เรื่องดีๆจากหนังสือสรรสาระ (ชุดที่7 )
โพสต์แล้ว: เสาร์ ม.ค. 01, 2022 4:14 pm
(+)ฟ้าลิขิต
ตอนที่ (1) จากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนธันวาคม 2006
และจาก Dartmouth Medicine Magazine, Spring 2007
ย่อโดย กอบกิจ ครุวรรณ
ความฝันสู่เหรียญทองโอลิมปิกของ “ลี”(Robert Seung-bok Lee) นักกีฬายิมนาสติก
ต้องสลายลงเนื่องจากอุบัติเหตุขณะฝึกซ้อมเพื่อเตรียมไปร่วมแข่งขันโอลิมปิกในปี 1984
เหตุเกิดในวันที่ 4 กรกฎาคม 1983 ก่อนวันเกิดอายุครบ 18 ปีเพียง 2 วัน เขาตีลังกา 360
องศากลางอากาศ ม้วนหน้าก่อนจะใช้สองมือลงพื้นซึ่งเป็นท่าที่เคยฝึกซ้อมมาแล้วนับร้อยครั้ง
แต่ครั้งนี้ เขากระโดดสูงไม่พอ คางจึงกระแทกพื้นอย่างจังและหมดสติไป แรงกระแทกทำ
ให้กระดูกสันหลังชิ้นที่ 7 แตกและกดไขสันหลังทำให้แขนและขาทั้งสองข้างเป็นอัมพาต
ในปี 1973 พ่อแม่ของลีอพยพมาจากเกาหลีใต้ทั้งครอบครัว มีลูก 3 คนคือลีกับน้องชายและ
น้องสาว “พ่อแม่อยากให้พวกเรามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ที่สหรัฐฯ กลับลำบากกว่าที่เราคิด” จากที่
เคยมีบ้านช่องใหญ่โตในกรุงโซล พวกเขาต้องเบียดกันอยู่ในห้องพักขนาด 1 ห้องนอน
ในนิวยอร์ก พ่อของลีเป็นเภสัชกรแต่ไม่มีใบอนุญาตให้ทำงานด้านเภสัชในสหรัฐฯ เขาจึง
ต้องทำงานเป็นพนักงานถูพื้นในโรงพยาบาลซึ่งต้องนั่งรถไปทำงานนาน 1 ชั่วโมง ส่วนแม่
ทำงานในโรงงานผลิตเครื่องเย็บกระดาษใกล้บ้านทั้งที่เคยเป็นแต่แม่บ้านมาตลอดและ
ไม่เคยทำงานมาก่อน
ลีไม่มีพื้นภาษาอังกฤษมาก่อนจึงมีปัญหามากในสื่อสาร เขาพยายามปรับตัวเข้ากับเพื่อน ๆ
เช่นซื้อสเกตบอร์ดและใส่เสื้อผ้ายี่ห้อเดียวกับเด็กอเมริกัน แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกและแตกต่าง
จากคนอื่น “ผมเหงาและโดดเดี่ยว”
ขณะชมการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อนปี 1976 ทางโทรทัศน์ที่บ้าน เขาประทับใจนาเดีย
โคมาเนซี (Nadia Comaneci) นักยิมนาสติกหญิงจากโรมาเนียที่ทำคะแนนเต็ม 10 ได้ถึง
7 ครั้ง และเป็นนักยิมนาสติกคนแรกที่ได้คะแนนในการแข่งขันบาร์ต่างระดับ “ผมจะเป็น
นักกีฬาเหรียญทองเหมือนเธอ ผมจะบอกพวกที่เคยดูถูกผมว่า ผมภูมิใจที่เป็นชาวเกาหลีใต้”
ลีพูดกับตัวเองนับแต่นั้น เขาแอบเข้าไปฝึกยิมนาสติกในสมาคมวายเอ็มซีเอ และเมื่อเก็บเงิน
ได้มากพอ เขาก็ได้สมัครเรียนอย่างเป็นทางการ เริ่มต้นด้วยม้าหู ห่วง และบาร์คู่ จากนั้นจึง
ฝึกฟลอร์เอ็กเซอร์ไซส์บนสนามหญ้าของสวนพฤกษศาสตร์ตรงข้ามที่พัก
เมื่ออายุ15 ปีเขาเข้าร่วมการคัดตัวที่ศูนย์ฝึกโอลิมปิกในเมือง Allentown รัฐเพนซิลเวเนีย
พ่อขอร้องและคัดค้านด้วยน้ำเสียงโกรธเพราะเขาเป็นลูกชายคนโต จึงอยากให้ใส่ใจกับการ
เรียนจนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่อาจยับยั้งลีไว้ได้
ต้นทศวรรษ 1980 เขาชนะเลิศ 2 เหรียญทองจากการแข่งขันระดับเยาวชนในกีฬาแห่งชาติ
ของสหรัฐฯ ขณะได้รับอุบัติเหตุร้ายแรง ลียังถือสัญชาติเกาหลีใต้และติดโผรายชื่อนักกีฬา
ทีมชาติสำหรับการแข่งขันโอลิมปิกปี 1984 ที่สหรัฐฯ เป็นเจ้าภาพ
หลายชั่วโมงหลังอุบัติเหตุ ครอบครัวเขามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล แม่กับน้องสาวร้องไห้ พ่อมอง
ลีด้วยสีหน้าที่เขาไม่มีวันลืมและกล่าวว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะลูกไม่เชื่อฟังคำเตือนของพ่อ”
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้
ตอนที่ (1) จากหนังสือสรรสาระฉบับเดือนธันวาคม 2006
และจาก Dartmouth Medicine Magazine, Spring 2007
ย่อโดย กอบกิจ ครุวรรณ
ความฝันสู่เหรียญทองโอลิมปิกของ “ลี”(Robert Seung-bok Lee) นักกีฬายิมนาสติก
ต้องสลายลงเนื่องจากอุบัติเหตุขณะฝึกซ้อมเพื่อเตรียมไปร่วมแข่งขันโอลิมปิกในปี 1984
เหตุเกิดในวันที่ 4 กรกฎาคม 1983 ก่อนวันเกิดอายุครบ 18 ปีเพียง 2 วัน เขาตีลังกา 360
องศากลางอากาศ ม้วนหน้าก่อนจะใช้สองมือลงพื้นซึ่งเป็นท่าที่เคยฝึกซ้อมมาแล้วนับร้อยครั้ง
แต่ครั้งนี้ เขากระโดดสูงไม่พอ คางจึงกระแทกพื้นอย่างจังและหมดสติไป แรงกระแทกทำ
ให้กระดูกสันหลังชิ้นที่ 7 แตกและกดไขสันหลังทำให้แขนและขาทั้งสองข้างเป็นอัมพาต
ในปี 1973 พ่อแม่ของลีอพยพมาจากเกาหลีใต้ทั้งครอบครัว มีลูก 3 คนคือลีกับน้องชายและ
น้องสาว “พ่อแม่อยากให้พวกเรามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ที่สหรัฐฯ กลับลำบากกว่าที่เราคิด” จากที่
เคยมีบ้านช่องใหญ่โตในกรุงโซล พวกเขาต้องเบียดกันอยู่ในห้องพักขนาด 1 ห้องนอน
ในนิวยอร์ก พ่อของลีเป็นเภสัชกรแต่ไม่มีใบอนุญาตให้ทำงานด้านเภสัชในสหรัฐฯ เขาจึง
ต้องทำงานเป็นพนักงานถูพื้นในโรงพยาบาลซึ่งต้องนั่งรถไปทำงานนาน 1 ชั่วโมง ส่วนแม่
ทำงานในโรงงานผลิตเครื่องเย็บกระดาษใกล้บ้านทั้งที่เคยเป็นแต่แม่บ้านมาตลอดและ
ไม่เคยทำงานมาก่อน
ลีไม่มีพื้นภาษาอังกฤษมาก่อนจึงมีปัญหามากในสื่อสาร เขาพยายามปรับตัวเข้ากับเพื่อน ๆ
เช่นซื้อสเกตบอร์ดและใส่เสื้อผ้ายี่ห้อเดียวกับเด็กอเมริกัน แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกและแตกต่าง
จากคนอื่น “ผมเหงาและโดดเดี่ยว”
ขณะชมการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อนปี 1976 ทางโทรทัศน์ที่บ้าน เขาประทับใจนาเดีย
โคมาเนซี (Nadia Comaneci) นักยิมนาสติกหญิงจากโรมาเนียที่ทำคะแนนเต็ม 10 ได้ถึง
7 ครั้ง และเป็นนักยิมนาสติกคนแรกที่ได้คะแนนในการแข่งขันบาร์ต่างระดับ “ผมจะเป็น
นักกีฬาเหรียญทองเหมือนเธอ ผมจะบอกพวกที่เคยดูถูกผมว่า ผมภูมิใจที่เป็นชาวเกาหลีใต้”
ลีพูดกับตัวเองนับแต่นั้น เขาแอบเข้าไปฝึกยิมนาสติกในสมาคมวายเอ็มซีเอ และเมื่อเก็บเงิน
ได้มากพอ เขาก็ได้สมัครเรียนอย่างเป็นทางการ เริ่มต้นด้วยม้าหู ห่วง และบาร์คู่ จากนั้นจึง
ฝึกฟลอร์เอ็กเซอร์ไซส์บนสนามหญ้าของสวนพฤกษศาสตร์ตรงข้ามที่พัก
เมื่ออายุ15 ปีเขาเข้าร่วมการคัดตัวที่ศูนย์ฝึกโอลิมปิกในเมือง Allentown รัฐเพนซิลเวเนีย
พ่อขอร้องและคัดค้านด้วยน้ำเสียงโกรธเพราะเขาเป็นลูกชายคนโต จึงอยากให้ใส่ใจกับการ
เรียนจนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่อาจยับยั้งลีไว้ได้
ต้นทศวรรษ 1980 เขาชนะเลิศ 2 เหรียญทองจากการแข่งขันระดับเยาวชนในกีฬาแห่งชาติ
ของสหรัฐฯ ขณะได้รับอุบัติเหตุร้ายแรง ลียังถือสัญชาติเกาหลีใต้และติดโผรายชื่อนักกีฬา
ทีมชาติสำหรับการแข่งขันโอลิมปิกปี 1984 ที่สหรัฐฯ เป็นเจ้าภาพ
หลายชั่วโมงหลังอุบัติเหตุ ครอบครัวเขามาเยี่ยมที่โรงพยาบาล แม่กับน้องสาวร้องไห้ พ่อมอง
ลีด้วยสีหน้าที่เขาไม่มีวันลืมและกล่าวว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะลูกไม่เชื่อฟังคำเตือนของพ่อ”
โปรดติดตามตอนที่ (2) ในวันพรุ่งนี้