มีีเรื่องมาอีกแล้วค่ะ

[Maria Magdalena]

คือว่า ก้อรู้ๆกันอยู่ว่าบูเป็นยังไงตอนนี้
บูรู้สึก สับสนไปหมดเลย
แต่ บูก้อคิดขึ้นมาได้แล้วนะว่า จริงๆแล้ว พระคงยังไม่ทิ้งบูไปไหนหรอก
แต่บูตั้งหากที่หาท่านไม่เจอเอง
พูดยังงั้น แต่บูก้อยังกลัวๆอยู่
ว่าต่อไปนี้ มันจะเป็นยังไง
บางครั้ง บูก้อยังอยากตายอยู่ดีนั่นแหละ
ซึ่ง มันไม่มีสาเหตุอะไรเลย อยู่ดีๆก้อคิดขึ้นมาแบบว่า
เฮ้ย เรารู้สึกแย่นะ แย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว
เรื่องที่กังวลมากที่สุดตอนนี้คือ เรื่องเรียน
บูไม่รู้จะเอายังไงกับตัวเองดี
โอเค บูอาจจะเครียดไปหน่อยกับเกรดที่ออกมา
แต่ก้อ....
บูไม่รุ้ บูอยากเป็นอะไร
มีคนบอกบูว่า ให้ใช้ชีวิตไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า
มันก้อถูกหรอกนะ
แต่ตอนนี้มันเป็นว่า บูกำลังใช้ชีวิตแบบเลื่อนลอย
คือ ใช้ชีวิตแบบอยู่ไปวันๆ
บูรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์มาก
ที่พรรณามายืดยาวขนาดนี้ ก้อเพื่อจะถามว่า
พี่ๆน้องๆ คิดว่าบูควรทำยังไงดีค่ะ

บางคนอาจคิดด่าบูอยู่ในใจ บูขอโทษ ที่ทำตัวแบบนี้ แต่ว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่บูจะได้บ่นความในใจให้ใครซักคนฟัง
บูก้อพยายามจะบอกทางบ้านเขา แต่ก้อดูเหมือนจะไม่มีใครมารับฟังบูเลย
อยากจะด่า จะว่า บูก้อได้นะค่ะ บูคิดว่า บูสมควรโดนแล้ว

[กรอกสมบูรณ์]

ให้ถวาย ความรู้สึกสับสน นี้ แด่พระบิดาเจ้า ค่ะ

คำอุปมาเกี่ยวกับเงินตะลันต์
อาณาจักรแห่งสวรรค์ยังเปรียบเหมือนชายผู้หนึ่งจะออกเดินทางไปยังเมืองไกล จึงเรียกพวกผู้รับใช้ของตนมา และฝากทรัพย์สมบัติของเขาไว้ คนหนึ่งท่านให้ห้าตะลันต์ คนหนึ่งสองตะลันต์ และอีกคนหนึ่งตะลันต์เดียว ตามความสามารถของแต่ละคน แล้วท่านก็ออกเดินทางทันที

คนที่ได้รับห้าตะลันต์นั้นก็เอาเงินนั้นไปค้าขาย ได้กำไรมาอีกห้าตะลันต์

คนที่ได้รับสองตะลันต์นั้นก็ได้กำไรอีกสองตะลันต์เหมือนกัน

แต่คนที่ได้รับตะลันต์เดียวได้ขุดหลุมซ่อนเงินของนายไว้

ครั้นอยู่มาช้านาน นายจึงมาคิดบัญชีกับผู้รับใช้เหล่านั้น

คนที่ได้รับห้าตะลันต์ก็เอาเงินกำไรอีกห้าตะลันต์มาชี้แจงว่า 'นายเจ้าข้า ท่านได้มอบเงินห้าตะลันต์ไว้กับข้าพเจ้า ดูเถิด ข้าพเจ้าได้กำไรมาอีกห้าตะลันต์'   นาย จึงตอบเขาว่า 'ดีแล้ว เจ้าเป็นผู้รับใช้ดีและสัตย์ซื่อ เจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย เราจะตั้งเจ้าให้ดูแลของมาก เจ้าจงปรีดีร่วมสุขกับนายของเจ้าเถิด'

คนที่ได้รับสองตะลันต์มาชี้แจงด้วยว่า 'นายเจ้าข้า ท่านได้มอบเงินสองตะลันต์ไว้กับข้าพเจ้า ดูเถิด ข้าพเจ้าได้กำไรมาอีกสองตะลันต์'   นาย จึงตอบเขาว่า 'ดีแล้ว เจ้าเป็นผู้รับใช้ดีและสัตย์ซื่อ เจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย เราจะตั้งเจ้าให้ดูแลของมาก เจ้าจงปรีดีร่วมสุขกับนายของเจ้าเถิด'

ฝ่ายคนที่ได้รับตะลันต์เดียวมาชี้แจงว่า 'นายเจ้าข้า ข้าพเจ้ารู้จักท่านว่าท่านเป็นคนใจแข็ง เกี่ยวผลที่ท่านมิได้หว่าน เก็บส่ำสมที่ท่านมิได้โปรย ข้าพเจ้ากลัวจึงเอาเงินตะลันต์ของท่านไปซ่อนไว้ใต้ดิน ดูเถิด นี่แหละเงินของท่าน'   นายจึงตอบเขาว่า 'เจ้าผู้รับใช้ชั่วช้าและเกียจคร้าน เจ้าก็รู้อยู่ว่าเราเกี่ยวที่เรามิได้หว่าน เก็บส่ำสมที่เรามิได้โปรย เหตุฉะนั้น เจ้าควรเอาเงินของเราไปฝากไว้ที่ธนาคาร เมื่อเรามาจะได้รับเงินของเราทั้งดอกเบี้ยด้วย เพราะฉะนั้น จงเอาเงินตะลันต์เดียวนั้นจากเขาไปให้คนที่มีสิบตะลันต์ ด้วยว่าทุกคนที่มีอยู่แล้ว จะเพิ่มเติมให้แก่ผู้นั้นจนมีเหลือเฟือ แต่ผู้ที่ไม่มี แม้ว่าซึ่งเขามีอยู่ก็จะต้องเอาไปจากเขา จงเอาเจ้าผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์นี้ไปทิ้งเสียที่มืดภายนอก ซึ่งที่นั่นจะมีการร้องไห้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน' (มัทธิว 25:14-30)

อ่านแล้ว งง หรือเปล่าค่ะ?

พระบิดาเจ้าทรงมอบพระพรให้แต่ละคนแตกต่างกันไป เพื่อให้แต่ละคนนำไปใช้ นำไปฝึกฝนจิตใจของตนเองเสมอๆ

เงินตะลันต์ เปรียบเหมือน ความสามารถต่างๆ ที่แต่ละคนมี แตกต่างกันไป เช่น บางคนมีความสามารถด้านดนตรี, บางคนมีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์, บางคนมีความสามารถด้านการแพทย์, บางคนมีความสามารถด้านการคำนวณ, ฯลฯ   ก็ให้เรานำพระพรความสามารถนั้นไปใช้ในทางที่ถูกที่ควร ให้เกิดประโยชน์แก่สังคม อย่าเก็บไว้เฉยๆ หรือนำไปใช้ในทางที่ผิด

ความสามารถต่างๆ เป็นพระพร   และ ความรู้สึกสับสน ก็เป็นพระพรเช่นเดียวกัน

แล้วทำไม พระบิดาเจ้า จึงทรงให้'ความรู้สึกสับสน'นี้เป็นเป็นพระพรด้วย ?

คำตอบไม่ยากหรอกค่ะ   เพราะ หลายๆ คน เมื่อมีความรู้ความสามารถเก่งมากๆ แล้ว ก็อาจจะมีบ้างที่เผลอตัวเผลอใจ คิดหยิ่งจองหองโดยไม่รู้ตัว คิดว่าฉันเก่งแล้ว คนอื่นต้องมาง้อฉัน ต้องมาพึ่งพาฉัน หรือ ฉันทำเองได้ ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นๆ หรอก ฉันคิดเองได้ ทำเองได้ คนอื่นทำไม่ได้เรื่อง สู้ฉันไม่ได้หรอก จนกลายเป็นคนมี EGO สูงลิ่วโดยไม่รู้ตัว (เพราะจะค่อยๆเป็น)

พระองค์จึงทรงประทาน บางสิ่งให้มาด้วยเพื่อที่เราจะได้รู้จัก อ่อนน้อม ถ่อมตน ไม่เย่อหยิ่ง จองหอง จนเหินห่างจากพระองค์ไป

พี่จึงอยากให้น้องบู ยกถวาย ความรู้สึกสับสน ความกังวลใจต่างๆ นี้ แด่พระบิดาเจ้า ด้วย

พระองค์ทรงรักเรา อย่างที่เราเป็นเสมอ ไม่ว่าเราจะเป็นเช่นไร พระองค์ก็ทรงรักเราอยู่ตลอดเวลา

ทีนี้...ก็อยู่ที่ตัวเราแล้ว...ว่าเราอยากจะใกล้ชิดพระองค์แค่ไหน
ถ้าเราทำสิ่งไม่ดีบ่อยๆ ก็ทำให้เราอยู่ห่างจากพระองค์มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่สามารถใกล้ชิดสัมผัสถึงความรักของพระองค์ได้
ถ้าเราทำสิ่งดีบ่อยๆ ก็ทำให้เราอยู่ใกล้ชิดพระองค์ ได้สัมผัสถึงความรักของพระองค์ได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

ความสามารถในการเรียนรู้หรือความเก่งถนัดเฉพาะด้าน เป็นพระพร
ความสับสนวุ่นวายใจหรือความทุกข์ความกังวลใจ ก็เป็นพระพร ด้วยเช่นกัน

ฉะนั้น จงสวดภาวนาอย่างสม่ำเสมอ
เพื่อเราจะได้ใกล้ชิดพระองค์อยู่ตลอดเวลา และจะเข้าใจถึงสิ่งที่พระองค์ทรงมอบให้เรา

แล้วจะคิดถึงในคำภานาบ่อยๆ นะคะ จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอๆ นะจ๊ะ คนดี

[love.na]

วางใจในพระเจ้าและแม่พระค่ะ
มอบถวายทุกสิ่งทุกอย่างให้กับพระแม่และพระองค์
คุณพ่อบอสโกมักจะบอกกับเด็กๆของท่านอยู่เสมอ ว่า
"จงถวายทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับแม่พระ
พระนางรู้เสมอว่าเราต้องการอะไร"

ชีวิตนี้ให้เป็นไปตามน้ำพระทัยของพระค่ะ
ถึงแม้ว่า หนทางข้างหน้าจะมืดมน ไม่มีแสงสว่างเลยก็ตาม
แต่เรายังมีพระองค์ผู้ทรงเป็นแสงสว่างส่องทางเราให้ก้าวไป::001::

"แม้ข้าพระองค์จะเดินไปตามหุบเขามัจจุราช ข้าพระองค์ไม่กลัวอันตรายใดๆ เพราะพระองค์สถิตกับข้าพระองค์"-สดุดี 23:4

ขอพระเจ้าอวยพรค่ะ

[Love_an_Peace]

ชีวิตคือการต่อสู้กับตนเอง

--------------------------------------------------------------------------------

ชีวิตคือการต่อสู้กับตนเอง เป็นการต่อสู้ระหว่างการก้าวหน้าและการถอยหลัง เป็นการต่อสู้ระหว่างความสุขกับความทุกข์ ดังนั้นจึงขอให้สวดมนต์และอธิษฐานว่า

[thanwa]

เคยไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาไหมครับ   ปกติแล้วสถานศึกษาที่เรียนอยู่  ควรจะมีอาจารย์ที่ปรึกษาประจำตัวนักศึกษาแต่ละคนนะครับ...
นี่ถ้าอยู่ที่ม.ที่ผมเป็นอาจารย์สอนอยู่  ก็คงมาคุยตัวต่อตัวได้เลยครับ   จะได้ให้แนวทางในการปรับตัวในการศึกษา

แต่ที่แน่ๆ   อยากให้สวดขอพรเพื่อให้พระประทานกำลังใจ  ความบรรเทาใจ   และหนทางที่จะแก้ไขปัญหาการเรียนให้กับเราครับ 

จากประสบการณ์ตรงที่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาและเคยต้องให้คำปรึกษานักศึกษาที่มีปัญหาหลายๆ คน   ส่วนมากแล้ว ปัญหาไม่ได้มาจาก
ความฉลาดหรือสมองของเรา  แต่มักจะมาจากเรายังไม่ทราบถึงแนวคิดและแนวปฏิบัติที่เราควรจะมี  ควรจะกระทำในการเรียนมากกว่า
ที่เหลือก็เหลือแต่ความขยันมุมานะ  และการไม่ท้อถอย  ที่สำคัญ มุมานะให้ถูกทาง ไม่สะเปะสะปะ นั่นคือหลายคนที่หัวอ่อน แต่กลับ
เสียเวลากับการพยายามบางอย่างที่ไม่ได้ส่งผลบวกเท่าที่ควร เป็นต้น

สำหรับผมเองแล้ว   มนุษย์เรานั้น  มีคุณค่าอยู่ที่เราได้รับโอกาสจากพระ  ให้เรากระทำกิจการต่างๆ  ภายใต้ความร่วมมือระหว่างพระกับเรา
เพราะถ้าทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่พระประทานเพียงอย่างเดียว  แบบนี้เราก็ไม่จำเป็นต้องกระทำอะไรเลย  แต่กิจการต่างๆ ไม่ว่าการเรียน การทำงาน ฯลฯ
พระให้โอกาสที่เราจะร่วมมีส่วนในกิจการนั้นๆ พร้อมกันกับพระ  ดังนั้นความสำเร็จของเรา จึงจะมีค่าขึ้นมาในสายพระเนตรของพระครับ....

ขออย่าให้ท้อถอย  แต่ให้ลองกลับมานั่งย้อนคิดว่า ที่ผ่านมาที่เกรดไม่ดีนั้น  เป็นเพราะอะไร
1) เรารู้ไหมว่าวิชานั้นๆ  มุ่งจะให้เรารู้และเข้าใจในเรื่องใด  เรารู้ไหมว่าในแต่ละคาบที่เรียน  มุ่งหวังจะให้เรารู้เรื่องใด
2) ได้เตรียมตัวก่อนเข้าเรียน  เตรียมจดบันทึกจุดที่เรายังไม่เข้าใจหลังการอ่านล่วงหน้าก่อนเรียนไว้หรือไม่
3) ได้เข้าใจเนื้อหาทีเ่รียนแต่ละคาบหรือไม่   โดยเฉพาะจุดที่เรายังไม่เข้าใจจากการอ่านและค้นคว้าล่วงหน้า   ได้ตั้งใจ ณ จุดนั้นและถามอาจารย์จนสิ้นข้อสงสัยหรือไม่
4) ได้สรุปบันทึกเนื้อหาบทเรียนหรือไม่   ได้ทำงานหรือการบ้านด้วยตนเองอย่างเข้าใจหรือไม่
5) หากยังไม่เข้าใจ  ได้เข้าพบอาจารย์เพื่อขอคำแนะนำเพิ่มเติมหรือไม่
6) ทิ้งข้อที่ไม่เข้าใจข้ามสัปดาห์หรือไม่...

และ 7) เรามีเป้าชีวิตไหมว่า  เราเรียนสาขาวิชานี้เพื่ออะไร  และเราเรียนด้วยความสนุก หรือเรียนด้วยความทุกข์กันแน่  ทั้งนี้เพราะถ้าเรามีเป้า  เราก็จะมีเหตุผลที่เราจะขยันไม่ท้อถอย

ทั้งนี้  ผมอยากลงท้ายว่า  อย่าคิดว่าปัญหาเรื่องเรียนนั้นมีแค่เราคนเดียวที่เป็น  แต่คนอื่นไม่เห็นเป็นกัน   ปัญหาเรื่องการเรียนเป็นปัญหาที่พบได้เป็นเรื่องปกติครับ  เพียงแต่ว่าเมื่อพบแล้ว
เราจะทำสิ่งใดเพื่อแก้ปัญหา  ไม่ใช่อยู่เฉยๆ

เหมือนที่ผมกล่าวมาตอนต้น  ผมเชื่อว่า  พระอยากให้เราได้ร่วมกระทำ  ร่วมมีส่วนในกิจการต่างๆ ร่วมกันกับพระครับ  ไม่ใช่เป็นหน้าที่ของพระที่จะบันดาลให้เป็นไปเพียงอย่างเดียว
ด้วยการร่วมกระทำของเรา  เมื่อสำเร็จ  เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งที่เราได้รับโอกาสจากพระให้ร่วมกระทำในกิจการนั้นๆ ครับ...

[warlock]

[Maria Magdalena]

บูไม่รู้ว่า ควรจะไปคุยกับใคร เหมือนพยายามคุยกะพ่อแม่แล้ว เขาก้อไม่ค่อยได้สนใจแบบจริงจัง
บูแค่ปวดหัวมากและก้อเริ่มไม่แน่ใจว่ามาถูกทางแล้ว
บูอยากจะให้ทุกสิ่งไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า แต่บูก้อคิดว่าไม่ควรใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ แบบไร้จุดมุ่งหมายอย่างงี้ต่อไปแล้ว
บูจะพยายามทำตามคำแนะนำค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ

[†PricELiFE†]

เอ่อ...ผมก็คงเเนะนำอะไรไม่ได้มากอ่ะนะครับ

คือว่าผมเคยอ่านมานะ

เอาความกังวลใจออกไปก่อน..เอาสิ่งของที่เกะกะอยู่ออกไป

เอาพวกนั้นออกไปจากหัวใจพี่ ซึ่งเป็นพระวิหารขององค์พระผู้เป็นเจ้า

และเมื่อเอาของพวกนั้นออกไป พระองค์จะมีที่เพียงสำหรับประทับอยู่

และทรงนำทางพี่ได้ครับ

ลองหลับตาแล้วเอาความเครียดออกไปให้หมดสิครับ

สู้ๆ นะครับ ^^ 

God be with you

[Maria Magdalena]

ก้อลองพยายามดูแล้วอ่า
เหมือนตอนนี้อยู่ในช่วงโดนทดสอบ มารผจญ
แต่ก้อไม่แน่ใจว่าจะแข็งแรงพอที่จะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้มั๊ย
เครียดเลย 

[Like a Heaven]

สู้เค้านะครับ

ผมเองก้อ...เึคยเครียดเรื่องเรียนเหมือนกัน

แต่ตอนนี้เลิกเครียดไปแล้ว... :cheesy:

[Maria Magdalena]

สู้เค้านะครับ

ผมเองก้อ...เึคยเครียดเรื่องเรียนเหมือนกัน

แต่ตอนนี้เลิกเครียดไปแล้ว... :cheesy:

ทำไงให้ไม่เครียดอ่าค่ะ
ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเรียนอย่างเดียว มันเรื่องอื่นด้วย
กลุ้มใจ - -''

[yack]

สู้สู้นะครับเป็นกำลังใจให้เสมอ 

[Maria Magdalena]

ขอบคุณทุกคนมากนะค่ะ
บูจะพยายามไม่เครียดแล้ว
ไม่รุทำได้ป่ะ แต่จะลองดู 

[Like a Heaven]

สู้เค้านะครับ

ผมเองก้อ...เึคยเครียดเรื่องเรียนเหมือนกัน

แต่ตอนนี้เลิกเครียดไปแล้ว... :cheesy:

ทำไงให้ไม่เครียดอ่าค่ะ
ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเรียนอย่างเดียว มันเรื่องอื่นด้วย
กลุ้มใจ - -''

อ่า...จริงๆ ผมก้อมีเรื่องอื่นให้เครียดนะครับ

เยอะกว่าเรื่องเรียนด้วยซ้ำ

แต่...ผมยึดสปอตโฆษณาของช้างดราฟ(หรือสิงห์ไลท์นี่แหละไม่แน่ใจ แต่รู้ว่ามันเปนเบียร์อร่อยยี่ห้อนึง) ที่ว่า

"จะสุข จะทุกข์ ไม่ได้อยู่ที่คนอื่นทำ แต่อยู่ที่เราเลือก...เลือกที่จะมีความสุข"

มองมันให้ดี มันก้อดีครับ

มองมันให้แย่ มันก้อแย่ครับ

เรื่องแย่ๆเรา(ฝืน)มองให้มันดี...เดี๋ยวมันก้อดีเองล่ะครับ

สู้เค้าละกันครับ คนเราต้องเติบโต

[Maria Magdalena]

รับทราบคับ 
แหม พูดแบบนี้แล้วไม่อยากโตเลย