วิญญาณต้องก้าวข้ามตนเอง

[Man of Macedonia]

ด้วยหัตถ์อันทรงมหิทธิฤทธิ์ขององค์พระผู้เป็นเจ้า
พระองค์ทรงยื่นหัตถ์ออกจากพระนิเวศอันเร้นลับ
ทรงชุบชู ช่วยเหลือ ปลอบโยน และรักษาบาดแผลของเรา
ในระหว่างนั้น พระองค์ทรงทำให้เรารู้จักคุณค่าของตนเอง

พระองค์ทรงทำให้เราเห็นคุณค่าของชีวิต
ทรงทำให้ใครหลายฅนมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่ฆ่าตัวตาย
ทรงทำให้ใครหลายฅนต่อสู้กับโรคร้ายเรื้อรังอย่างกล้าหาญ
ทรงทำให้ใครหลายฅนรู้จักแบ่งปันทุกสิ่งแด่พี่น้อง
ที่สุด ทรงทำให้ใครหลายฅนรู้สึกมีคุณค่า

อัศจรรย์ของพระอาจารย์เจ้า
ช่วยทำให้หลายฅนมีคุณค่าจนถึงทุกวันนี้
การค้นพบคุณค่าของตนเองเหล่านี้เป็นสิ่งที่พระเจ้าอวยพร

แต่ชีวิตฝ่ายจิตใจก็พึ่งเริ่มต้นเท่านั้น
เหมือนพันธกิจของพระองค์ที่เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ
หลังจากรับพิธีล้างในแม่น้ำจอร์แดนก่อนจะไปสิ้นสุดที่
มรรคาแห่งพระมหาทรมานบนไม้กางเขน

เมื่อฉันค้นพบคุณค่าของฉันแล้วฉันทำอย่างไร?

เพื่อไม่ให้จิตใจติดรสชาติแห่งความชื่นชมยินดีข้างโลก
เราควรตรอมตรมถ่อมตนพิจารณาความบกพร่องของตนเองเสมอเมื่อพร้อม
นั่นเป็นสิ่งที่ชี้วัดว่า เราได้ค้นพบคุณค่าที่ถูกต้อง แม่นตรงหรือไม่?
นั่นเป็นสิ่งที่ชี้วัดว่า ไม่ใช่แผนการเจ้าเล่ห์ของปีศาจใช่หรือไม่?

คุณค่านี้ คือ "ความรัก" ซึ่งท่วมท้นไปยังผู้อื่น
และ"ความรัก"นี้คอยแต่จะลดทอนอัตตาของตนเอง

วิญญาณย่อมเกิดความรู้สึกที่จะลดทอนคุณค่าของตนเอง
วิญญาณย่อมเกิดความรู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงผู้เล็กน้อย
และเล็กน้อยจริงๆ ต่ำต้อย ไม่สำคัญ ในสายพระเนตร
แต่วิญญาณก็ยินดีอยู่เสมอเมื่อรำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งกระโน้น

วันที่พระหัตถ์ทรงฤทธิ์ยื่นมาให้เกียรติผู้ต่ำต้อยเช่นเรานี้!

อะไรที่"เป็นตนเอง"อาจมีความอันตรายแฝงอยู่
อาจเป็นบ่อเกิดแห่งการบ่มเพาะความจองหองอย่างไม่รู้ตัว
ข้ออ้างบางอย่างที่ซับซ้อนซึ่งถูกเตรียมการมาเป็นอย่างดี
อาจกำลังทำงานในหัวใจที่ยังแสวงหาพระเจ้าของเรา
ความรอดพ้นเดียวที่จะก้าวข้ามความเสี่ยงนี้คือ "ไม้กางเขน"

เพราะความรอดพ้นมาจากที่นี่
ไม้กางเขนนี้เต็มเปี่ยมด้วยมิติแห่งความทรมานและความชื่นชม
ความทุกข์ทรมานเหล่านี้ได้ชำระวิญญาณของเราให้สะอาด
เมื่อเราถูกทดสอบหรือแม้กระทั่งถูกพาไปปล่อยไว้ในที่เปลี่ยว
เราจะไม่มีวันหลงทางหรือรับคำปลอบโยนจากปีศาจใด

วิญญาณยืนอยู่บนพลวัตที่จะก้าวไปสู่ความว่างเปล่าแท้
เป็นความไม่มีตัวเอง ไม่มีอัตตา ไม่มีความรู้ใดๆ
เป็นเพียงวิญญาณที่ซื่อตามสถานภาพปัจจุบัน มิใช่จินตนาการ
วิญญาณปรารถนาการเฆี่ยนตีสั่งสอนเพื่อชำระตนเอง
ซึ่งวิญญาณรู้สึกชื่นชมยินดีนัก และเรียกหาการชำระศักดิ์สิทธิ์

พระอาจารย์ของเราบอกเสมอว่า ความสุขของเราไม่เหมือนที่โลกให้
ความสุขนี้เป็นความสุขแท้ซึ่งตรัสไว้แล้ว
เป็นความสุขจากการถูกเบียดเบียน ยากจน และถูกทำให้ต่ำต้อย
เป็นความสุขที่จะทำให้เราร่วมบรมสุขในมรรคาแห่งกางเขนของพระองค์

และผ่านทางกางเขนนี้เท่านั้น
ความรอดพ้นแท้จริงของวิญญาณจักถูกเปิดเผย
ในวันที่เราก้าวข้ามความเป็นตัวเอง และจากการบำรุงบำเรอตัวเองสิ้น
ในวันที่เราค้นพบและยอมรับว่าเราเป็นเพียงข้ารับใช้ที่ไม่อาจทำอะไรได้เอง
เป็นเพียงเครื่องมืออย่างซื่อๆตามน้ำพระทัย

ผ่านทางไม้กางเขนนี้
วิญญาณไม่รู้สึกฝืนใจอะไรเมื่อพบกับการสบประมาท
วิญญาณไม่หวั่นไหวสิ่งใดเมื่อถูกเบียดเบียน
วิญญาณไม่รู้สึกกังวลเมื่อความมืดเข้าปกคลุม
เพราะวิญญาณวางใจและวางทุกสิ่งทุกอย่างให้พระหัตถ์ทรงฤทธิ์

เราทุกคนควรสั่งสม
ทีละวินาที ไปสู่ วินาที
ทีละนาที ไปสู่ นาที
ไม่ให้ระหว่างวินาทีนี้ มีอะไรมาทำให้เราไม่รักหรือไม่ยินดี
หรือขัดแย้งกับความรักแท้ในชีวิตของเราเลย

หากวิญญาณค่อยๆก้าวเดินอย่างตาบอด
ไปตามการทรงนำที่น่าพิศวงนี้แล้ว
ภาษาและการสื่อสารของวิญญาณ
จะยกระดับขึ้นอย่างอัศจรรย์
ตลอดจนความเข้าใจและปรีชาญาณ
เพื่อการประกาศข่าวดีซึ่งไม่มีสารแห่งความขัดแย้งปลอมปน

ที่มีความแรงกล้าว่า
"เราจงไปตายพร้อมพระอาจารย์เจ้ากันเถิด"

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

Amen ครับ