แต่แม่โทรมาให้ไปเคาท์ดาวน์บนเกาะที่ระนองทุกๆวัน โทรอีกก็พูดอีก จนเบื่อไม่อยากจะฟัง
เพราะจริงๆวางแปลนตั้งแต่นานมาแล้วว่าจะไปเคาท์ดาวน์ที่ รร.เก่า ที่เบตงกะเพื่อนๆ
พอบอกอย่างนี้แม่ก็ว่าใหญ่ ว่าเออ ติดเพื่อน เห็นแม่ไม่สำคัญ ซึ่ง จริงๆ ไม่อยากให้คิดอย่างนั้น เพราะยังไงแม่ก็คือคนที่เรารัก
แต่เหมือนแม่จะไม่เข้าใจ ว่าไปนู่นว่าจะไปเที่ยวกะเพื่อน ไปโบสถ์ เห็นมิสซา เห็นพระเจ้าสำคัญกว่าแม่ โบ้ยไปไกล
ยิ่งพูดก็ยิ่งกดดัน เพราะทางนั้นพ่อก็อยู่ ย่าก็อยู่ เพื่อนๆอยู่ตรงนั้นหมด
ที่เกาะไม่รู้จักใคร ฝรั่งทั้งนั้น มันไม่เป็นส่วนตัว อีกอย่างคือไม่ชอบทะเล เพราะตรงนั้นมองไปก็ทะเลล้อมรอบ ไม่มีที่เที่ยว ไม่มีที่ให้ไปใหน ไม่ได้ขยับไปใหน มันกดดันมากๆ
อยู่นิ่งๆทั้งวันมันไม่ใช่เราอะค่ะ มันไม่มีอะไรให้ทำ ก็เข้าใจอยู่ว่าแม่อยากเจอ แต่มันฝืนๆ
คือตอนนี้กดดันมาก
พยายามหาทางออกที่ซอฟท์ๆทั้งสองฝ่าย(หรือหลายๆฝ่าย)มานานแล้ว ก็ยิ่งหายิ่งตัน
ขอคำภาวนาสำหรับทางออกด้วยนะคะ
ยิ่งใกล้สอบ ไม่อยากเครียดมาก มันยิ่งเครียด TT
Help Me please eee
