็นลูกชายคุณขัดบันได
บริษัทฝั่งตรงข้าม โรงงานของผม ท่าทางฉลาดดี เขาเลือกทำงานนี้เองหรือเปล่า”
“เขาอยากเรียนต่อ” คนขายเนื้อบอกอย่างนอบน้อม “แต่ผมไม่มีเงินส่งเสีย”
คนขายเนื้อเล่าว่า พอจบชั้นมัธยมปลาย ลูกชายก็ทำงานอยู่ 2 ปีเพื่อเก็บเงินเรียนต่อ
มหาวิทยาลัย แต่เรียนไปได้แค่ปีครึ่งเงินก็หมด ตอนนี้กิจการขายเนื้อเริ่มง่อนแง่น
ภรรยาเขาต้องรับจ้างถึง 2 แห่งแต่ก็ยังหาเงินได้ไม่พอกับค่าใช้จ่ายในครอบครัว
รายได้สัปดาห์ละ 9 เหรียญของลูกชายจึงช่วยแบ่งเบาภาระได้มากทีเดียว
“บอกลูกชายให้มาพบผมพรุ่งนี้นะ” ฟรีดบอก
คืนต่อมาหลังเสร็จงานส่งของและทำความสะอาดที่ร้านขายส่ง เด็กหนุ่มรูปร่างผอมเกร็ง
ก็ไปพบฟรีดที่ห้องทำงาน
“อยากเรียนต่อไหม” ฟรีดถาม
“อยากมากที่สุดเลยครับ” เด็กหนุ่มตอบ
ฟรีดจ้องดวงตาคู่สนทนา
“ฉันจะส่งเสียเธอเรียนจนจบ บอกมาว่าต้องใช้เงินเท่าไร ทั้งค่าเล่าเรียน ค่าหนังสือ ทุกอย่าง”
ยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าเด็กหนุ่ม แทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนใจดีอย่างนี้ เทวดาลงมาโปรดแท้ ๆ

โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
ภาพประจำตัวสมาชิก
rosa-lee
โพสต์: 5937
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ ม.ค. 29, 2010 2:37 pm

จันทร์ พ.ค. 17, 2021 8:29 pm

เรื่อง "ของขวัญล้ำค่า" ตอนที่ 2 (ตอนจบ)
โดย Monty Hall
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนมกราคม 2545/2002,
รวบรวมและเรียบเรียงโดย กอบกิจ ครุวรรณ
……วันรุ่งขึ้น พอเห็นจำนวนเงินที่เด็กหนุ่มต้องการ นักธุรกิจเสื้อเชิ้ตถามว่า
“แล้วเธอไม่อยากได้ของใช้ส่วนตัวบ้างหรือ ไม่กินข้าวกลางวันหรือตัดผมบ้างหรือไง
เสื้อผ้าใหม่ก็ไม่เอาหรือ เติมลงไปด้วยสิ”
ก่อนจะยื่นเช็คให้ ฟรีดบอกเด็กหนุ่มว่า “ฉันมีเงื่อนไขหลายอย่าง”
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งตั้งใจฟังเต็มที่
“อันดับแรกคือ ห้ามแพร่งพรายว่าเงินนี้มาจากไหน” เด็กหนุ่มพยักหน้า
“อันดับสองคือ ต้องทำคะแนนดี ๆ เพราะฉันไม่ได้ส่งเธอไปเฮฮาไม่เข้าท่า”
“อันดับสามคือ เงินนี้ไม่ได้ให้เปล่า ทันทีที่เธอได้งานทำเป็นเรื่องเป็นราว เธอต้องเอามาใช้คืน
ให้ครบทุกบาททุกสตางค์ สุดท้ายคือ เธอต้องสัญญาว่าจะช่วยคนอื่นไปตลอดชีวิตเหมือนที่ฉัน
กำลังช่วยเธอ”
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มรับคำ “รับรองว่าท่านจะไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน”
ต่อมา เด็กหนุ่มไปรายงานความคืบหน้าให้ฟรีดทราบทุกเดือน คะแนนของเขาดีมาก
จนเกือบติดอันดับหนึ่งของรุ่น และได้รับเลือกเป็นประธานนักศึกษา
ในสามปี ฟรีดให้ลูกชายคนขายเนื้อยืมเงิน 900 เหรียญ บัณฑิตหนุ่มเริ่มจ่ายหนี้คืนทันที
ที่เรียนจบและได้งานทำ ปีแรกจ่าย 100 เหรียญ ปีที่สองอีก 100 เหรียญ
ปีที่สามก็ปลดหนี้ได้จนหมด
ตลอดชีวิต เขาไม่เคยลืมวันที่มีคนยื่นโอกาสสู่ความสำเร็จให้ แถมยังจำได้แม่นยำว่า
เคยสัญญาจะช่วยคนอื่นในลักษณะเดียวกัน ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ส่งเสียคนหนุ่มสาวจนเรียน
จบมหาวิทยาลัยไปหลายคน แต่มีสัญญาข้อหนึ่งที่เขาไม่อาจรักษาไว้ได้ตลอดรอดฝั่ง เขาตัดสินใจ
เปิดเผยชื่อผู้ใจบุญหลังเก็บงำมาเกือบ 30 ปี เพราะหวังว่าจะกระตุ้นให้คนในสังคมช่วยคนอื่น ๆ
มากขึ้น นอกจากนี้ เขายังรู้สึกว่าความดีของฟรีดสมควรได้รับการยกย่องแม้เจ้าตัวจะไม่อยาก
ให้เปิดเผยก็ตาม
ผมเล่าเรื่องนี้บ่อย ๆ เพื่อเตือนตนเองว่า ไม่ว่าคนเราจะทำอะไรหรือประสบความสำเร็จแค่ไหนนั้น
ไม่สำคัญ เพราะคนอื่นจะจำเราได้ในฐานะที่ช่วยเหลือผู้อื่น เหตุผลอีกอย่างที่ทำให้ผมเล่าเรื่องนี้
ได้ไม่รู้เบื่อก็คือ ลูกชายคนขายเนื้อที่ว่าก็คือตัวผมเอง

****************************

จบบริบูรณ์

:s024:
ตอบกลับโพส