บทที่ 6 ดรุณีงาม
กาลเวลาล่วงผ่านจากเหตุการณ์อัศจรรย์ในครั้งนั้นได้ 8 ปี ในเช้าวันหนึ่งในเดือนมีนาคม ปี ค.ศ.1657 ปีแอร์ผู้เริ่มป่วยออดๆแอดๆ และก็อย่างที่เล่าไป ผู้ยังคงเป็นคริสเตียน เพียงแค่เขาไม่ทำงานในวันอาทิตย์ และวันฉลองที่เป็นวันหยุด ก็ออกไปไถนาในบริเวณทางใต้ของหมู่บ้านที่บัดนี้มีทั้งวัดน้อยและร้านเหล้าตั้งแต่เช้า เขาจับคันไถเดินตามวัวของเขาไปเรื่อย
จนถึงเวลาราวเจ็ดโมง สายตาของเขาก็พลันไปเห็นดรุณีนางหนึ่ง แต่งกายด้วยชุดสีขาวยาว มีผ้าคลุมตัวสีฟ้า และมีผ้าคลุมศีรษะสีดำ
“นี่ๆ คุณควรจะแต่งตัวดีๆหน่อย นี่เป็นเมือง” ปีแอร์รีบบอกดรุณีปริศนา ผู้เดินมาจากทางของต้นวิลโลว์และกำลังมุ่งเข้าไปในป่าทางเนินที่เรียกกันว่า เลสปีนูซา ฟังดังนั้นดรุณีนั้นก็เข้ามาใกล้เขา ฝ่ายปีแอร์เมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบหันคันไถกลับไปอีกด้านหนึ่ง
“หมู่บ้านเต็มไปด้วยคนคริสตังและพวกอยากรู้อยากเห็น ที่ต่างถูกดึงดูดโยเจ้าต้นวิลโลว์นั่น ช่างเถอะ ปล่อยให้เจ้าหล่อนไปเองแล้วกัน ฉันจะมามัวเสียเวลาทำไม” คิดพลางอมยิ้มไป ปีแอร์ก็เบี่ยงคันไถของเขาเพื่อไถต่อไปอีกทิศหนึ่ง
แต่ทันใดนั้นเอง ดรุณีนางนั้นผู้มีโสภาผุดผ่องเกินกว่าสตรีใดในโลกาจะเสมอเหมือน จนสุดจะบรรยายได้ด้วยวลีใดๆ ก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา ยังความตกตะลึงให้แก่ปีแอร์ว่าไฉนดรุณีนางนั้นถึงมาอยู่ใกล้เขาได้เร็วขนาดนี้ มันใกล้เสียจนเขาได้พิศดูและพบว่าดรุณีนั้นมีลักขณาสวยสะอางสดใส แต่เวลาเดียวกันน่าเกรงขามยิ่ง
เขาเล่าในภายหลังเธอเป็น “สิ่งมีชีวิตที่งามที่สุดเท่าที่เคยเห็นบนโลก” เวลานี้ในใจเขาไม่เพียงตะลึงงงงัน แต่ยังตกใจเสียจนพูดอะไรไม่ออก
“ขอพระเจ้าสถิตกับคุณ เพื่อนของฉัน ผู้คนเขาพูดถึงความศรัทธาพิเศษนี้ว่าอย่างไรกันบ้าง แล้วมากเท่าไร” ดรุณีผู้งดงามเริ่มบทสนทนาก่อน
“สวัสดีครับ มาสมัวแซลล์ ก็เยอะอยู่” ปีแอร์ตอบ
“ที่นั่นมีอัศจรรย์มากมายเลยใช่ไหม” ดรุณีถามต่อ
“โอ้ อัศจรรย์” ปีแอร์เอ่ยตอบอย่างห้วนๆ ใจเขาตอนนี้ต้องการจบบทสนทนากับดรุณีนี้เสียที เช่นนั้นหลังเอ่ยจบเขาจึงพยายามจะไถนาต่อ แต่ดรุณีนั้นก็ขวางเขา พลางเอ่ยต่อว่า
“หยุดก่อน หยุดวัวของคุณก่อน และพอรู้ไหมว่าอิวเกโนตที่ตัดต้นวิลโลว์คนนั้นอยู่ไหน เขาไม่ต้องการกลับใจงั้นหรือ”
“ฉันไม่รู้หรอก เขาอยู่ที่อื่นนู่น” เขาตอบอย่างบ่ายเบี่ยง เพราะเขารู้ดีว่าใครคือคนๆนั้น แล้วเขาก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ด้วย
“อา น่าเศร้าเสียจริง คิดหรือว่าฉันนะไม่รู้ว่าอิวเกโนตคนนั้นคือเธอ” ดรุณีนั้นเอ่ยอย่างรู้เชิงว่าเขาพูดโกหกคำโต ปีแอร์จึงจนมุมที่จะหาแก้ตัวใดต่อ เขาจึงใช้วิธีเลี้ยวคันไถของเขาไปทางอื่น ดรุณีนั้นจึงขอให้เขาหยุดวัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ปีแอร์แกล้งทำหูทวนลม ทั้งเร่งให้วัวเดินต่อไป “เร็ว เร็ว!” เขาออกคำสั่งวัวที่เทียงคันไถ
“หากคุณไม่หยุดวัวของคุณ ฉันก็จะหยุดมันเอง” ดรุณีเอ่ย