ยามตะวันลับขอบฟ้า

[gothus]

เย็นวันหนึ่ง...




ใต้ต้นพิกุลใหญ่.... ที่ข้างโบสถ์เก่า
กลิ่นดอกพิกุลหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ
หญิงชรากำลังง่วนอยู่กับการเก็บดอกเล็กๆ ของมัน
ในใจนึกว่าเมื่อนำดอกพิกุลไปตากแห้ง แล้วนำมาชงดื่มแล้ว
ชื่นใจยิ่งนัก

หญิงชรารู้สึกเมื่อยหลัง จากที่เก็บดอกพิกุล ตั้งแต่ช่วงบ่าย
กระทั่งตอนนี้พระอาทิตย์หายลับไปจากท้องฟ้า
เธอนึกในใจ ว่าวันนี้พอแค่นี้
และเริ่มออกเดิน เพื่อที่จะกลับบ้าน
เหลียวมองไปยังโบสถ์เก่าๆ นั้น
ที่ตอนนี้ก็ผุกร่อน ไปตามกาลเวลา

. คนสมัยนี้ คงไม่มีใครนึกถึงคุณค่าของสิ่งเก่าๆ
ทุกคนคงพากันหลงใหลไปกับสิ่งใหม่ๆ

เธอถอนหายใจ แล้วยกมือขึ้นไหว้
ภาวนาอย่าให้โบสถ์แห่งนี้ ที่มีคุณค่าทางจิตใจของเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก
ต้องมอดม้วยไปตามวัยของเธอเลย

. หญิงชราละสายตาจากโบสถ์
และเริ่มออกเดินอย่างเชื่องช้า
....เพื่อกลับบ้าน
เมื่อเดินมาได้.... สามก้าว
ก็รู้สึกราวกับมีใครอยู่ด้านหลัง
จึงได้เอี้ยวตัวกลับไป อย่างช้าๆ
ตาค้าง.... ไปกับ
ภาพที่ได้เห็น...
บรรดาดอกพิกุลที่เธอเก็บมา
ณ ตอนนี้
ได้ร่วงโรย หล่นลงสู่พื้น
เธอล้มลง
สายลมยามเย็นพัดผ่านมา
พร้อมกับลมหายใจของเธอ
ที่พัดจากไป