“แด่วานรด้วยความรัก”
โพสต์แล้ว: พฤหัสฯ. ส.ค. 05, 2021 9:39 pm
……"แด่วานรด้วยความรัก" ตอนที่ (1)
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2546/2003,
โดย Brian Eads ย่อและแปลหมายเหตุเพิ่มจากวิกิพีเดีย 2021
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
เมื่อรัฐบาลอินโดนีเซียจ้าง ‘วิลลี่ สมิตส์’ บุกเบิกงานวิจัยเพื่ออนุรักษ์ป่าฝน
ที่ถูกทำลายอย่างหนัก สมิตส์เป็นอาจารย์หนุ่มวิชาวนศาสตร์ ชาวดัตซ์
ซึ่งเชี่ยวชาญด้านไม้เนื้อแข็งเขตร้อน แต่สิ่งที่เขาพบโดยบังเอิญในวันหนึ่งเมื่อ ค.ศ.1989
ทำให้เขามีภารกิจใหม่ไปตลอดชีวิต
ขณะที่สมิตส์เดินเล่นกับภรรยาและลูก ๆ ที่ตลาดบนเกาะบอร์เนียว เขาสะดุดตา
กับลังไม้ข้างแผงขายผัก ซึ่งมีสัตว์ตัวเล็กอยู่ข้างใน
“นั่นอะไร” สมิตส์ถามภรรยาชาวอินโดนีเซีย
“ลูกลิงอุรังอุตังค่ะ” เธอตอบ ลูกลิงสูงราว 30 เซนติเมตรตัวผอมแห้งและหัวเกือบล้าน
“ขายถูก ๆ ครับคุณ” เจ้าของแผงร้องบอก
สมิตส์ตอบว่า “ไม่เอา” แล้วรีบเดินจากไปด้วยความอึดอัดแต่สายตาเศร้าสร้อยของ
ลูกลิงยังคงติดตาเขาตลอด เย็นนั้น สมิตส์ย้อนกลับไปที่ตลาดอีกครั้ง แต่พวกพ่อค้าแม่ค้า
กลับกันหมดแล้ว กรงชั่วคราวเปิดอยู่และว่างเปล่า ไม่ไกลจากบริเวณนั้นเขาพบอุรังอุตัง
ตัวเดิมนอนใกล้ตายอยู่ในกองขยะ “ผมอุ้มร่างเล็กมอมแมมขึ้นมาแล้ววิ่งกลับบ้านทันที”
สมิตส์เล่า
ตลอด 48 ชั่วโมงต่อมา เขานวดหน้าอกเล็ก ๆ ของมัน ป้อนน้ำและนมหวานด้วยสายยาง
เมื่ออาการของลูกลิงดีขึ้น เขาตั้งชื่อมันว่า “อูซ” ตามเสียงหอบที่มันทำเวลาพยายามหายใจ
2-3 สัปดาห์ต่อมา เพื่อนคนหนึ่งขอให้เขาดูแลลูกอุรังอุตังป่วยอีกตัว “จู่ ๆ ผมก็ต้องเลี้ยง
ลิง 2 ตัว ซึ่งน่าจะอยู่ในป่ามากกว่า”
ราวร้อยปีก่อน เอเชียเคยมีอุรังอุตังถึง 300,000 ตัว แต่ทุกวันนี้เหลือไม่ถึง 35,000 ตัว
กระจายกันอยู่เป็นกลุ่ม ๆ บนเกาะบอร์เนียวและสุมาตรา
สมิตส์พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับอุรังอุตัง เขาเชื่อว่าอุรังอุตังทุกตัวที่ถูกจับมาเลี้ยงสามารถ
ฝึกใหม่เพื่อให้กลับไปใช้ชีวิตในป่าธรรมชาติเช่นที่ควรจะเป็น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับ
อุรังอุตังที่คนนำมาปล่อยไว้ในสวนสัตว์กรุงจาการ์ตาเพิ่มอีก 7 ตัว ภายในหนึ่งปี สถานีวิจัย
ป่าไม้ที่เขาจัดตั้งขึ้นทางฝั่งตะวันออกของบอร์เนียวก็มีอุรังอุตัง 30 ตัว
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีลิงมาให้เลี้ยงมากขนาดนี้” สมิตส์กล่าว “และเข้าใจว่ายังมีอุรังอุตัง
อีกมากที่ต้องการความช่วยเหลือ” ในปี 1991 เขาริเริ่มโครงการคืนอุรังอุตังสู่ธรรมชาติ
ต่อมาก็ตั้งสมาคมคุ้มครองสัตว์ชนิดนี้ซึ่งขยายเครือข่ายไปทั่วโลกจนกลายเป็นมูลนิธิเพื่อ
ความอยู่รอดของอุรังอุตัง (The Borneo Orangutan Survival Foundation)
โดยทั่วไป ลูกอุรังอุตังต้องได้รับการเลี้ยงดูสั่งสอนจากแม่นาน 7 ปี แต่พวกพรานฆ่าแม่ลิง
เพื่อจับลูกไปขาย จึงมีน้อยตัวที่ได้รับการสั่งสอนถึงวิธีใช้ชีวิตในป่า
สมิตส์เฝ้าดูเจ้าหน้าที่ขนผลไม้เป็นตัน ๆ สำหรับเลี้ยงอุรังอุตังวัยกำลังโต 300 ตัว
บนเนื้อที่ราว 13 ไร่ ตามมุมต่าง ๆ ในบริเวณสำหรับเล่น มีลูกเกด ถั่ว และผลไม้ซ่อนอยู่
ผู้ดูแลจะล่อลิงที่เขาดูแลให้ค้นหา “ของอร่อย” โดยหยิบใส่ปากตนเองคำโต จากนั้นจึงค่อย
ป้อนพวกลูกลิง นี่เป็นขั้นแรกของการเรียนรู้
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้
จากหนังสือสรรสาระ ฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2546/2003,
โดย Brian Eads ย่อและแปลหมายเหตุเพิ่มจากวิกิพีเดีย 2021
โดย กอบกิจ ครุวรรณ
เมื่อรัฐบาลอินโดนีเซียจ้าง ‘วิลลี่ สมิตส์’ บุกเบิกงานวิจัยเพื่ออนุรักษ์ป่าฝน
ที่ถูกทำลายอย่างหนัก สมิตส์เป็นอาจารย์หนุ่มวิชาวนศาสตร์ ชาวดัตซ์
ซึ่งเชี่ยวชาญด้านไม้เนื้อแข็งเขตร้อน แต่สิ่งที่เขาพบโดยบังเอิญในวันหนึ่งเมื่อ ค.ศ.1989
ทำให้เขามีภารกิจใหม่ไปตลอดชีวิต
ขณะที่สมิตส์เดินเล่นกับภรรยาและลูก ๆ ที่ตลาดบนเกาะบอร์เนียว เขาสะดุดตา
กับลังไม้ข้างแผงขายผัก ซึ่งมีสัตว์ตัวเล็กอยู่ข้างใน
“นั่นอะไร” สมิตส์ถามภรรยาชาวอินโดนีเซีย
“ลูกลิงอุรังอุตังค่ะ” เธอตอบ ลูกลิงสูงราว 30 เซนติเมตรตัวผอมแห้งและหัวเกือบล้าน
“ขายถูก ๆ ครับคุณ” เจ้าของแผงร้องบอก
สมิตส์ตอบว่า “ไม่เอา” แล้วรีบเดินจากไปด้วยความอึดอัดแต่สายตาเศร้าสร้อยของ
ลูกลิงยังคงติดตาเขาตลอด เย็นนั้น สมิตส์ย้อนกลับไปที่ตลาดอีกครั้ง แต่พวกพ่อค้าแม่ค้า
กลับกันหมดแล้ว กรงชั่วคราวเปิดอยู่และว่างเปล่า ไม่ไกลจากบริเวณนั้นเขาพบอุรังอุตัง
ตัวเดิมนอนใกล้ตายอยู่ในกองขยะ “ผมอุ้มร่างเล็กมอมแมมขึ้นมาแล้ววิ่งกลับบ้านทันที”
สมิตส์เล่า
ตลอด 48 ชั่วโมงต่อมา เขานวดหน้าอกเล็ก ๆ ของมัน ป้อนน้ำและนมหวานด้วยสายยาง
เมื่ออาการของลูกลิงดีขึ้น เขาตั้งชื่อมันว่า “อูซ” ตามเสียงหอบที่มันทำเวลาพยายามหายใจ
2-3 สัปดาห์ต่อมา เพื่อนคนหนึ่งขอให้เขาดูแลลูกอุรังอุตังป่วยอีกตัว “จู่ ๆ ผมก็ต้องเลี้ยง
ลิง 2 ตัว ซึ่งน่าจะอยู่ในป่ามากกว่า”
ราวร้อยปีก่อน เอเชียเคยมีอุรังอุตังถึง 300,000 ตัว แต่ทุกวันนี้เหลือไม่ถึง 35,000 ตัว
กระจายกันอยู่เป็นกลุ่ม ๆ บนเกาะบอร์เนียวและสุมาตรา
สมิตส์พยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับอุรังอุตัง เขาเชื่อว่าอุรังอุตังทุกตัวที่ถูกจับมาเลี้ยงสามารถ
ฝึกใหม่เพื่อให้กลับไปใช้ชีวิตในป่าธรรมชาติเช่นที่ควรจะเป็น หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับ
อุรังอุตังที่คนนำมาปล่อยไว้ในสวนสัตว์กรุงจาการ์ตาเพิ่มอีก 7 ตัว ภายในหนึ่งปี สถานีวิจัย
ป่าไม้ที่เขาจัดตั้งขึ้นทางฝั่งตะวันออกของบอร์เนียวก็มีอุรังอุตัง 30 ตัว
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีลิงมาให้เลี้ยงมากขนาดนี้” สมิตส์กล่าว “และเข้าใจว่ายังมีอุรังอุตัง
อีกมากที่ต้องการความช่วยเหลือ” ในปี 1991 เขาริเริ่มโครงการคืนอุรังอุตังสู่ธรรมชาติ
ต่อมาก็ตั้งสมาคมคุ้มครองสัตว์ชนิดนี้ซึ่งขยายเครือข่ายไปทั่วโลกจนกลายเป็นมูลนิธิเพื่อ
ความอยู่รอดของอุรังอุตัง (The Borneo Orangutan Survival Foundation)
โดยทั่วไป ลูกอุรังอุตังต้องได้รับการเลี้ยงดูสั่งสอนจากแม่นาน 7 ปี แต่พวกพรานฆ่าแม่ลิง
เพื่อจับลูกไปขาย จึงมีน้อยตัวที่ได้รับการสั่งสอนถึงวิธีใช้ชีวิตในป่า
สมิตส์เฝ้าดูเจ้าหน้าที่ขนผลไม้เป็นตัน ๆ สำหรับเลี้ยงอุรังอุตังวัยกำลังโต 300 ตัว
บนเนื้อที่ราว 13 ไร่ ตามมุมต่าง ๆ ในบริเวณสำหรับเล่น มีลูกเกด ถั่ว และผลไม้ซ่อนอยู่
ผู้ดูแลจะล่อลิงที่เขาดูแลให้ค้นหา “ของอร่อย” โดยหยิบใส่ปากตนเองคำโต จากนั้นจึงค่อย
ป้อนพวกลูกลิง นี่เป็นขั้นแรกของการเรียนรู้
โปรดติดตามตอนที่ (2)ในวันพรุ่งนี้