อยู่มาวันหนึ่งปีศาจเอาเครื่องมือของมันออกมาวางบนโต๊ะไม้เก่าๆโบราณๆ เครื่องมือแต่ละชิ้นมีขอบแหลมคมราวกับมีดโกน มันประกาศขายด้วยราคา "ร้อนแรง” มันเขียนราคาสินค้าแต่ละชนิดไว้ดังนี้ :
ความโกรธ: 100 $นรก , ความแค้น: 400 $นรก ความเกลียดชัง:600 $นรก ฯลฯ
เครื่องมือแต่ละอย่างถูกขายหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็วตั้งแต่ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ ในช่วงท้ายของวัน ชายชราหลังค่อมคนหนึ่งสวมผ้าขี้ริ้วขาดรุ่งริ่งเดินเข้ามา เขาจ้องไปที่เครื่องมือชิ้นหนึ่งที่ยังคงเหลือวางอยู่บนโต๊ะ แต่ถูกยึดติดไว้ที่ปลายโต๊ะ เครื่องมือนี้มีรูปร่างเหมือนกับเขี้ยวของงูพิษแหลมยาวสองเขี้ยว ทำด้วยวัสดุโครเมี่ยมเป็นมันวาวและสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายจ้าไปทั่ว ชายชราตัองปิดตาด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ยื่นไปจับเครื่องมือนั้น แต่ขณะที่จับโดนเครื่องมือนี้ มีเหล็กแหลมคล้ายเข็มเกือบจะทิ่มมือของเขา แต่สิ่งนี้กลับทำให้ชายชรารู้สึกพึงพอใจ เขายึดมันไว้แน่นและยกขึ้นแนบอก แล้วหรี่ตาพลางถามปีศาจว่า “ไอ้นี่ราคาเท่าไร?”
“เสียใจด้วย เครื่องมือนี้ไม่ได้มีไว้ขาย” ปีศาจตอบ
ชายชราตอบกลับโดยไม่ลังเล “แต่ข้าจะให้ราคาเป็นสองเท่า”
ปีศาจหรี่ตาของมันและส่งเสียงขู่ฟ่อ “ไอ้แก่ ข้าบอกแกแล้ว เครื่องมือนี้ไม่ได้มีไว้ขาย เพราะมันเป็นเครื่องมือของข้าเอง ถ้าไม่มีมันงานที่ข้าทำจะมีประสิทธิภาพเพียงครึ่งเดียว ด้วยเครื่องมือนี้ข้าทำงานได้อย่างราบรื่นทุกๆงาน เอาละแค่นี้แหละ แกไปได้แล้ว”
ด้วยความผิดหวัง ชายชรามองดูเครื่องมือนั้นอีกครั้งแล้วค่อยๆวางลงบนโต๊ะ แต่เขาค่อยๆกระซิบถามปีศาจ “ถ้าแกขายเครื่องมือนี้ให้ข้าไม่ได้ อย่างน้อยช่วยบอกหน่อยสิว่ามันมีชื่อว่าอะไร?”
รอยแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของปีศาจ “ได้ซิ ตาแก่ มันมีชื่อว่า ...หมดกำลังใจ”
ด้วยความงุนงง ชายชราถามด้วยความสงสัย “ทำไมไอ้เครื่องมือนี้ถึงสำคัญต่อแกมากนัก?”
ปีศาจตอบ “มันเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์สำหรับข้ายิ่งกว่าเครื่องมือใดๆ เมื่อข้าทำให้เหยื่อของข้าล้มลงด้วยเครื่องมืออื่นๆได้แล้ว ข้าก็จะใช้เจ้า หมดกำลังใจนี้แหละ เพราะมีคนน้อยมากที่รู้ว่าเจ้าเครื่องมือนี้เป็นของข้า ไม่มีอะไรที่ทำให้คนเป็นอัมพาตหรือหยุดการดำเนินชีวิตของเขาได้ดีเท่ากับ การหมดกำลังใจและความสิ้นหวัง
การหมดกำลังใจและความสิ้นหวัง ไม่แยแสต่อผู้ใด มันทำให้คนตกงานยังคงตกงาน คนไร้บ้านยังคงไร้บ้าน คนเจ็บป่วยยังคงเจ็บป่วย มันสามารถทำให้คนที่เข้มแข็งที่สุดต้องยอมสิโรราบ คนที่ถูกการหมดกำลังใจและความสิ้นหวังเล่นงานแล้ว เขาจะไม่สามารถสวดภาวนา ไม่สามารถนมัสการพระเป็นเจ้า และจะตกเป็นเหยื่อของสภาวะแวดล้อมตัวเขา การหมดกำลังใจและความสิ้นหวังทำให้คนหมดความกระตือรือร้น หมดวิสัยทัศน์ หมดความเชื่อ หมดความหวังและน้ำใจที่จะกระทำสิ่งดีๆในอาณาจักรของพระเป็นเจ้า ถ้าข้าทำให้แกหมดกำลังใจและสิ้นหวังได้เมื่อไร ข้าก็ประสพความสำเร็จในการทำให้แกเกียจคร้าน แกจะไม่มีพละกำลังเหลืออยู่แม้แต่จะรู้สึกเสียใจต่อตนเองเลย”
