ศูนย์ฝึกวิชาชีพโดยภคินีคณะศรีชุมพาบาล ที่ปรารถนาจะมอบทางเลือกใหม่ในชีวิตให้ผู้หญิงกลางคืนเมืองพัทยารักตัวเองมากขึ้น
เรื่อง พัทธดนย์ กิจชัยนุกูลภาพ ภรัณยู วรรณศรีพิศุทธิ์
มีคำกล่าวว่า พระเจ้าทรงบันดาลให้เกิดทุกสรรพสิ่ง แม้แต่สิ่งที่เป็นขั้วตรงข้ามของกันและกัน
จะเป็นดำกับขาว ดีกับชั่ว กลางวันกับกลางคืน ความสว่างกับความมืดมิด คนมั่งมีกับคนยากไร้ หรือผู้ทรงศีลในศาสนาที่ผู้คนเคารพกับบรรดาคนบาปในมุมมืดที่หมู่ชนดูแคลนก็ดี สิ่งที่พระเป็นเจ้าทรงมีให้ชนทุกหมู่เหล่าอย่างเสมอภาคคือความรักและโอกาสในการกลับตัวกลับใจ ด้วยไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์ในการดำเนินชีวิตอยู่บนฐานค่านิยมที่สังคมวาดหวัง โดยเฉพาะเพศหญิงซึ่งถือกำเนิดมาพร้อมธาตุความนุ่มนวลกว่าเพศตรงข้าม บ่อยครั้งที่คุณสมบัติดังกล่าวแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนแอเมื่อถูกสภาวการณ์บีบคั้น และดำเนินไปในทางที่น่าเศร้าเมื่อพวกเธอไม่แลเห็นคุณค่าในตนเอง
คงเป็นเหตุผลที่ชักนำให้คณะภคินีศรีชุมพาบาล – คณะนักบวชหญิงในคริสต์ศาสนา นิกายโรมันคาทอลิกจากฝรั่งเศส ขยายสาขามาดำเนินภารกิจในพัทยาเมื่อ 30 กว่าปีก่อน เพื่อช่วยเหลือเหล่าสตรีที่ตกอยู่ในวังวนของธุรกิจทางเพศด้วยความจำยอมให้พ้นทุกข์
ช่วงสายของวันพุธที่ตะวันโด่งเหนือศีรษะ นครแสงสียามราตรีอย่างพัทยากลับหลับใหลคล้ายกำลังพักผ่อนจากความเร่าร้อนเริงรมย์ตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา หากในความเงียบสงบของตึกรามย่านนาเกลือ เสียงดนตรี เสียงปรบมือ และเสียงหัวร่อต่อกระซิกอันมีท่วงทำนองครึกครื้นผิดไปจากเมื่อคืน ทยอยดังลอดออกมาจากตึกสูง 4 ชั้นซึ่งดูร่มรื่นด้วยสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าด้านหน้า
ณ ‘ศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี’ แห่งนี้ คืออีกโลกหนึ่งที่มอบโอกาสให้ผู้หญิงกลางคืนตื่นแต่เช้ามาเรียนหนังสือ ฝึกทำผม หัดนวดแผนไทย ขอคำปรึกษาจากเจ้าหน้าที่ รวมทั้งร้องเล่นเต้นระบำกับอาสาสมัครชาวต่างชาติโดยไม่มีการแบ่งแยกอายุ อาชีพ หรือภูมิลำเนา
ซิสเตอร์ปิยฉัตร บุญมูล ผู้อำนวยการศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี มูลนิธิคณะศรีชุมพาบาล ต้อนรับเราด้วยรอยยิ้ม ก่อนเดินนำชมสถานที่พลางเล่าถึงที่มาของมูลนิธิแห่งนี้ ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กของบรรดา ‘นักเรียน’ ในความดูแลของเธอดังแทรกเป็นพักๆ
ซิสเตอร์ปิยฉัตร บุญมูล ผู้อำนวยการศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี มูลนิธิคณะศรีชุมพาบาล
นักบวชสตรีเพื่อสตรี คณะภคินีศรีชุมพาบาล (The Good Shepherd) เป็นคณะนักบวชหญิงนานาชาติ ก่อตั้งในประเทศฝรั่งเศสเมื่อปี 1853 ด้วยดำริของ นักบุญมารีอา ยูเฟรเซีย ที่ตั้งปณิธานช่วยบุคคลให้รอดจากบาปและความทุกข์ยาก เมื่อครั้งยังสาว นักบุญท่านนี้เคยเป็นสมาชิกคณะพระมารดาแห่งเมตตาจิตของ นักบุญจอห์น ยูดส์ มาก่อน แต่เพราะนักบวชคณะนี้วางข้อระเบียบไม่ให้ส่งนักบวชหญิงไปปฏิบัติงานทั่วโลกได้ ซิสเตอร์มารีอา ยูเฟรเซีย จึงต้องแยกตัวออกมาตั้งคณะนักบวชใหม่ของตัวท่านเอง เพื่อสานต่อเจตนารมณ์อันแรงกล้าเกินกฎของคณะเดิมที่เคยสังกัด
“นักบุญยูเฟรเซียรักคณะพระมารดาแห่งเมตตาจิตมาก เลยรับทุกอย่างของคณะนี้มาหมด รวมทั้งข้อปฏิญาณด้วย” ซิสเตอร์ปิยฉัตรกล่าวถึงที่มาของคณะ
“ข้อปฏิญาณของคณะซิสเตอร์มีอยู่ 4 ข้อ นักบวชโดยทั่วไปก็จะนบนอบเชื่อฟัง ถือความยากจน ความบริสุทธิ์ ส่วนคณะซิสเตอร์จะพิเศษคือความกระตือรือร้นที่จะช่วยบุคคลให้รอด คำคำนี้มันรัดตัวพวกเรา มันเป็นพันธสัญญาที่ทำให้เราอยู่เฉยไม่ได้กับโลกปัจจุบันที่ผู้หญิงไม่ได้รับความยุติธรรม”
กลุ่มเป้าหมายที่นักบุญผู้ก่อตั้งคณะมุ่งให้ความช่วยเหลือในชั้นแรกประกอบด้วยผู้หญิงที่ขายตัวเป็นทาส เป็นแม่หม้าย เคยถูกจองจำ รวมถึงอาชีพเก่าแก่ของโลกอย่างโสเภณี
คณะศรีชุมพาบาลดำเนินงานอยู่ในต่างประเทศนานนับ 100 ปี จนกระทั่งปี 1965 ภคินีจากไอร์แลนด์จึงเดินทางเข้ามาในประเทศไทยเป็นครั้งแรก โดยได้รับเชิญและใบรับรองนักบวชจาก พระอัครสังฆราชยอแซฟ ยวง นิตโย โดยมีที่ทำการแห่งแรกในเขตดินแดง กรุงเทพฯ
แม้ไม่เคยรู้จักนักบวชคณะนี้มาก่อน แต่ด้วยชื่อและหน้าที่ปฏิบัติงานของคณะล้วนเป็นที่สะดุดใจของเด็กสาวชาวบ้านโนนแฝกคนหนึ่งตั้งแต่แรกได้ยิน คล้ายว่าพระเจ้ากำลังส่งกระแสเรียกให้เข้าเป็นสมาชิกของคณะนี้ เธอจึงขอร้องให้บาทหลวงเขียนจดหมายสมัครเข้าทันทีที่จบมัธยมศึกษาปีที่ 6
เด็กสาวคนนั้นคือผู้อำนวยการศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี คนปัจจุบัน ผู้ปฏิบัติหน้าที่นี้มาเข้าปีที่ 9 แล้ว
“ก่อนมาอยู่ที่นี่ คณะศรีชุมพาบาลของซิสเตอร์ส่งเสริมให้เรียนรู้วิชาชีพต่าง ๆ เป็นการเตรียมซิสเตอร์ที่จะเข้ามาทำงานที่นี่ เพราะเป็นงานที่หนักหน่วง เราต้องมาฟังเรื่องจริงที่เจ็บปวด เป็นบาดแผลของชีวิตของจิตวิญญาณคน บางทีเขาพูดข้างนอกไม่ได้ เขาก็มาเล่า แล้วเราต้องอยู่ท่ามกลางเขา เราจะอยู่ยังไงให้เข้มแข็งเพื่อเขา เป็นผู้ฟังให้เขา เป็นที่พึ่งให้เขา แต่ซิสเตอร์ก็ทำมาได้ 9 ปีแล้วค่ะ”
นักบุญในเมืองบาป ย้อนกลับไปในทศวรรษ 2500 อุตสาหกรรมทยอยเกิดขึ้นในเมืองไทย ประจวบกับสงครามเวียดนามที่สร้างความระส่ำระสายไปทั้งโลก สหรัฐอเมริกาใช้สนามบินอู่ตะเภาของไทยเป็นฐานทัพ การหลั่งไหลเข้ามาของทหารอเมริกันส่งผลให้พื้นที่ใกล้เคียงอย่างพัทยาพลิกโฉมจากเมืองเล็กๆ ในชนบทที่ชาวบ้านเลี้ยงชีพด้วยการตกปลา ขายปลา กลายเป็นเมืองท่องเที่ยวที่เต็มไปด้วยสถานบันเทิงอย่างผับ บาร์ แหล่งค้าบริการทางเพศ เพื่อตอบสนองความต้องการของเหล่านักรบไกลบ้าน
ธนบัตรดอลลาร์ในกระเป๋าชาวอเมริกันพวกนั้นยังนำพาผู้หญิงไทยจากภาคเหนือ ภาคอีสาน ให้มาทำงานกลางคืนที่พัทยา ด้วยความตั้งใจจะหลีกหนีความยากจนในภูมิลำเนาเดิม บางคนสมหวัง แต่ขณะเดียวกันมันก็บ่มเพาะปัญหาสังคมตามมาอีกหลายเรื่อง ทั้งครอบครัวแตกแยก สามีภรรยาแยกทาง เด็กกำพร้าถูกทิ้งขว้าง โรคติดต่อ ฯลฯ ทั้งหมดมีที่มาจากธุรกิจทางเพศที่ซิสเตอร์ปิยฉัตรใช้คำว่า ‘อุตสาหกรรม’ เพื่อเน้นย้ำความเฟื่องฟูเป็นล่ำเป็นสันของกิจการประเภทที่ว่า
ยุคแรก ซิสเตอร์คณะศรีชุมพาบาลมีบทบาทมากในการช่วยเหลือผู้อพยพชาวลาวช่วงการเปลี่ยนแปลงการปกครองในประเทศลาว หน้าที่โดยมากจึงจำกัดอยู่ในจังหวัดหนองคายซึ่งเป็นหน้าด่านสู่ไทย ส่วนพื้นที่พัทยาเดิมมีคณะพระมหาไถ่เป็นหน่วยงานของนิกายคาทอลิกคอยดูแล แต่เนื่องเพราะคณะพระมหาไถ่เป็นคณะนักบวชชาย การให้ความช่วยเหลือแก่สตรีที่ทำงานค้าบริการจึงไม่สะดวกนัก ทางคณะจึงทำเรื่องส่ง พระสังฆราชลอเรนซ์ เทียนชัย สมานจิต ที่ปกครองดูแลกิจการของคาทอลิกในภาคตะวันออกเวลานั้น ให้เชิญคณะศรีชุมพาบาลมาสานต่อภารกิจนี้แทน
ศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี จึงเกิดขึ้นที่พัทยาเมื่อเกือบ 40 ปีก่อน ก่อนที่คณะศรีชุมพาบาลจะขยายไปเปิดศูนย์ธารชีวิตเพื่อเด็กอีกในปี 1989 หลังจากที่ซิสเตอร์ในคณะได้เห็นเด็กเร่ร่อนตามชายหาด หลายคนเป็นลูกติดท้องของแม่ชาวไทยกับพ่อชาวตะวันตก จึงต้องเป็นสัดส่วนดูแลเป็น 2 ศูนย์เพื่อความชัดเจน
สมัยแรกๆ ที่เปิดศูนย์ เรื่องราวชีวิตของผู้หญิงทำงานกลางคืนในพัทยายังเป็นประเด็นที่สังคมเดียดฉันท์ น้อยคนนักที่จะยอมรับหรือพูดถึงอย่างเปิดเผย มีเพียงหน่วยงานรัฐที่คอยสอดส่องดูแล แต่ซิสเตอร์ในคณะศรีชุมพาบาลก็ไม่ล่าถอยต่อความพยายามที่จะช่วยหาทางเลือกใหม่ในชีวิตพวกเธอเหล่านี้ เพื่อที่พวกเธอจะได้ไม่ต้องลดทอนคุณค่าในตัวเองไปทำธุรกิจบาป
“พระเป็นเจ้าประทานโอกาสให้คนบาป พระเป็นเจ้าทรงเกลียดบาป เราก็เกลียดบาป แต่เรารักคนบาป เราให้โอกาสเขาค่ะ” ผู้อำนวยการศูนย์แสดงเจตนารมณ์ในการทำงานของตน
สตรีในศูนย์ธารชีวิต “กลุ่มเป้าหมายของเรามีตั้งแต่อายุ 15 ปีขึ้นไปนะคะ แต่ต่ำกว่า 18 ปี ต้องมีผู้ปกครองมาเซ็นรับรองว่าทำไมลูกหลานเขาถึงไม่ได้ไปเรียนภาคปกติ บางทีเหตุผลอาจจะด้วยเรียนที่บ้านไม่ได้ หรือแม่ให้มาอยู่ที่นี่ แล้วลูกต้องอยู่กับยาย เขาก็เรียน กศน. แต่ว่าเขาก็มาเรียนภาษาที่นี่ เพราะอย่างน้อยๆ เขาไม่ได้ปล่อยลูกไว้คอนโดคนเดียว หรือบ้านเช่าคนเดียว หรืออยู่กับสามีฝรั่ง เพราะว่าก็อันตรายนะ”
ซิสเตอร์ปิยฉัตรพูดขณะรับไหว้นักเรียนที่เดินเรียงแถวออกจากห้องเรียนฝึกวิชาชีพไปยังโรงอาหาร เพื่อรับประทานมื้อกลางวันซึ่งได้รับการหุงหาเสร็จใหม่ๆ โดยเจ้าหน้าที่ของศูนย์
“ที่อายุต่ำกว่า 18 ตอนนี้มีไม่ถึง 5 คน ส่วนที่เกินนี่ ถ้ารวมทั้งช่วงเช้าและบ่ายจะประมาณ 150 คน แต่ที่สมัครเรียนกับเรามี 200 – 300 คน บางทีก็หยุดด้วยเหตุจำเป็น เช่น แฟนไม่สบาย ลูกไม่สบาย”
รอจนกระทั่งผู้หญิงกลุ่มนั้นคล้อยหลัง ซิสเตอร์จึงเล่าให้เราฟังถึงพื้นเพของพวกเธอ ไปจนถึงสาเหตุที่ทำให้ทุกคนเลือกทำอาชีพที่สังคมภายนอกตราหน้าดูแคลน
“เบื้องหลังบรรดานักเรียนของเรา 99 เปอร์เซ็นต์หย่าร้างกับผู้ชายคนไทย สาเหตุคือความรุนแรง หนี้สิน สามีติดเหล้า เล่นการพนัน ยาเสพติด ติดคุก ไม่รับผิดชอบครอบครัว ดังนั้นภาระหน้าที่ที่ต้องหาเงิน ส่งลูกเรียน เลี้ยงครอบครัว เลยมาอยู่ที่ผู้หญิง
“แบ็กกราวนด์ของผู้หญิงศูนย์เราส่วนมากมาจากภาคอีสาน อันดับ 2 เป็นปริมณฑล แถบภาคกลาง รอบกรุงเทพฯ ซึ่งไม่น่าเชื่อเลย แต่ก่อนเป็นภาคเหนือ เพราะยุคสัก 40 ปีที่แล้วมีเรื่อง ‘ตกเขียว’ เราก็มีศูนย์ที่น่านอีกนะคะที่ช่วยเหลือเขา”
เท่าที่เราสังเกต ผู้หญิงที่มาเรียนในศูนย์ธารชีวิตส่วนมากค่อนข้างมีอายุ บ้างเกิน 40 ปี บ้างก็เกิน 50 ปี สอดคล้องกับที่ซิสเตอร์ปิยฉัตรเล่าว่าพวกเธอที่มีอายุเกิน 35 ปีมักประสบความล้มเหลวในการร่อนใบสมัครงาน ที่หลายคนอยากทำคืองานแม่บ้านในธุรกิจโรงแรม แต่โรงแรมทั่วไปก็ไม่ได้เปิดรับพนักงานเพิ่มตลอด เพื่อหาเงินจุนเจือครอบครัว เกิดเป็นค่านิยมให้มาหากินที่พัทยา
“เขาจะบอกกันว่ามาพัทยาสิ มาขุดทอง สมัยก่อนเขาใช้คำนี้” ซิสเตอร์เอ่ยถึงความคิดที่ได้ยินจากนักเรียนบ่อยๆ “แต่เรื่องอะไรบ้างที่ตามมา ถูกหลอกลวงไปทำงานขายบริการที่ต่างประเทศนี่ก็อย่างหนึ่ง”
ความคิดที่ซิสเตอร์ปิยฉัตรเห็นเป็นเรื่องน่ากลัวจนต้องแย้งอยู่ประจำ คือทัศนคติแบบผิดๆ ว่าฝรั่งจะต้องรวย ผู้หญิงมากมายจึงบากหน้ามาพัทยาโดยตั้งใจว่าจะทนทุกอย่าง เพื่อเอาเงินกลับไปเลี้ยงครอบครัว ซึ่งหลายครั้งการณ์ก็กลับตาลปัตรเป็นพวกเธอเองที่ถูกหลอก
“ซิสเตอร์ก็ต้องพยายามบอกว่าไม่ใช่ฝรั่งทุกคน มาหลอกก็เยอะ ตกเป็นเหยื่อเยอะ แล้วฝรั่งน่ะมาพึ่งคนไทยด้วยซ้ำ เราต้องพูดกับเขาอย่างนี้เลยนะ”
ห้องเรียนของผู้หญิง ห้องเรียนของที่นี่มีสภาพเหมือนกับโรงเรียนส่วนใหญ่ จะผิดกันก็แต่อายุของผู้เรียนที่อยู่ในข่ายผู้ใหญ่หรือย่างเข้าวัยกลางคนแล้วทั้งสิ้น แต่ละห้องมีนักเรียนมากน้อยต่างกันไป ห้องหนึ่งมีอาสาสมัครคนไทยสอนภาษาอังกฤษ อีกห้องเป็นฝรั่งสอนภาษาเยอรมัน ติดกันเป็นห้องเรียนฝรั่งเศส ซ้ำยังมีห้องเรียนคอมพิวเตอร์ด้วย รวมๆ แล้วคงมีนักเรียนไม่ต่ำกว่า 100 คนอย่างที่ซิสเตอร์บอก
“เลดี้บอยเราก็รับนะคะ ครั้งก่อน 20 – 30 คน เสียงดังมาก” ผู้นำศูนย์ธารชีวิตหัวเราะ “เรื่องเพศวิถีนี่คณะเราไม่มีปัญหาเลย แต่เราเน้นช่วยผู้หญิงเป็นหลักก่อน เพราะผู้หญิงยังมีคนช่วยน้อย”
ไม่ใช่แค่คนไทยเท่านั้นที่ซิสเตอร์รับ ยังมีชาวเอเชียอีกหลายชาติที่เคยมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
“ซิสเตอร์รับเฉพาะโซนเอเชียค่ะ มีคนจีน คนเกาหลีที่มาเรียนภาษาไทยแล้วก็ภาษาอังกฤษ แล้วยังมีคนลาว คนพม่า เคยมีคนเวียดนามที่มาเรียนนวด เขาทำงานที่นี่ไม่ได้ ต้องกลับไปบ้านเขา แต่ทางเราก็ดีใจที่เขาได้กลับบ้าน”
แล้วพวกเธอมารู้จักศูนย์ของซิสเตอร์ปิยฉัตรได้อย่างไร – เราถามออกไป
“ส่วนมากเลยก็คือเขาบอกต่อๆ กัน ถามกันว่าเธอไปเรียนภาษาอังกฤษที่ไหน ทำไมเธอพูดอังกฤษคล่องจังเลย ตอบโต้เอาตัวรอดจากผู้ชายได้ เรียนนวดที่ไหน เรียนที่อื่นเขาคิด 3,500 – 4,000 บาท เรียนที่นี่แค่ 1,000 บาท คิด 500 บาท อีก 500 บาทนี่ทำหน้า ใครไม่มีสตางค์เราก็ให้เรียนฟรี บอกต่อ ๆ กันมา สอง คือเพจเฟซบุ๊กของศูนย์ สาม คือซิสเตอร์แจกโบรชัวร์”
ซิสเตอร์ปิยฉัตรไม่อายที่จะเล่าว่าเธอกับบรรดาอาสาสมัครที่มาช่วยงานของศูนย์ธารชีวิต เที่ยวเดินไปตามบาร์เพื่อแจกโบรชัวร์แนะนำทางเลือกแก่ผู้หญิงซึ่งทำงานที่นั่น จากเครื่องแบบผู้รับใช้พระเจ้า เธอต้องสลัดคราบนักบวชชั่วคราวเพื่อออกเดินในย่านโลกีย์ ซึ่งก็ได้ผลตอบรับที่ดี เนื่องจากนักเรียนใหม่จะตามมาเรียนด้วยวิธีนี้กันมาก
กำลังสำคัญที่ช่วยขับดันให้งานของศูนย์เป็นไปได้ง่ายขึ้นคือบรรดาอาสาสมัครซึ่งจำนวนมากเป็นชาวต่างชาติ หลายคนเป็นนักศึกษาฝึกงานจากคณะสายสังคมศาสตร์ พวกเขาและเธอช่วยแบ่งเบาภาระซิสเตอร์ในการสอน ทำกิจกรรม ดูแลนักเรียนได้มากทีเดียว
“ห้องเรียนนี้เป็นของคนที่เรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่พื้นฐานค่ะ จะให้เรียนกับครูคนไทยไปก่อน” ซิสเตอร์ผายมือให้ชมห้องเรียนแต่ละห้อง “ส่วนห้องนี้ของคนที่เขาพอพูดได้แล้ว ค่อยเรียนกับชาวต่างชาติ”
ที่พึ่งของคนยาก “สิ่งสำคัญที่ซิสเตอร์พยายามมอบให้นักเรียนทุกคนคือโอกาสและทางเลือกให้เขาเลือก เลือกออกจากการทำงานในบาร์ ออกจากการถูกกดขี่ข่มเหงทางเพศ” ผู้อำนวยการให้ข้อสรุปถึงงานที่เธอทำมาตลอด
“เราให้ทางเลือกกับเขา ที่จริงผู้หญิงหลายคนรู้ทางออกนะ เขารู้ทางไป แต่พลังมันยังไม่พอ พลังภายในมันสำคัญนะคะ รู้ศักดิ์ศรีและคุณค่าในตัวเอง ซิสเตอร์คิดว่าเมื่อเขาพร้อมเขาจะไป ดังนั้นงานของเราคือช่วยเขาให้ช่วยตัวเขาเอง
“ซิสเตอร์อยากให้เขารักตัวเองมากๆ เมื่อรักตัวเองมันจะมีพลังเอง เราก็ช่วยพวกเขาให้พวกเขาได้ช่วยตัวเอง ให้เขาเปลี่ยนแปลงชีวิต จะเปลี่ยนไปทางไหนเป็นเรื่องของเขา อีกหน้าที่หนึ่งคือให้ความรู้ที่จะออกจากสิ่งที่เขารู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัย หรือรู้สึกถูกกดขี่นี่ละค่ะ คือหน้าที่ของเรา”
ควบคู่กับการฝึกทักษะวิชาชีพ อีกบริการหนึ่งที่ทำให้ศูนย์ธารชีวิต เพื่อสตรี เป็นที่รู้จัก คือบริการด้านคำปรึกษา ที่นี่มีนักจิตวิทยาประจำศูนย์ แม้แต่ซิสเตอร์ปิยฉัตรเองก็ทำหน้าที่นี้อย่างเต็มกำลังความสามารถ เจ้าหน้าที่ทุกคนในศูนย์ได้รับการส่งตัวไปอบรมด้านการให้คำปรึกษา เพื่อรอรับฟังปัญหาและช่วยให้คำแนะนำแก่บรรดาสตรีที่มีภูมิหลังขื่นขมทั้งสิ้น
“การให้คำปรึกษาบางครั้งจะไม่เป็นรูปแบบตายตัว เขาอยากนั่งคุยใต้ต้นไม้เราต้องพร้อม เขาอยากนั่งคุยในครัวเราก็ต้องพร้อม แล้วก็การบำบัดเป็นกลุ่มอีก
“ถ้าคนที่เป็นเยอะ เราก็แนะนำให้ไปหาหมอ วิธีเช็กของซิสเตอร์คือถามว่านอนหลับไหม ถ้านอนไม่หลับแล้วทานยาอะไร ก็จะขอดูเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเองและของศูนย์ด้วย เผื่อเจ้าหน้าที่สอน ๆ อยู่แล้วเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไม่เคยเกิดอะไรอันตรายขึ้น แต่มันก็มีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วเราก็ อ๋อ เราควรจะระวังเรื่องพวกนี้เหมือนกันน่ะค่ะ”
หลายปีที่ภคินีชาวบ้านโนนแฝกรับบทบาทดูแลศูนย์นี้ มีกรณีตัวอย่างสารพัดที่ความรักความเมตตาของเธอได้กลายเป็นเกราะกำบังแก่หญิงสาวผู้สิ้นไร้ไม้ตอก
เป็นต้นว่า คดีที่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกชายชาวต่างชาติที่มีปมทางจิตทำร้ายหมายเอาชีวิต ซิสเตอร์ก็ได้ประสานงานกับสถานีตำรวจจนจับกุมตัวชายวิปริตคนนั้นส่งตะรางได้สำเร็จ แต่เรื่องก็ไม่จบลงเพียงเท่านั้น เมื่อผู้ร้ายได้พ้นโทษก่อนกำหนด เขาพาพรรคพวกชาวอเมริกันร่างใหญ่รวม 3 คนบุกมาเอาเรื่องซิสเตอร์ถึงศูนย์ เคราะห์ดีที่พวกนั้นเห็นกล้องวงจรปิดเสียก่อน จึงถอยกลับไปไม่ตามราวีซิสเตอร์อีก
ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งคือผู้หญิงในความดูแลของซิสเตอร์ถูกหลอกลวงให้เซ็นเอกสารภาษาอังกฤษทั้งที่พวกเธออ่านไม่ออก ไม่รู้ความหมาย แต่เพราะถูกเป่าหูว่าจะเปิดบริษัทให้ แท้จริงคือเป็นเอกสารจัดตั้งบริษัทผิดกฎหมาย เว็บไซต์ลามก การพนัน มีแม้กระทั่งสัญญาให้ยกลูกทั้ง 2 คนให้ ซิสเตอร์ก็มีหน้าที่ติดต่อทนายความหรืออัยการให้ช่วยผู้ตกเป็นเหยื่อได้พ้นผิดในสิ่งที่พวกตนไม่ได้ก่อ
แม้จะมีเรื่องให้หนักใจได้ไม่เว้นวัน แต่สิ่งที่เป็นเสมือนยาชูใจให้ซิสเตอร์ปิยฉัตรยืนหยัดต่อไปคือตัวอย่างนักเรียนที่ประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนแปลงอาชีพและตัวเธอเอง
“ซิสเตอร์ว่ามันเป็นทางค่อยๆ เจอแสงสว่าง การเปลี่ยนแปลงของบางคนไม่ได้ทันทีทันใด เราก็ต้องรอคอย ทั้งที่การรอคอยมันทรมานที่จะเห็นชีวิตคนหนึ่งเปลี่ยนแปลง แต่ว่าเราก็ต้องทำต่อ ก็ต้องให้โอกาสต่อค่ะ” เธอเล่าพร้อมกับผลักประตูเข้าไปในห้องเรียนขนาดใหญ่ซึ่งจะคึกคักเป็นพิเศษทุกๆ วันพุธ
ความรักของพระเจ้าไม่จำกัดศาสนา 
ศูนย์ธารชีวิตเพื่อสตรี (มูลนิธิคณะศรีชุมพาบาล) บางละมุง ,พัทยา
ที่อยู่
พิกัด
เบอร์โทร
เพจ
อีเมล์
เว็บไซต์
