ขอคำตอบให้แก่ผู้นี้ด้วยครับ

[holypictureweb]

ได้รับข้อความต่อไปนี้ผ่านมาทางเว็บไซต์ "Holy Pictures" http://n.1asphost.com/holypicture ในหน้า "สมุดเยี่ยม" ..รบกวนขอคำตอบดีๆให้แก่ผู้นี้ด้วยครับ

============================================

หลังจากฉลองคริสต์มาส ไม่ถึงครึ่งวัน สึนามิทำลายชีวิตและครอบครับทิ้งไว้แต่ความทุกข์ยาก พรัดพรากเอนดอนาถ ทำให้สับสนจริงๆว่า พระเจ้าถ่ายบาปให้ได้จริงหรือ ? สงสัยจริงๆ

============================================

Holy Pictures WebMaster

[Jeremy]

Was God in This Disaster?

ผู้เขียน Rodger Kamenetz
is a poet, essayist, and thinker who is internationally known for his work in Jewish-Buddhist dialogue. He is professor of literature and director of the Jewish Studies Program at Louisiana State University. He is the author of eight books, including "The Jew in the Lotus," "The Missing Jew: New and Selected Poems," and "Stalking Elijah," which won the National Jewish Book Award for 1997 in the category of Jewish Thought. He has written for The New York Times and Moment Magazine.



Turning to both Judaism and Buddhism for solace, the author meditates on God's role in the tsunami tragedy.

[Jeremy]

am trying to connect to this tragedy the best I can. The pictures help a little. I see dead children on the floor, a parent weeping. The little ones look like they are sleeping; it is unimaginable that they are dead. I see a parent holding his dead child. I feel in my body what it is like to hold... that weight. To feel the life gone, and the heaviness of a body that does not have life. It is different from holding a sleeping child, carrying a child to bed for instance. I can feel what this father feels in the photo, can reach in my imagination, and in my memory.

But I can't multiply what I feel by 10,000 or 40,000, or even by ten. We know more than we can feel. And we respond as best we can, I think. This is our situation in a time of instant global communication.

[Jeremy]

The heart does see from one end of the world to the other, and faster than the internet.

I read that when someone witnessed the huge tidal wave approaching the shore, he thought it was "biblical." The flood story came to his mind, I guess, and behind it the old primitive idea of an angry God, destroying what he once created. Some people still think this way: everything bad that happens is a curse or a punishment and has a reason, even if we don't know what the reason is. I don't buy it.

[Jeremy]

This kind of disaster opens difficult prospects for the Western imagination. Some would see in it a monstrous demiurge: an all-powerful God who kills innocent children. We hear the bitter words in King Lear: "As flies to wanton boys, are we to the gods; they kill us for their sport." Others, seeking to justify God to man, will offer the simple idea that whoever suffers somehow had it coming.

There is a deeper story about suffering in the Talmud. In this story, Moses travels to heaven and sees for himself that Rabbi Akiba is the greatest teacher of Torah. When Moses asks God what Akiba's reward will be, God shows him a vision: Akiba tortured by Romans in the marketplace, his flesh stripped from his body.

Just as it is incomprehensible to us that children, whole families, whole islands could be taken up by a wave and drowned, it is incomprehensible to Moses that a great and good teacher would be "rewarded" with torture.

When Moses asks why, God answers with a riddle, "It arose in thought."

To our own human notion of justice, "it arose in thought" seems cruel and unaccountable. Those who wrote this story must have felt that injustice keenly. But the starkness of this tale shows a kind of maturity of vision we sadly lack in today's religious discourse. God in the story offers no real explanation. There is none at the human level that we could understand. We stand before it stunned and uncomprehending.

[Jeremy]

At the level of our feelings of right and wrong, we understand there is no explanation for dead children on a beach who were playing and swimming one moment and taken away by a huge wave in the next. I can't accept the answer suggested by the Buddhist idea of group karma, that whatever happens to a group is somehow the result of a previous action of that group, either in this life or in a previous life. I don't accept that explanation in this case.

[Jeremy]

I don't believe it because this disaster happened to children. They didn't have enough time in this life to deserve this death. And in a previous life? No, that is too abstract for me. The explanation that their acts in a previous life may have warranted this death lacks specificity--and a number of deaths so huge already lacks too much specificity. I need to feel more, not less.

One time I asked the Dalai Lama how he would respond to a parent who had lost a child. And he said--these aren't his exact words--that when you lose a child you are constantly thinking of that child in your imagination. He called the child a "dear one." And he said, "You must know that your 'dear one' does not want you to suffer, to feel so much grief." I found this meditation wholly beautiful.

[Jeremy]

He added that for a Buddhist, suffering is in the nature of things, and so he would try to remind a Buddhist to reflect on that. But, he said, for a Westerner, there would arise the question of meaning. This boils down to the question of Job: Why would a just God allow the innocent to suffer? The question is just as profound for an individual loss as for a mass disaster: It doesn't get more profound, just more inescapable.

I don't believe that a mass disaster, in and of itself, tells us anything about God. I don't believe in a God who punishes through disaster. The disaster is. That is exactly the way I would understand it, without adding my own interpretation, without supplying a meaning or completing the sentence. The disaster is. The tragedy is. And I need to abide with it, and feel it, instead of seeking an answer, because the answers just make me complacent and take me away from the children on the beach, and the father with the dead child in his arms.

There is no God in the disaster.

I think there is God in the response, in the human hearts of those who are feeling and responding to this, the families and neighbors of the victims, and the rest of us, the bystanders, and us, too. The whole world is feeling it.

I used to think that if something unaccountably bad happened to someone, it needed to be compensated by something good. That was my own internal accounting, my own way of repairing my sense of order, of justice. A boy loses his sight, but he becomes a musical genius. A teacher of mine lost his mobility to polio, but he gained the ability to be a blessing to others. One time I said such things in a public talk, and a woman in a wheelchair rolled toward me and said with great seriousness and very slowly, "I would like you to consider that a disability means

[spirit]

This kind of disaster opens difficult prospects for the Western imagination. Some would see in it a monstrous demiurge: an all-powerful God who kills innocent children. We hear the bitter words in King Lear: "As flies to wanton boys, are we to the gods; they kill us for their sport." Others, seeking to justify God to man, will offer the simple idea that whoever suffers somehow had it coming.

There is a deeper story about suffering in the Talmud. In this story, Moses travels to heaven and sees for himself that Rabbi Akiba is the greatest teacher of Torah. When Moses asks God what Akiba's reward will be, God shows him a vision: Akiba tortured by Romans in the marketplace, his flesh stripped from his body.

Just as it is incomprehensible to us that children, whole families, whole islands could be taken up by a wave and drowned, it is incomprehensible to Moses that a great and good teacher would be "rewarded" with torture.

When Moses asks why, God answers with a riddle, "It arose in thought."

To our own human notion of justice, "it arose in thought" seems cruel and unaccountable. Those who wrote this story must have felt that injustice keenly. But the starkness of this tale shows a kind of maturity of vision we sadly lack in today's religious discourse. God in the story offers no real explanation. There is none at the human level that we could understand. We stand before it stunned and uncomprehending.

ตอนแรกว่าจะเขียน แต่อ่านแล้วโดนใจมากๆๆ เลยอยากโพสต์ย้ำ รู้สึกว่าครบถ้วน Cool? เยี่ยมยอดมาก 8)

[Holy]

ผมขอออกตัวก่อนว่ายังไม่ได้อ่านที่คุณWโพส เพราะแกะภาษาอังกฤษไม่เก่ง ก็ขอรับใช้จะดีพอหรือไม่ขอพระเจ้าทรงนำครับ

คำถามที่ว่าพระเจ้าไถ่บาปจริงหรือ เขาอาจสับสนบทบาทของพระเจ้า เพราะว่าพระเจ้านั้น ไม่ได้มีหน้าที่ทำให้มนุษย์สบาย หรือไม่มีอุปสวรรคใดในชีวิตเลย ตรงข้าม สิ่งที่พระองค์ทำคือการช่วยให้เราผ่านได้อย่างดีมากกว่า

ลองอ่านทัศนะของพระเยซูครับ

ลก 13:1-5

[~@Little lamb@~]

หน่วยแปล ปฏิบัติหน้าที่ด่วน



ข้าแต่พระเจ้า บางครั้ง.....

พระองค์ยอมให้เกิดการแตกหัก
เพื่อพระองค์จะได้สร้างใหม่

พระองค์ยอมให้เกิดบาดแผล
เพื่อพระองค์จะได้รักษา

พระองค์ยอมให้ลูกเดินในที่มืด
เพื่อลูกจะได้เห็นแสงสว่างของพระองค์

พระองค์ยอมให้ลูกเกิดฉงนสงสัย
เพื่อลูกจะได้แสวงหาความจริง

พระองค์ยอมให้ลูกว่างเปล่า
เพื่อพระองค์จะได้เติมเต็ม

พระองค์ยอมให้ลูกเดียวดาย
เพื่อลูกจะได้ตระหนักถึงมิตรภาพของพระองค์

พระองค์ยอมให้ลูกเรียนรู้ความยากลำบาก
เพื่อลูกจะได้เป็นครูที่อ่อนหวาน

พระองค์ยอมให้เกิดความรู้สึกอ้างว้าง
เพื่อลูกจะได้เรียนรู้ที่จะเดินในความเชื่อ

พระองค์ยอมให้ลูกทนทรมานจากความเจ็บปวด
เพื่อลูกจะได้เข้าใจ และเห็นใจถึงความเจ็บปวดของคนอื่นด้วย

[Jeremy]

เห็นคำถามนี้เมื่อวาน รีบนำมาให้อ่าน จึงไม่ได้แปล หากเขียนเองก็คงเขียนไม่ได้ดี สู้นำความเห็นของนักวิชาการมาลงไม่ได้ รู้ตัวว่า มุมมองผมไม่กว้าง

คำถามทำนองนี้ ตอบยาก คนถามกันทั้งโลก

คำถามในทำนอง ตามกระทู้ มีมานานแล้ว และบันทึกไว้ในพระธรรมโยบ

หากแต่เรื่องความเลวร้วยที่เกิดขึ้น ไม่เกิดกับเรา เราคงไม่มีคำถาม ว่ามีเหตุจากอะไร ใครอยู่เบื้องหลัง แต่หากเรื่องความเลวร้าย นั้นเกิดขึ้นในสมัยเรา จะมีคำถาม

ผมอ่านบทความที่ได้นำมาลง เห็นว่าคนเขียนเป็นผู้สอนในมหาวิทยาลัย ที่เชี่ยวชาญทั้งเรื่องของยูดาและพุทธ ให้ความเห็นทั้งทางคริสต์และทางพุทธ ทางพุทธเขายังชมเชยและยอมรับความเห็นของพระลามะ รูปหนึ่ง ควบคู่ไปกับการเสนอความเห็นทางคริสต์

[P]

ผมช่วยคุณ W แปลก็แล้วกันนะครับ (ทราบว่ากำลังยุ่งอยู่ตอนนี้ คงจะไม่มีเวลา)



พระเจ้ามีส่วนร่วมในภัยพิบัติครั้งนี้หรือเปล่า

Rodger Kamenetz

กวี นักเรียงความ และนักคิด ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังระดับนานาชาติในผลงานเขียนอภิปรายแบบยิว-พุทธ ของเขา เขาเป็นศาสตราจารย์ด้านวรรณกรรมและผู้อำนวยการ Jewish Studies Program ที่ มหาวิทยาลัย Louisiana State เขามีผลงานหนังสือแปดเล่ม ยกตัวอย่างเช่น "The Jew in the Lotus," "The Missing Jew: New and Selected Poems," and "Stalking Elijah," ซึ่งได้รับรางวัล National Jewish Book Award สำหรับปี 1997 ในสาขา Jewish Thought นอกจากนี้แล้วเขายังมีผลงานการเขียนในหนังสือพิมพ์ The New York Times และนิตยสาร Moment Magazine อีกด้วย



ด้วยการหันหน้าเข้าหาศาสนายิวและศาสนาพุทธเพื่อหาที่พึ่ง ผู้เขียนคิดใคร่ครวญถึงบทบาทของพระเจ้าในภัยพิบัติสุนามิ



ผมพยายามที่จะเข้าอกเข้าใจโศกนาฎกรรมครั้งนี้อย่างเต็มความสามารถ รูปภาพต่างๆช่วยได้บ้างเหมือนกัน ผมเห็นเด็กเสียชีวิตนอนอยู่บนพื้น พ่อแม่ร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ เด็กเหล่านั้นดูเผินๆแล้วเหมือนกำลังนอนหลับ แทบจะคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเค้าเสียชีวิตกันหมดแล้ว ผมเห็นพ่อคนหนึ่งกอดศพลูกของเขาไว้ ผมรู้สึกเลยว่า มันเป็นยังไงที่จะกอด .. ร่างหนักๆร่างนั้น มันเป็นยังไงที่จะรู้สึกได้ถึงชีวิตที่จากไป และความหนักของร่างกายที่ปราศจากวิญญาณ มันต้องไม่เหมือนกับการกอดร่างของเด็กที่กำลังหลับอยู่ แบบเวลาเราอุ้มเด็กไปนอน ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่พ่อในรูปคนนั้นคงจะรู้สึก ผมรู้สึกได้ในจินตนาการของผม และอยู่ในความทรงจำของผม

แต่ผมเอาสิ่งที่ผมรู้สึกไปคูณหมื่น หรือ สี่หมื่น หรือแค่สิบเท่า ก็ยังไม่ได้ เรามีความสามารถที่จะรับรู้มากกว่าที่จะรู้สึก และเราก็พยายามตอบสนองเท่าที่เราจะทำได้ นี่คือสถานการณ์ในโลกปัจจุบันที่มีการติดต่อสื่อสารอย่างรวดเร็ว

หัวใจเชื่อมต่อกันจากปลายโลกหนึ่งถึงอีกปลายหนึ่ง และรวดเร็วกว่าอินเตอร์เน็ตเสียอีก

ผมอ่านเจอว่า เมื่อใครคนหนึ่งได้เห็นคลื่นลูกใหญ่เคลื่อนตัวเข้าหาชายฝั่ง เขาก็คงคิดว่า นี่เป็นเรื่องราวแบบในพระคัมภีร์ เขาคิดถึงเรื่องน้ำท่วมโลก และเบื้องหลังของมันคือความคิดแบบสมัยแรกๆว่า เนี่ยพระเจ้าทรงพิโรธ จึงจะทำลายสิ่งที่พระองค์สร้างไว้ คนเราบางคนยังคิดแบบนี้นะครับ ว่า สิ่งเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นคำสาปแช่งหรือการลงโทษ และมันมีเหตุผลเสมอ แม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร แต่ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดแบบนี้หรอกครับ

ภัยพิบัติเช่นนี้สร้างความรู้สึกที่ลำบากสำหรับชาวตะวันตก บางคนอาจจะเห็นว่านี่เป็นสิ่งที่โหดร้าย ที่พระเจ้าผู้ทรงพลานุภาพฆ่าเด็กๆผู้บริสุทธิ์ เราคงเคยได้ยินจากวรรณกรรมเรื่อง King Lear (เป็นโศกนาฎกรรมหนึ่งของเช็คสเปียร์ - ขอเสริมครับ) ว่า "As flies to wanton boys, are we to the gods; they kill us for their sport." (แปลทำนองว่า เรากับพระเจ้าก็เหมือนกับแมลงวันกับเด็ก พระองค์ฆ่าเราเล่นสนุกๆ) แต่บางคน ด้วยความพยายามที่จะปกป้องพระเจ้า ก็จะเสนอความคิดว่า คนที่ประสบภัยครั้งนี้สมควรโดนแล้ว

ในพระคัมภีร์ Talmud มีเรื่องราวลึกซึ้งเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับความทุกข์ ในเรื่องนั้น โมเสสเดินทางไปสวรรค์และพิสูจน์ด้วยตัวเองว่า แร็บไบ Akiba เป็นครูสอนพระคัมภีร์ Torah ที่เยี่ยมยอดที่สุด เมื่อโมเสสถามพระเจ้าว่า แล้ว Akiba จะได้รับรางวัลอะไรจากพระองค์ พระองค์ก็ให้นิมิตกับโมเสส ในนิมิตนั้น Akiba ถูกทรมานในตลาดโดยพวกโรมัน หนังของเขาถูกลอกออกจากตัวของเขา

มันเป็นอะไรที่เข้าใจยากมาก เราไม่เข้าใจที่เห็นเด็ก หรือครอบครัวทั้งครอบครัว หรือเกาะทั้งเกาะถูกคลื่นซัดจนจม โมเสสเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันที่เห็นครูผู้ยิ่งใหญ่และดีพร้อมได้รับรางวัลโดยการถูกทรมาน

เมื่อโมเสสถามพระองค์ว่าทำไม พระเจ้าตอบด้วยปัญหาเชาว์ "It arose in thought." (เนื่องจากเป็นปัญหาเชาวน์ ผมจึงขออนุญาตไม่แปล เพราะอาจจะทำให้ความหมายพลาดไป เพราะผมแปลอย่างที่ผมเข้าใจ แต่อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เนื้อเรื่องบอก แต่ถ้าแปลตามตัวก็คือ "เราคิดขึ้นมาได้อย่างนั้น")

ความยุติธรรม ในความเข้าใจของเรา "เราคิดขึ้นมาได้อย่างนั้น" ฟังแล้วโหดร้ายและเหมือนกับปัดความรับผิดชอบ ใครก็ตามที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาคงรู้สึกได้อย่างดีถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้น แต่ข้อคิดของเรื่องแสดงให้เห็นถึงระดับความไม่มีทัศนวิสัยของเราในปาฐกถาธรรมสมัยนี้ พระเจ้าในเรื่องไม่อธิบายตรงๆ คำอธิบายของพระองค์ไม่ได้อยู่ในระดับที่คนเราจะเข้าใจได้ เราทำได้แต่เพียงรับมาแบบอึ้งไปเลยและไม่เข้าใจอะไรเลย

ในระดับความรู้สึกถูกผิดของคนเรา เราเข้าใจว่า มันไม่มีคำใดๆที่จะอธิบายการจากไปของเหล่าเด็กๆบนชายหาดที่ตอนนึงกำลังวิ่งเล่นว่ายน้ำสนุกสนาน และอีกชั่วอึดใจกลับถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดหายไป ผมรับไม่ได้กับคำอธิบายของศาสนาพุทธเกี่ยวกับกรรมของหมูเหล่า ที่ว่า อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับคนกลุ่มหนึ่งเป็นผลกรรมจากสิ่งที่คนกลุ่มนั้นเคยทำ ไม่ว่าจะในชาตินี้หรือในชาติก่อน ผมรับคำอธิบายแบบนี้ไม่ได้ในเหตุการณ์ครั้งนี้

ผมไม่เชื่อเพราะภัยพิบัติครั้งนี้เกิดขึ้นกับเด็กๆ พวกเขาไม่มีเวลาทำอะไรร้ายๆในชีวิตนี้มากพอที่สมควรตาย แล้วชาติก่อนละ อันนั้นมันก็เป็นนามธรรมเกินไปสำหรับผม คำอธิบายว่ากรรมของพวกเขาในชาติปางก่อนทำให้พวกเขาต้องเสียชีวิตแบบนี้เป็นอะไรที่ไม่เจาะจงพอ การที่มีคนเสียชีวิตมากมายล้นหลามก็ทำให้คำอธิบายนี้ไม่เจาะจงพออยู่แล้ว ผมต้องการคำอธิบายอะไรที่มากกว่านี้ ไม่ใช่น้อยกว่านี้

ครั้งหนึ่งผมเคยถามดาไลลามะว่าท่านจะตอบคำถามของพ่อแม่ที่เสียลูกไปว่าอย่างไร ท่านบอกว่า (อันนี้ไม่ใช่คำพูดเป๊ะๆของท่านนะครับ) เมื่อคุณเสียลูกไป คุณจะคิดถึงเขาตลอดเวลาในจินตนาการของคุณ (ท่านใช้คำเรียกลูกว่า"ลูกรัก") และท่านบอกว่า คุณต้องรู้นะว่า ลูกรักของคุณไม่ต้องการให้คุณต้องเป็นทุกข์ ไม่ต้องการให้คุณเสียใจ ผมเองฟังแล้วพ บว่าการพิจารณาอย่างนี้เป็นอะไรที่สวยงามทีเดียว

ท่านยังเสริมด้วยว่า สำหรับชาวพุทธแล้ว ความทุกข์เป็นเรื่องธรรมชาติ ดังนั้นท่านจะพยายามเตือนชาวพุทธให้พิจารณาตรงนั้น แต่ว่า สำหรับชาวตะวันตกแล้ว ความหมายของสิ่งที่เกิดขึ้นต่างหากที่สำคัญ ซึ่งตรงนี้ก็มาลงตรงเรื่องของโยบ ว่า ทำไมพระเจ้าผู้สถิตยุติธรรมจึงปล่อยให้ผู้บริสุทธิ์ต้องทุกข์ คำถามนี้เป็นอะไรที่ ไม่ว่าในการเสียคนไปคนหนึ่งหรือพิบัติภัยที่มีผู้เสียชีวิตเยอะๆก็ตาม ก็เป็นคำถามที่ลึกซึ้งมากเท่ากัน คือ คำถามนี้ไม่ลึกซึ้งมากไปกว่านี้อีกแล้ว แต่ว่าเป็นอะไรที่หนีไม่พ้นเข้าไปอีกต่างหาก

ผมเองไม่เชื่อว่าภัยพิบัติครั้งใหญ่ โดยตัวมันเอง จะบอกอะไรเกี่ยวกับพระเจ้า ผมไม่เชื่อในพระเจ้าที่ลงโทษด้วยภัยพิบัติ ภัยพิบัติก็คือ(ภัยพิบัติ) นี่คือสิ่งที่ผมเข้าใจ โดยไม่ได้เพิ่มเติมการตีความส่วนตัวเข้าไป ไม่ได้เพิ่มความหมายของมันหรือพยายามเติมประโยคให้เต็ม ภัยพิบัติเป็น(อย่างนั้น) โศกนาฏกรรมเป็น(อย่างนั้น) และผมก็ต้องยอมตามมัน และรู้สึกถึงมัน แทนที่จะพยายามหาคำอธิบายหรือคำตอบ เพราะคำตอบจะทำให้ผมพอใจ และลืมที่จะคิดถึงเด็กๆบนชายหาด และพ่อที่อุ้มศพลูกไว้ในอ้อมกอดของเขา

พระเจ้าไม่เกี่ยวกับภัยพิบัติครั้งนี้เลย

ผมเชื่อว่าพระองค์อยู่ในการตอบสนองของพวกเรา ในหัวใจของคนที่รู้สึกและตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในครอบครัวและเพื่อนๆของผู้เคราะห์ร้าย และในพวกเราที่เหลือ คนที่ผ่านมาเห็น และเราทุกคนด้วย โลกทั้งโลกรู้สึกได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมเคยคิดว่า ถ้ามีอะไรเลวร้ายสุดๆเกิดขึ้นกับใครก็ตาม สิ่งนั้นควรจะถูกชดเชยด้วยอะไรดีๆ อันนี้เป็นเพียงการทำบัญชีในใจของผม เป็นวิธีที่ผมใช้ซ่อมความรู้สึกว่าทุกอย่างมีกฎเกณฑ์ หรือมีความยุติธรรม เด็กคนหนึ่งสูญเสียการมองเห็น แต่กลายเป็นอัจฉริยะทางดนตรี (คิดว่าผู้เขียนหมายถึงเบโธเฟ่น - ผมเสริมครับ) คุณครูของผมเดินไม่ได้เพราะป่วยเป็นโปลิโอ แต่เขากลับกลายเป็นพระพรให้กับคนอื่นๆ ครั้งนึงผมเคยพูดเรื่องนี้ให้กลุ่มชนฟัง มีสตรีคนหนึ่งในรถเข็น หมุนล้อรถเข้ามาหาผมและพูดอย่างจริงจังและช้าๆว่า "ดิฉันอยากจะบอกให้คุณรู้ว่า ความพิการ ไม่มีผลกระทบอะไรกับดิฉันเลย"

ผมเข้าใจว่าเธอหมายความว่ายังไงและรู้สึกได้ถึงตัวเองเอามือกุมหัวใจไว้โดยอัตโนมัติ

ผมชอบสิ่งที่ Baal Shem Tov (ผู้ก่อตั้ง Hasidism สมัยใหม่) กล่าวไว้เมื่อมีคนถามว่า ความสงบภายใต้ความกดดันคืออะไร ท่านกล่าวไว้ว่า "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม คุณพูดได้ว่า ถ้านี่ดีที่สุดแล้วสำหรับพระเจ้า ผมเป็นใครกันที่จะตัดสินว่าอย่างอื่น นั่นแหละ คือความสงบ" และเขาเสริมว่า "แต่นั่นเป็นขั้นสูงมากเลยนะ"

เป็นขั้นสูงจริงๆ และผมก็พูดไม่ได้ว่าผมอยู่ขั้นนั้นแล้ว หรือเคยขึ้นถึงขึ้นนั้นสักครั้งไหม ผมพูดไม่ได้ว่าสุนามิครั้งนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่ออะไรที่ดี

มันไม่ได้เกิดขึ้นเพื่ออะไรที่ดีหรือไม่ดี มันแค่เกิดขึ้น

มันไม่ใช่พระพร และมันไม่ใช่คำสาป มันแค่เป็นอย่างนั้นของมัน

แผ่นเทคโทนิกเคลื่อนตัว และคลื่นยักษ์ใหญ่แผ่กระจายไปทั่วมหาสมุทร และคร่าชีวิตหลายๆชีวิตไปกับมัน

และตอนนี้ คลื่นอีกลูกหนึ่งก็กำลังแผ่ขยายตัว มันเป็นคลื่นลูกใหญ่เช่นกัน และมันแผ่ขยายไปในหัวใจของคนทุกๆคนที่ยอมที่จะรู้สึกถึงมัน

ภัยพิบัติเป็นอย่างนั้น มันเกิดขึ้นกับ คนที่เรารัก หรือคนที่ใครสักคนรัก กับหลายๆคนที่เป็นที่รัก ผมเปิดหัวใจตัวเองและรู้สึกได้ถึงมัน และที่ที่มันสัมผัสผม ก็สัมผัสพระเจ้าด้วยเช่นกัน



ปล. หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ผมแปลไม่เก่ง หลายๆคำผมนึกภาษาไทยไม่ออกและพยายามใช้คำที่คิดว่าใกล้เคียงที่สุดแล้ว

พระเจ้าอวยพรทุกท่านครับ

[Jeremy]

นับเป็นวิทยาทาน ขอบคุณ คุณ P ด้วยครับ ที่ช่วยแปล ให้หลายๆคน ได้อ่านกัน

[Holy]

ขอบคุณครับที่แปลให้อ่าน

[P]

ยินดีรับใช้ครับ ;)

[~@Little lamb@~]

งั้นในอนาคตขออนุญาตใช้เยอะๆนะคะ อิอิ

[P]

*nga (เหงื่อตกเลยแฮะ)

ใช้คุณ Nihil มั่งก็ได้ครับ (เค้าโปรกว่าเยอะ ผมนึกภาษาไทยไม่ออกเยอะมาก บางทีแปลออกมาแล้วฟังตลกๆ แต่นึกคำที่เหมาะสมไม่ได้จริงๆ)

แบ่งๆงานกันไงครับ ผมแค่ช่วยคุณ Nihil เค้าเท่านั้นเอง ;D

[~@Little lamb@~]

อ๊ะ...ทำไมชิงออกตัวเร็วนักละคะพี่พี~~~~

[P]

;D พูดเล่นครับ แต่ Nihil เก่งกว่าผมจริงๆนี่นา ผมแปลไม่เก่ง บางประโยคอ่านแล้วขัดๆ แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าภาษาไทยเค้าพูดว่าไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า (ไม่ใช่อะไรหรอก ไม่มั่นใจในความสามารถอันน้อยนิดของตัวเองอะครับ)

[~@Little lamb@~]

ลิงก็แปลขัดๆเหมือนกันแหละคะ
หนูต้องเอางานมาเกาใหม่ทู๊กที เหอ เหอ

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

2 หัวดีกว่าหัวเดียวครับ!!

ดังนั้นเรามาภาวนาหมู่เลยดีกว่าครับ อย่าภาวนาคนเดียวว(เอ๊ะ..ผมเบี่ยงประเด็นหรือเปล่า - -)

[spirit]

This kind of disaster opens difficult prospects for the Western imagination. Some would see in it a monstrous demiurge: an all-powerful God who kills innocent children. We hear the bitter words in King Lear: "As flies to wanton boys, are we to the gods; they kill us for their sport." Others, seeking to justify God to man, will offer the simple idea that whoever suffers somehow had it coming.

There is a deeper story about suffering in the Talmud. In this story, Moses travels to heaven and sees for himself that Rabbi Akiba is the greatest teacher of Torah. When Moses asks God what Akiba's reward will be, God shows him a vision: Akiba tortured by Romans in the marketplace, his flesh stripped from his body.

Just as it is incomprehensible to us that children, whole families, whole islands could be taken up by a wave and drowned, it is incomprehensible to Moses that a great and good teacher would be "rewarded" with torture.

When Moses asks why, God answers with a riddle, "It arose in thought."

To our own human notion of justice, "it arose in thought" seems cruel and unaccountable. Those who wrote this story must have felt that injustice keenly. But the starkness of this tale shows a kind of maturity of vision we sadly lack in today's religious discourse. God in the story offers no real explanation. There is none at the human level that we could understand. We stand before it stunned and uncomprehending.

สำหรับความคิดส่วนตัว ขออธิบายเสริม
เรื่องบางเรื่อง เราไม่สามารถหาเหตุผลที่เกิดขึ้นได้เพราะมันเหนือความเข้าใจของมนุษย์ที่มีขีดความสามารถที่สูงไม่เพียงพอ ด้วยเหตุนี้มนุษย์ที่ดีต้องพึ่งพาพระเจ้า หากเราว่าเราเก่งขึ้นเท่าใด เราก็ห่างจากพระองค์เท่านั้น และการห่างออกจากพระองค์มนุษย์ก็ทำบาปมากขึ้นทวีคูณ เพราะการทำเพื่อตัวเองมากขึ้นเท่าใด เราก็อาจทำบาปที่รุนแรงมากยิ่งขึ้นก็ได้.....แล้วความบาปก็ย้อนกลับมาทำลายเราเอง แล้วมนุษย์ โมเสส ก็หันกลับไปถามพระองค์ แล้วร้องถามว่าทำไมเมื่อสาย แต่ราพึ่งพาพระองค์เสมอ ปฏิบัติตนตามพระวจนะ ภับพิบัติอาจไม่เกิดขึ้นก็ได้ ดังที่จะเห็นได้จากการดื้อดึงของชาวอิสราเอลในอดีต

[spirit]

ยังงัยคนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องลุกขึ้นเดินให้ได้ ขอพระเจ้าทรงเสรอมกำลังพวกเขาด้วยเถิด ;)

[Holy]

ยก 5:10
พี่น้องทั้งหลาย จงยึดบรรดาประกาศกซึ่งพูดในพระนามขององค์พระผู้เป็นเจ้ามาเป็นแบบฉบับในความพากเพียรอดทนต่อความยากลำบาก เราเรียกบรรดาผู้ที่พากเพียรอดทนว่าเป็นผู้มีความสุข ท่านได้ยินเรื่องความพากเพียรอดทนของโยบและรู้แล้วว่าในที่สุดองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำสิ่งใดแก่เขา พระองค์ทรงพระเมตตาและทรงพระกรุณาอย่างมาก

อิสยาห์40:29
พระองค์ประทานกำลังแก่คนอ่อนเปลี้ย และแก่ผู้ที่ไม่มีกำลัง พระองค์ทรงเพิ่มแรง
แม้คนหนุ่มๆจะอ่อนเปลี้ยและเหน็ดเหนื่อย ละชายฉกรรจ์จะล้มลงทีเดียว แต่เขาทั้งหลายผู้รอคอยพระเจ้าจะเสริมเรี่ยวแรงใหม่ เขาจะบินขึ้นด้วยปีกเหมือนนกอินทรี เขาจะวิ่งและไม่เหน็ดเหนื่อย เขาจะเดินและไม่อ่อนเปลี้ย

[spirit]

ยก 5:10
พี่น้องทั้งหลาย จงยึดบรรดาประกาศกซึ่งพูดในพระนามขององค์พระผู้เป็นเจ้ามาเป็นแบบฉบับในความพากเพียรอดทนต่อความยากลำบาก เราเรียกบรรดาผู้ที่พากเพียรอดทนว่าเป็นผู้มีความสุข ท่านได้ยินเรื่องความพากเพียรอดทนของโยบและรู้แล้วว่าในที่สุดองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำสิ่งใดแก่เขา พระองค์ทรงพระเมตตาและทรงพระกรุณาอย่างมาก

อิสยาห์40:29
พระองค์ประทานกำลังแก่คนอ่อนเปลี้ย และแก่ผู้ที่ไม่มีกำลัง พระองค์ทรงเพิ่มแรง
แม้คนหนุ่มๆจะอ่อนเปลี้ยและเหน็ดเหนื่อย ละชายฉกรรจ์จะล้มลงทีเดียว แต่เขาทั้งหลายผู้รอคอยพระเจ้าจะเสริมเรี่ยวแรงใหม่ เขาจะบินขึ้นด้วยปีกเหมือนนกอินทรี เขาจะวิ่งและไม่เหน็ดเหนื่อย เขาจะเดินและไม่อ่อนเปลี้ย

อาเมน

[saranae.com]

http://www.thaicatholicbible.com/Talking_Main.html

สึนามิ ในมุมมองของพระเยซูเจ้า ค่ะ ;)