แว้บแรกที่เห็นภาพนี้จากเพื่อนหัวเราะกร๊ากเพราะมันตลกน่ารักแต่พอมองอีกครั้งกลับสะดุดใจและมีความคิดหนึ่งเข้ามา ความคิดนั้นให้คำตอบการบ่ายเบี่ยงการสวดสายประคำในเดือนนี้ของแมวน้ำได้ชะงัดมาก
ทากตัวนั้นตามลำพังเฉพาะแต่ตัวมันอาจจะข้ามรั้วเข้าไปอีกฝั่งหนึ่งได้แต่เปลือกที่อยู่ด้านหลังมันเอาติดตัวไปด้วยไม่ได้ เปลือกมันก็เหมือนความยึดติดกับทางโลก ถ้าเราไม่สละมันทิ้งเราก็ไม่สามารถไปต่อ
ในขณะอีกมุมก็นึกถึงคำสอนของพุทธ "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" เพียงลำพังตัวเองอาจรอดข้ามประตูสวรรค์ไปได้แต่ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง คนที่รู้จักและคนไม่รู้จัก ก็ต้องติดอยู่ข้างหลังไม่สามารถรอดไปด้วยได้
ความคิดตัวเองที่นึกถึงคำสอนนี้ "เอาแต่ตัวเองรอดนิหว่า" พอมารวมกับภาพทากภาพนี้มันเลยเข้าใจแล้วว่าทำไมทางคริสต์ถึงเน้นการภาวนาเพื่อคนอื่นมาก
เพราะเหตุนี้หรือเปล่า แม่พระมารีย์จึงเน้นถึงการสวดภาวนาเพื่อผู้อื่นโดยเฉพาะพระสงฆ์ เพราะพระสงฆ์ตอนนี้ไม่ว่าจะศาสนาไหนก็ตาม "ไม่เกิดสิ่งเพื่อเสริมความเชื่อหรือส่งเสริมการทำความดี" เลย แต่หากผู้ที่ทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางยังทำให้เกรงใจไม่ได้แล้ว คนธรรมดาทั่วไปที่ไหนใครจะฟังใครจะเกรงใจ
สาสน์แม่พระช่วงหลังก็เน้นการสวดให้ผู้อื่นมากกว่าที่จะสวดให้ตัวเองหรือเฉพาะคนที่ตัวเองรู้จัก เพราะการสวดไม่ใช่แค่ตัวเองเท่านั้นที่รอดผ่านรั้วนั้นไปแต่เราสามารถช่วยคนอื่น ๆ ได้ด้วยจากสวดภาวนา
แต่ในฐานะความเป็นมนุษย์ธรรมดา แมวน้ำก็อดไม่ได้ที่จะลำเอียงส่วนให้คนที่รู้จักก่อนอยู่ดี ตอนนี้ถึงได้เข้าใจทำไมการสวดสายประคำ "พระสิริรุ่งโรจน์ของพระบิดา" ถึงสาหัสกว่าสายอื่น ๆ ทั้งเงื่อนไขและระยะเวลาสวด
แมวน้ำหวังว่า
วันหนึ่งซี่รั้วคงจะขยายกว้างขึ้นพอให้เปลือกบนหลังรอดผ่านได้ หรือวันหนึ่งประตูคงจะเปิดออกแล้วเห็นทากอีกหลายตัวคลานผ่านไปได้
ขอสรรเสริญพระเป็นเจ้า ขอบคุณที่พระองค์ชี้นำให้ลูกเห็นความสำคัญของการสวดภาวนาเพื่อผู้อื่น
