พระมารดาทรงกรรแสง
วันเสาร์ที่ 23 พฤษภาคม ค.ศ.1987 ขณะนั้นเป็นเวลาได้ราวสี่โมงเย็น วินเซนโซ ฟุลโลเน วัย 15 ปี และอาร์ตูโร เบราร์ดี เพื่อนของเขาที่กำลังเล่นอยู่ในสนามที่เคยเป็นป่าศักดิ์สิทธิ์เก่า ก็มีความคิดอยากจะเข้าไปในวัดร้างที่เรียกกันว่าวัดแม่พระปีเอต้า ดังด้วยความอยากรู้อยากเห็นทั้งสองจึงตัดสินใจเข้าไปภายในวัดนั้น ณ ภายในวัด ทั้งสองต่างส่องส่ายสายตาไปทั่วตัววัดที่มีสภาพรกร้างตามกาลเวลา และถูกดึงดูดไปที่พระรูปแม่พระปีเอต้าที่ตั้งอยู่เหนือพระแท่นหลักของวัด
ซึ่งยิ่งพวกเขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก็ยิ่งสังเกตว่าพระรูปนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น วินเซนโซจึงตัดสินใจปีนพระแท่นขึ้นไป เพื่อปัดหยากไย่จากพระรูปด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขา ขณะปัดไปในใจเขาก็กลัวที่จะเอาผ้าไปเช็ดที่ตรงพระพักตร์ของพระมารดาเจ้า เขาจึงใช้วิธีเป่าจนทำให้ฝุ่นฟุ้งไปทั่ว ดังนั้นเขาจึงจำต้องหยุดเพื่อไล่ฝุ่นที่ฟุ้งนั้น
แต่ขณะที่ฝุ่นค่อยๆจางลงนั้นเอง เขาก็เห็นบางสิ่งที่ผิดปกติในพระเนตรของพระมารดา สิ่งผิดปกติที่ทำให้ภายในของเขาบอกทันทีว่าถึงเวลาวิ่งแล้ว
และเมื่อพอตั้งหลักได้ เขาจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้ากลับเข้ามาที่วัด ที่ๆเขาทิ้งให้อาร์ตูโรยืนจ้องพระรูปอยู่หน้าพระแท่น เพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายอาร์ตูโรก็รีบตอบกลับไปว่า
“แม่พระทรงกรรแสง” วินเซนโซเมื่อทราบดังนั้นก็ไม่ปลักใจเชื่อ เขาพยายามอธิบายให้อาร์ตูโรว่าน่าจะเป็น ‘น้ำลายของเขาเอง’ ที่กระเด็นไปติดพระรูปตอนเข้าเป่าฝุ่น อาร์ตูโรจึงส่งสายตาไม่พอใจใส่เขา พร้อมบอกให้เขาขึ้นไปดูเอง
เหตุฉะนี้เพื่อยืนยันสิ่งต่างๆ วินเซนโซจึงตัดสินใจปีนกลับขึ้นไปอีกครั้ง
และก็พบว่าพระพักตร์ของพระมารดาเจ้าเต็มไปด้วยน้ำ ในใจของเขาจึงเริ่มคิดได้ทันทีว่า ไม่มีทางแน่ที่เขาจะมีน้ำลายกระเด็นไปได้เยอะขนาดนี้ หรือมีน้ำจากรอยรั่ว
เขายังพบว่าบางจุดของดวงพระเนตรนองไปด้วยของเหลว ที่ค่อยๆหยดลงมา เขาจึงลองแตะๆดูและก็พบว่ามันร้อนพอควร และด้วยความประหลาดใจเขาจึงควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดของเหลวนี้ แต่กระนั้นก็ยังปรากฏของเหลวนั้นไหลออกมาต่อ
วินเซนโซเล่าถึงเวลานั้นว่า เขารู้สึกกลัวแปลกๆที่บังคับให้เขาต้องคุกเข่าลงและสวดเท่าที่จำได้ เพื่อที่ว่าอาศัยสิ่งเหล่านี้ของเหลวนี้จะหยุดไหล แต่ก็ไร้ผลของเหลวนั้นยังคงไหลอกมาเรื่อยๆ ดังนั้นด้วยความกลัวทั้งสองจึงรีบออกจากวัดเพื่อแจ้งเรื่องนี้แก่ทุกคนที่ได้พบ แต่ก็ก็ไม่มีใครสน มิหนำซ้ำทั้งสองยังถูกดูถูก ทั้งสองจึงเริ่มตระหนักได้ว่าเป็นเรื่องยากที่จะเล่าเรื่องนี้ ดังนั้นทั้งสองจึงตัดสินใจจะตรงกลับบ้านก่อนวางแผนว่ากลับมาที่นี่ในวันพรุ่งนี้และเก็บเรื่องไว้เป็นความลับ
