(บทความพิเศษจาก...นักโทษคดีอุกฉกรรจ์คนหนึ่ง)
ความรักและพระเมตตาของพระเยซูเจ้า ทำให้ผมเรียนรู้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
สำหรับพระองค์ และนี่คือเรื่องราวของผม....
ชีวิตวัยเด็ก
ผมเกิดที่หมู่บ้านเล็กๆใกล้ขอนแก่น แม่ทิ้งผมไปตอนอายุได้2ขวบ ผมต้องอาศัย
อยู่กับญาติ ต้องเลี้ยงควาย ทำนา ปลูกอ้อย ผมมีโอกาสร่ำเรียนเขียนอ่านที่วัดใน
หมู่บ้านประมาณสัก1ปี แม้ชีวิตวัยเด็กนั้นยากลำบาก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ คือ
ผมรู้สึกปลอดภัยและมีความสุข
ชีวิตใหม่...ในอเมริกา
จนเมื่อผมอายุได้11ขวบ แม่ก็กลับมาพร้อมกับสามีใหม่ชาวอเมริกา แม่รับผมมาอยู่
ที่อเมริกา อยู่มาได้เดือนเดียว ผมก็ถูกพ่อเลี้ยงล่วงละเมิดทางเพศเรื่อยมาเกือบ3 ปี
ถ้าหากผมขัดขืนพ่อเลี้ยงจะทุบตีผมและแม่ สิ่งเดียวที่ฝังแน่นอยู่ในจิตวิณญาณผมคือ
ความโกรธแค้น ผมตัดสินใจหนีออกจากบ้านในที่สุด ช่วงอายุ17-18ปีที่ผมใช้ชีวิต
ระเหเร่ร่อนตามท้องถนนนั้น ผมเริ่มพกมีดไว้ป้องกันตัว ผมอาศัยนอนใต้สะพาน
บางครั้งแม่ก็แวะเอาอาหารกับเสื้อผ้ามาให้ ผมไปลงทะเบียนเข้าเรียนหลักสูตรมัธยม
ปลายภาคค่ำแต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกจนได้ เพราะผมไปต่อยอธิการโรงเรียนเข้า
คืนวันหนึ่งตอนผมอายุ18ปี ผมกับเพื่อนเข้าไปซื้อบุหรี่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตในสภาพ
มึนเมา ผมเปิดเบียร์กระป๋องดื่ม ผู้จัดการที่นั่นเดินเข้ามาสั่งให้ผมออกไปจากร้าน
แต่ผมพยายามเดินหนี พวกเขากลับต้อนผมไว้ ผมจึงฮึดสู้ พอวิ่งหนีออกไปได้ ผู้จัดการ
อีกคนก็วิ่งเข้ามาผลักผมล้มคว่ำ ผมต่อสู้กับชายคนนั้นสุดฤทธิ์ เท่าที่ผมจำได้ชายคนนั้น
ตัวใหญ่แล้วก็หนักมาก ร่างเขาคร่อมทับร่างผมจนหายใจแทบไม่ออก มารู้ข่าวจาก
หนังสือพิมพ์ตอนเช้าว่าชายคนนั้นถูกแทงเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ
