ขอคำภาวนาเรื่องจัดการชีวิต และเรื่องเรียนต่อครับ (จิตตก ปัญหาเพิ่มครับ)

[Alphonse]

ขอคำภาวนาเรื่องจัดการชีวิตและเรื่องเรียนต่อด้วยครับ

ปรึกษาพี่ยศอยู่เหมือนกัน...สวดเพื่อผมด้วยนะครับ ได้โปรด
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...
ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหาเรื่องเวลาและการเรียน

ผมสอบตกกฎหมายตัวสำคัญไปตัวหนึ่ง ซึ่งถ้าผมซ่อมไม่ผ่านซัมเมอร์นี้ ผมจะต้องเรียนสี่ปี่ครึ่ง
และประเด็นปัญหาคือ แม่ยังไม่อยากให้ทำงานก็ต้องสอบเข้า ป.โท
ซึ่งทั้งจุฬาฯ และ มธ. วันสอบนั้น สอบก่อนจะสอบ ป.ตรี ที่ มธ. เสร็จเสียอีก ออกแนวว่าต้องไปสอบ ป.โท ก่อน แล้วกลับมาสอบจบ ป.ตรี
แล้วตารางกิจกรรมที่รับเอาไว้ ก่อนจะลาเกษียนนั้น ยาวไปถึงสิ้นเดือนมกราคม ไม่มีวันว่างเลย
ทุกวันนี้นอนวันละไม่เกินห้าชั่วโมงมาเป็นสัปดาห์แล้ว...ไม่ไหวจะเคลียร์กับชีวิต
ความจริงเป็นมาตั้งแต่ปีใหม่ แต่ปีใหม่ไปพักผ่อนมา ทิ้งงานไปพัก กลับมามันเลยพอกหางหมู

มีงานอีกหลายอย่างที่ยังไม่เคลียร์ หนังสืออีกหลายกองที่ยังไม่เปิด
ตอนนี้จัดการชีวิตตัวเองไม่ไหว แม่ก็มากดดันเรื่องเรียนต่ออีก...

สวดภาวนาเผื่อผมด้วยนะครับ...อยากร้องไห้...ToT

ตารางกิจกรรม...
วันนี้ - ๑๖ มกราคม จัดการงานบอลให้เรียบร้อย (มีประชุมตามงานและตามเคลียร์งานเกือบทุกวัน ต้องเอาใจ "ผู้ใหญ่" สุดๆ )
๑๗ - ๑๘ มกราคม ตัวแทนเข้าประชุมที่ประชุมนิสิตนักศึกษานิติศาสตร์แห่งประเทศไทย
๑๗ - ๒๔ มกราคม ค่ายอาสาสิทธิมนุษยชนที่อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่ (ต้องตามไปเอง เป็นคนจัดค่ายด้วย)
๒๔ - ๓๐ มกราคม ค่ายอาสาชมรมคาทอลิก ที่ภูหินร่องกล้า (ประธานชมรม)
๒๔ - ๒๗ มกราคม ดูงานกฎหมายสิ่งแวดล้อมที่นครสวรรค์ (ไม่ไหวจะเคลียร์อาจารย์พึ่งมาแจ้ง อยากบ้าตาย มันชนกัน)
๒๙ - ๓๑ มกราคม ประชุมใหญ่เยาวชนสหประชาชาติ เรื่องคัดเลือกกรรมการสหประชาชาติชุดใหม่ (ชนกันอีกไม่ไหวจะจัดการชีวิต)
๑ - ๘ กุมภาพันธ์ ต้องไปจัดการเรื่องส่วนตัวบางเรื่อง
๕ มีนาคม เริ่มสอบไฟนอล
๑๕ มีนาคม สอบไฟนอลวันสุดท้าย
๑๓ มีนาคม สอบเข้า ป.โทที่ มธ.
๒๐ มีนาคม สอบเข้า ป.โท ที่ จุฬาฯ
และ ฯลฯ

และไหนจะปัญหาส่วนตัวตามประสาวัยเจริญพันธุ์อีก...เมื่อคืนก็เล่นเอานอนไม่หลับเลยอ่ะครับ

ไหนจะปัญหาสุขภาพ ที่วันๆ หนึ่งกินยาประมาณยี่สิบกว่าเม็ด ต้องไป ร.พ.จุฬาฯ เกือบทุกสัปดาห์
โดนพี่หมอด่าทุกครั้งเรื่องไม่ดูแลตัวเอง บางทีปวดจนนอนไม่ได้...ต้องอัด D5 ครึ่งหรือหนึ่งส่วนสี่เม็ด
แล้วหนึ่งในโรคที่เป็นอยู่ (หลักๆ มีสองสามโรค) ผนวกกับนิสัยไม่ดูแลตัวเอง (เรื่องอากาศ) ... เป็นเหตุผลหนึ่งให้บรรดาญาติๆ จะรับตัวไปอยู่เมืองนอก
ซึ่ง...ก็อยากกลับไป แต่...ยังไม่พร้อม เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่อยากทำที่เมืองไทย คือ เอาง่ายๆ เลยว่า อยากใช้ชีวิตที่นี่
ถ้าจะไป ไม่อยากไปอยู่เลย แค่เทียวไปเทียวมาพอไหว แต่เฮียๆ เจ๊ๆ ญาติๆ เขาหาทางเอาเราไปถาวรมานานแล้ว...ไม่เอา!!!

ช่วยด้วย...ผมจัดการชีวิตตัวเองไม่ไหวแล้วจริงๆ มันรับปากไปหมดแล้ว...อ๊ากกกกกกกกกส์

ผมรู้นะว่า...แม่ส่งมาเรียน ... แต่ตอนนี้มันกลายเป็นแบบนี้แล้ว ปีสุดท้ายแล้วด้วย เหอๆ

[Zion]

ปรึกษาพี่ยศอยู่เหมือนกัน...สวดเพื่อผมด้วยนะครับ ได้โปรด

จะพยายามนะ

[st.dominic savio]

ขอพระอวยพร

[† † † Hiruma Ryuichi † † †]

เปนกำลังใจให้นะคับ ^ ^

[กรอกสมบูรณ์]

ได้เลยค่ะ จะสวดภาวนาให้นะคะ พยายามเข้านะคะ

[A Sheep]

จะสวดให้ค่า

[~ฮีUโปฟัuxaoxน้ๅโJ™~]

ลอง ทำไปเรื่อยๆคับ-0- เหนื่อยก็พัก-0- ทำไปเรื่อยๆก้มหน้าทำไป เหมือนดเินขึ้นภูเขาอ่ะคับ ก้มหน้าเดินไปเรื่อยๆ เด๊่ยวมันก้ถึงเองและคับ

เหกมือนในพระคัมภีร์เคยบอกนิคับว่า อย่างกังวลถึงวันพรุ่งนี้ หรืออะไรสักอย่าง

[sinner]

สู้ๆ นะจ๊ะ สวดให้นะ จัดตารางดีๆ ทำทีละเรื่อง พักผ่อนให้พอนะจ๊ะ

Take care ja. 

[เจนจิรา]

ขอด้วยค่ะ 

[เลย์]

โหเอชนายอึดมากเลย 

[Alphonse]

ขอบคุณทุกคนมากครับ...ตอนนี้ หกโมงเจ็ดนาที ยังไม่นอนเลย ToT
พึ่งกลับมาจากตึกกิจกรรม...(และคาดว่าคืนนี้ก็ต้องไปอีก)
และตอนนี้ก็กำลังปั่นโครงการที่จะต้องเสนอคณบดีบ่ายวันนี้...โฮกกกกกกกก มากครับ

ลอง ทำไปเรื่อยๆคับ-0- เหนื่อยก็พัก-0- ทำไปเรื่อยๆก้มหน้าทำไป เหมือนดเินขึ้นภูเขาอ่ะคับ ก้มหน้าเดินไปเรื่อยๆ เด๊่ยวมันก้ถึงเองและคับ

เหกมือนในพระคัมภีร์เคยบอกนิคับว่า อย่างกังวลถึงวันพรุ่งนี้ หรืออะไรสักอย่าง

ขอบคุณมากๆ ครับ...
ตอนนี้กำลังทำเหมือนที่พี่ยศบอกอยู่ด้วย...ยิ่งทุกข์มาก ยิ่งภาวนา \(^0^)/

[Alphonse]

หลังจากไปอ่านกระทู้ ของคุณพี่แทม (  เรื่องเกย์ เกเรของผมPosted by: นายแทม ณ เชียงใหม่)


ผมไม่ได้ว่าอะไรนะ...แต่...อ่านแล้ว แม้จะคนละสถานการณ์ คนละบริบท แต่...ความสัมพันธ์มันคล้ายกับกรณีผมมากๆ เลย
"ความสัมพันธ์ที่รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องจบลงซักวัน" มันทรมาน แต่มีความสุขมากๆ เลยครับ
ความสัมพันธ์ที่คบกันกินด้วยกันนอนด้วยกัน แต่...ไม่เคยบอกรักกัน ต่างคนต่างรู้ว่าเราคิดยังไงต่อกัน
แต่เราบอกกันไม่ได้ เพราะเรารู้ว่ามันจะไม่ยั่งยืน เพราะเราไม่อยากผูกมัดอีกฝ่ายไว้กับเรา...
บางทีผมก็รอ...รอให้เขาเป็นฝ่ายเลือกที่จะเดินออกไปก่อน เพราะผมไม่กล้าพอที่จะเดินออกมาก่อน

ความสัมพันธ์ที่เหมือนเส้นขนาน แม้จะเดินไปด้วยกัน แต่จะไม่มีวันบรรจบกัน

เราต่างเลือกที่จะทำบาป ด้วยเหตุผลของตัวเอง

ผมเข้าใจและเข้าถึงมากๆ กับประโยคนี้ครับ...แม้ผมจะไม่เห็นด้วย แต่ผมก็เป็นคนหนึ่งที่คิดและทำแบบนั้นบ่อยๆ


เริ่มเข้าเรื่อง...


บ้านทางป๊าผมเป็นครอบครัวคหบดีและขุนนางเชื้อสายจีน และทางแม่เป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่เชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ
(ที่ภาษาดัดจริตเรียกว่าผู้ดี...อย่าพึ่งหมั่นไส้เรื่องพื้นเพผมนะครับ บริสุทธิ์ใจ)

ความคาดหวังในตัวผมสูงมากๆ ตามประสาลูกชายที่เกิดในครอบครัวแบบนี้
ทุกวันนี้ชีวิตเป็นแบบนี้ ก็เพราะเลือกได้แค่นี้ ผมเดินตามฝันตัวเองได้แค่ "ใกล้เคียง" ที่สุด

ทุกวันนี้นอกจากความกดดันด้านการเรียน ที่ความจริงผมอยากเรียนอักษรศาสตร์ วรรณคดี หรือเรียนศิลปะ
แต่ถูกบังคับให้เรียนหมอ หรือวิศวะ ...ที่มาเรียนนิติได้นี่ คือใกล้เคียงกับฝันที่สุดแล้ว
ผมเครียดที่จะเป็นคนแรกของบ้านที่ไม่ได้เกียรตินิยม ทั้งๆ ที่ที่บ้านได้เกียรตินิยมทุกคนมาตั้งแต่รุ่นตารุ่นยาย

และการทำงาน(ถ้าหางานเองก็ต้องดีๆ) หรือการรับผิดชอบธุรกิจของกงสีในอนาคต(ถ้าจะไม่หางานเอง) ซึ่งอย่างหลังไม่ต้องการมากๆ

สิ่งหนึ่งที่ผมเครียดมากจนไม่อยากกลับบ้าน คือ ทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน คุณๆ ที่บ้านมักจะถามผมถึงเรื่อง "แต่งงาน"
ผมเครียดมากเรื่องชีวิตคู่
เพราะพี่ชายผม ที่เกิดห่างกันแค่ ๓ ปี แต่งงานไปตั้งแต่วันเกิดอายุครบ ๒๐ ปีของเขา
ใช่ฮะ...เขาแต่งงานตั้งแต่อายุ ๒๐ กับลูกสาว ส.ส. ที่คบกันมา ๗ ปี
เขาจบปริญญาตรีตั้งแต่อายุ ๑๙ ปี ๑๑ เดือน
เขาจบปริญญาโทจาก UCL ตั้งแต่อายุ ๒๓
แต่เขา...ยังไม่มีทายาท เพราะอาซ้อเป็นพยาบาล ยังไม่พร้อมจะมีลูก...

ทำให้...ความกดดันมาตกที่ผม หลังจากที่ที่บ้านรอทายาทมาสามปีเศษ เพราะตากับยายอายุมากแล้ว ป๊ากับแม่ก็จะห้าสิบแล้ว... (ดีนะที่อากงกับอาม่าเสียแล้ว)
และบรรดาญาติๆ ทั้งหลาย ที่ไม่ได้ยินเสียงเด็กร้องมาหลายปีแล้ว..(ความจริงก็ไม่ถึง ๑๐ ปีหรอก)

"เมื่อไหร่ตาหนูจะแต่งงาน" ... ผมเบื่ออออออออออออออ

ผมยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน ด้วยทั้งยังหาคนที่ "ใช่" และ คนที่ "ชอบ" ยังไม่ได้ (ผมหวังสูงไปป่ะ ฮ่าา)
ผมยังไม่พร้อมที่จะมีพันธะ เพราะยังมีความฝันอีกหลายอย่างที่อยากทำ ผมชอบเสพย์ศิลปะ ชอบแสวงหาการเดินทาง และใช้ชีวิตแบบลุยๆ
ผมยังไม่พร้อมที่จะแบกรับภาระ จากคนที่ชื่อว่า "คู่ชีวิต" หรือ "ทายาท" ที่ผมคิดว่าถ้าผมมี ผมต้อง "เป็นห่วง" เขาแน่ๆ

อีกอย่างคือ...ผมหาคนที่ชอบสำหรับผม และใช่สำหรับที่บ้านไม่ได้
ผมเคยประสบปัญหามาแล้ว ตั้งแต่พาผู้หญิงคนแรกเข้าบ้าน ตอนนั้นผมยังเรียน ม.ต้น ทุกคนต่อต้านที่ผมจะคบผู้หญิงคนนั้น
นั่นคือผู้หญิงที่ผมชอบ แต่เราก็แอบคบกันมาอีก ๔ ปี จนวันนึงที่บ้านจับได้ และ...ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย เพราะอิทธิพลของผู้ใหญ่ในบ้าน
ครอบครัวเธอต้องย้ายไปทำมาหากินที่จังหวัดอื่น และ...ทุกวันนี้เราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก

ตั้งแต่นั้นมาผมก็คบๆ เลิกๆ เรื่อยๆ หาจุดจบไม่ได้
จนมาถึงผู้หญิงคนปัจจุบัน ผมชอบเธอ แม้จะไม่ได้รัก แต่เธอหลงตัวสำหรับผม
พื้นเพการศึกษาฐานะ ทุกอย่างของเธอ...ผมว่าที่บ้านน่าจะชอบ...
แต่ผมก็ไม่แน่ใจ ผมกลัว ผมไม่กล้าพาเธอกลับบ้าน ผมไม่กล้าบอกรักเธอ

และทางบ้านของเธอด้วย...ที่ผมยังไม่แน่ใจว่าเขาคิดยังไง ตอนนี้เราอยู่ในฐานะ "มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน"

ความสัมพันธ์ที่คบกันกินด้วยกันนอนด้วยกัน แต่...ไม่เคยบอกรักกัน ต่างคนต่างรู้ว่าเราคิดยังไงต่อกัน
แต่เราบอกกันไม่ได้ เพราะเรารู้ว่ามันจะไม่ยั่งยืน เพราะเราไม่อยากผูกมัดอีกฝ่ายไว้กับเรา...
บางทีผมก็รอ...รอให้เขาเป็นฝ่ายเลือกที่จะเดินออกไปก่อน เพราะผมไม่กล้าพอที่จะเดินออกมาก่อน

ผมตลกตัวเอง อายุผมยังไม่ ๒๒ เลย...แต่ทำไมผมต้องมาเครียดเรื่องพวกนี้
ผมกำลังเป็นคนคิดมาก กำลังเป็นโรคเครียดจากปัญหารุมเร้า ผมกำลังเหนื่อย

ตอนนี้ผมทิ้งงานทีละงาน โดยเฉพาะงานชมรมคาทอลิก...ผมเฟดตัวเองออกมา ผมไม่รับสายโทรศัพท์น้องๆ ในชมรม
เพราะผมไม่รู้จะตอบอะไรยังไงกับน้องๆ ผมไม่สามารถดิวงานได้ ผมไม่สามารถแก้ปัญหา หรือเริ่มสร้างสรรค์อะไรได้

งานกับมหาวิทยาลัยและงานที่ยูเอ็น หรืองานกับองค์กรอื่นๆ ผมก็กำลังจะเฟดตัวเองออกมา
ทุกวันนี้ผมไม่รับโทรศัพท์ใครถ้าไม่จำเป็น ผมกลัว...กลัวว่าจะเป็นเรื่องงาน
ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ หรือกับเพื่อนฝูงที่แม้จะน่ารำคาญ แต่ก็เข้าใจในพื้นที่ของเรา
ผมไม่ใช่พระเจ้าที่จะเสกทุกอย่างให้ทุกคนได้ถ้าต้องการ...ผมไม่ได้บอกว่าผมเก่งและงานทุกงานต้องมีผม
แต่บางครั้งหลายๆ คน ก็คาดหวังกับผมเกินไปหรือเปล่า...ทุกๆ คนคาดหวังว่าผมจะทำให้เขาได้
ทั้งครอบครัว ผู้ใหญ่ ที่ทำงาน อาจารย์ องค์กรต่างๆ หรือแม้แต่เพื่อนๆ ในบางครั้ง
"ผมเหนื่อย" ทำไมภาระมันดันกันเข้ามาแบบนี้

ผมเคยเจอปัญหาคล้ายๆ แบบนี้เมื่อปีที่แล้ว แต่ไม่หนักแบบนี้
ครั้งนั้นผม "หาย" ไปเลย ไปซ่อนตัวที่เกาะเสม็ดสองสัปดาห์ ปิดโทรศัพท์ แล้วก็หนีลงทะเล วันๆ ตื่นมาก็ไปดำน้ำ หรือล่องเรือ
แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้
เพราะผมกำลังจะเรียนจบ......ถ้าผมสอบผ่านทุกตัว....

ผมเหนื่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กางเขนของพระองค์หนักมากเกินไปแล้ว ได้โปรดเถิด ผมไม่อยากกล่าวโทษพระเป็นเจ้า ภาวนาเพื่อผมด้วย





ปล. ขอสารภาพว่าปัญหาพวกนี้เริ่มเกิดขึ้นจนผมซึมตั้งแต่ก่อนปีใหม่
ซึ่งก่อนปีใหม่หลายวัน ผมได้ไปแค้มปิ้งกับเพื่อนฝูงน้องพี่ที่สนิทกันมากๆ มา
ผมร้องไห้แบบที่ไม่เคยร้องมาก่อนตั้งแต่เป็นหนุ่มเต็มตัว เพราะอยู่ดีๆ ก็มีเจ๊ (พี่ผู้หญิง) ที่ผมรักและเคารพมากคนหนึ่ง
ที่ผมไม่ได้เจอแกมาสองปี เพราะแกไปเรียนต่อฝรั่งเศส มาพูดกับผม และบอกผมว่า "เจ้าหนูของเจ๊โตแล้ว แกโตขึ้นมาก เจ๊ภูมิใจในตัวแก"
สำหรับหลายๆ คนเหมือน "คำชม" แต่สำหรับผมมัน "กดดัน" ผมต้านบ่อน้ำตาไม่ไหว ผมร้องไห้จนเพื่อนผมต้องมากอดไว้ ร้องไห้จนตัวโยนอ่ะครับ
มันแตกออกมาหมดเลย...ผมกดดันจนไม่ไหวแล้ว ทำไมทุกคนคิดว่าผมโตแล้ว ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยมีวัยเด็ก
ผมถูกเลี้ยงมาแบบ "ตามตาราง" ของแม่และคุณยาย ผมไม่เคยเล่นกองดินทรายตามสวนเหมือนคนอื่นๆ ผมมีเวลาเล่นของเล่นวันละชั่วโมง ตั้งแต่จำความได้ ทั้งๆ ที่ของเล่นเต็มห้อง
ผมไม่เคยมีโอกาสได้วิ่งเล่นในงานเลี้ยง เพราะต้องใส่สูทไปนั่งนิ่งตั้งแต่จำความได้
ผมไม่เคยได้มีโอกาสเรียนรู้แบบเด็กๆ ผมต้องสอบให้ได้ที่หนึ่งในสามจากทั้งระดับเสมอ
ตอนเป็นเด็กทุกครั้งที่ผมทำอะไรผิด คนที่บ้านจะใช้มาตรฐานผู้ใหญ่ และทำโทษผม ... ผมพึ่งเคยกินขนมซองละ ๕ บาท ตอนขึ้นประถมปลายเพราะซื้อกินเอง และต้องแอบกิน
ผมต้องจัดการกับเอกสารของที่บ้านให้แม่ ตั้งแต่อยู่ ม.ต้น ........และพอตอนโตทุกอย่างก็เพิ่มตามมา
ผมอายุ ๒๑ แต่ต้องทำทุกอย่างเหมือนมากกว่านั้น ผมต้องดูแลจัดการปัญหาหลายๆ อย่างที่ผมไม่ได้ก่อ ต้องเป็นธุระหลายๆ อย่างที่ผมไม่เข้าใจ
บางครั้งต้องออกงานแทนแม่กับป๊า ทั้งๆ ที่ผมไม่รู้จักคนในงานซักคน ต้องดูแลหลานๆ (ที่อายุห่างกันไม่กี่ปี) ในฐานะผู้ปกครอง ต้องแก้ปัญหาให้พวกเขา


ผมเคยนะใช้ชีวิตแบบวัยรุ่น ทั้งสุรา นารี ดนตรี พาชี กีฬาบัตร แม้แต่ยาก็เคยมั่วมาก่อน...ชีวิตผมเคย "จม" ไปอย่างมากตอนมัธยมปลาย
"จม" จนผมต้องไปอยู่เมืองนอกเป็นปีๆ เพราะที่บ้านทนคำถามในสังคมไม่ได้ ทุกวันนี้กลับมา ผมคิดว่าผมดีขึ้น แม้จะไม่ได้ "ดี" จริงๆ

แต่ตอนนี้ ผม "กลัว" ผมรักคนที่บ้านมากๆ ผมกลัวเขาผิดหวัง เขาคาดหวังและลงทุนกับผม จนผมไม่กล้าจะทำลายความหวังของเขา
ผมกลัวคุณยายเสียใจ กลัวแม่ร้องไห้เรื่องผมอีก
แม้แต่ก่อนผมจะสอบ เหตุผลที่ผมไม่กล้าโทรหาแม่ก็เพราะว่า แม่จะพูดเสมอว่า "แม่รู้ว่าตาหนูทำได้ ตาหนูต้องเป็นที่หนึ่งเสมออยู่แล้ว ตาหนูจะไม่ทำให้ใครผิดหวัง"
ด้วยน้ำเสียงเมตตา... สำหรับหลายๆ คนมันคือกำลังใจ แต่สำหรับผม...ไมเกรนขึ้นทุกครั้ง ผมเครียดมากกกกกก
ผมอยากได้ยินคำว่า "ไม่เป็นไร ทำเท่าที่ทำได้" หรืออะไรประมาณนั้น
ผมเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยส์



ขอบคุณที่แวะเข้ามาฟังผมบ่นเรื่องตัวเองแบบไร้สาระ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา จากใจจริงครับ อย่าพึ่งรำคาญผมเลย


ปล. ณ ขณะนี้ ๖.๒๔ AM ยังไม่ได้นอน เพราะเคลียร์งานเสร็จตอนตีสอง และออกไปดิวงานพาเหรดพึ่งกลับมา
วันนี้ผมจะไปวัดใกล้ๆ มหาวิทยาลัย (กับนายเลย์) ผมจะพยายามเข้าหาพระให้มากที่สุด
โปรดภาวนาเพื่อผมด้วย

ปล. หลายๆ ท่าน"อาจจะ" รำคาญ ที่ความจริง ผมสามารถเข้ามาขอคำภาวนาเฉยๆ ก็พอ ไม่จำเป็นต้องขุดคุ้ยตัวเองขนาดนี้ "อยากเด่นอ่อ"
ผมยอมรับว่าผมพล่ามมากไป แต่ขอเหอะครับ...ขอระบายนิดหน่อย คือปกติผมจะมีคนให้ระบายอยู่คนสองคน แต่อยากระบายตรงนี้ด้วย
สำหรับผม การได้มีคนรับฟัง มันก็ช่วยได้มากแล้วครับ

[Zion]

มันไม่ไร้สาระหรอก

อันที่จริง มันก็ดีทั้งกับตัวเอชเอง และทุกคนที่เป็นห่วงเอช
เพราะอย่างน้อย เอชก็ได้ปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองออกมา (คาดว่ามากถึงมากที่สุด)

กางเขนของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน
แม้ว่าจะรู้สึกว่าเราแตกต่างจากคนอื่น
ที่จริง คนทุกคนล้วนแตกต่างกัน

พยายามนึกถึงพระองค์ วอนขอพระหรรษทานจากพระองค์ แล้วอดทนแบกกางเขนหน่อยนะ 

[Ministry Of Men]

Alphonse

ข้อแรก คือ เล่าไปเถอะ ผมไม่รู้จักคุณ -.- (หลายครั้งผมก็เล่าก็เพราะเป็นบอร์ด แต่ชีวิตจริงพูดไม่ออก)
ข้อสอง คือ ผมจะสวดให้ครับ
ข้อสาม คือ ว่างๆ สวดให้ผมด้วย ผมเจอเหมือนๆคุณคล้ายๆกัน (ถ้าว่าง)
ข้อสี่ คือ เกิดมาพร้อมภาระ และสิ่งที่จะรับมาก็คือภาระ (ในขณะที่คนนอกทั่วไปอาจจะอยากเป็นแบบที่กำลังเป็น)
ข้อห้า คือ วันต่อวันนะครับ ผมเคยคิดถึงสะพานที่ขาดตรงกลางข้างหน้าเหมือนกัน นอนไม่หลับเลยแหละ @ @ (เครียดเลย)

[Jeab Agape]

พี่เอช น่าจะละกิจกรรม(ส่วนรวมบ้าง) และหาเวลาเข้าเงียบ แบบเงียบส่วนตัวจริงๆ

แล้วพี่จะมีพลังมาต่อสู้กับทุกสิ่งครับ


จาก เซนต์เจี๊ยบ ผู้ร้ายเก่า อิอิ

[sinner]

เข้าใจเอชนะ บางครั้งชีวิตมันก็เป็นเรื่องยาก ไม่ง่ายเหมือนที่เราฝันไว้

พี่ว่าเอชน่าจะเข้าเงียบเหมือนที่คุณเจี๊ยบสุดหล่อแนะนำน่ะ

บางที่เรื่องราวต่างๆ ที่ประดังเข้ามา ปล่อยให้มันตกตะกอนนิ่งๆ ให้ใจใสๆ ก่อน

แล้วขอให้พระเจ้านำทาง  ::022::

ความฝัน ความรักที่เราต้องการ บางครั้งมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด

บางคราวมันก็มีความกลัวเข้ามาแทรก ขอพระเจ้าเมตตาเอชนะจ๊ะ

วางใจในพระองค์ นะจ๊ะ จะช่วยสวดให้ทุกๆ วันนะ

เมื่อเอชผ่านไปได้ เอชจะเป็นคนที่พระเจ้าสามารถทำงานผ่านเอชได้มากอีกคนนึง

เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้นะ สู้ สู้จ๊ะ  ::047::

[Jeab Agape]

วันนี้ได้ภาวนาให้พี่เอช ครับ

กลับมาอ่านที่พี่รำพึง ลำพัง อีกครั้ง ชีวิตพี่คล้ายๆ กับ ไมเคิ้ล แจ็คสัน ที่ไม่มีวัยเด็ก

ทำไมนะ ผู้ใหญ่ ทำร้ายเด็ก ละเมิดสิทธิเด็ก จะให้เด็กตอบสนองความต้องการของตัวเอง

พอดีเกิดมาในตระกูลผู้ร้ายเก่า ไม่มีใครกดดัน (บางครั้งกดดันคนอื่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า )

ได้รับคำสอน จากท่านพ่อ ท่านแม่ว่า "ให้เป็นเด็กดี เป็นคนทำมาหากิน อย่าเอาเปรียบคนอื่น อย่าคดโกง ให้รักผืนแผ่นดินที่ได้เกิด
ให้กตัญญูต่อแผ่นดิน ให้เทิดทูน ในหลวง ให้ทำมาหากินสุจริต...เกิดเป็นคนต้องเป็นคนดีให้ได้"  แล้วท่านก็จากไป เจี๊ยบเลย
ต้องให้พระเยซูเจ้า ชี้ทางครับ

[Jeab Agape]

พี่ว่าเอชน่าจะเข้าเงียบเหมือนที่คุณเจี๊ยบสุดหล่อแนะนำน่ะ

ขอบคุณที่พี่หน่อย รับรอง ความหล่อ อิอิ

พี่เอช ควรจะมีพ่อ วิญญารักษ์ ไว้ปรึกษา สักคนก็ดีนะครับ

[Ecclēsia]

พี่ว่าเอชน่าจะเข้าเงียบเหมือนที่คุณเจี๊ยบสุดหล่อแนะนำน่ะ

ขอบคุณที่พี่หน่อย รับรอง ความหล่อ อิอิ

พี่เอช ควรจะมีพ่อ วิญญารักษ์ ไว้ปรึกษา สักคนก็ดีนะครับ

เห็นด้วยเรื่องพ่อวิญญาณค่ะ

จะภาวนาให้พี่เอชนะคะ ขอให้ผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดี
อ่านที่พี่เล่าเเล้ว น่าเห็นใจมากมายค่ะ

ข้าพเจ้าติดข้อความ "ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้อาศัยพระองค์ผู้ประทานพละกำลังแก่ข้าพเจ้า" ฟิลิปปี 4:13
ไว้ที่เครื่องคิดเลข เเละเวลารู้สึกเเย่ๆ   หวังว่าจะช่วยพี่ได้นะคะ

ขอพระจิตเจ้าทรงนำ

วางใจ...

[อันตน]

บางครั้งความสุขของพวกเขา นั่นก็คือการแสดงความรักของเรานะ ถ้ามันเหนื่อยแล้วพวกเขายิ้มได้ แล้วเราก็ไม่ได้ผิดต่อความรักของพระเจ้า พี่ว่ามันก็ได้กำไรนะ เพียงแต่เราอาจจะเรียงลำดับคนที่เรารักใหม่ให้ดี แล้วมุ่งทำเพื่อเขาเหล่านั้นก่อน อย่าเพิ่งรักดะในตอนนี้ อย่าเพิ่งรักเพื่อนมนุษย์ อย่าเพิ่งรักความเป็นธรรมในสังคม อย่าเพิ่งรักเธอปานจะแหกทวารดม ให้รักพระก่อนอื่นหมด ที่เหลือลองลำดับความสำคัญดูก่อน แล้วค่อยๆขยายขึ้นไป เอาให้พื้นฐานให้เข้าใจในตัวเราได้ซะก่อน มิฉะนั้นก็จะกึ่งๆกลางๆและถอยหลังในสุขภาพอย่างนี้แหละ

พระอวยพร

[Alphonse]

ขอบคุณทุกคนครับ...ตอนนี้เอชพยายามจะสะสางปัญหาทีละอย่างๆ เอาที่มันเล็กๆ ก่อน จะได้จบๆ ไป เหอะ...

เมื่อวานไปวัดพระชนนีฯ รังสิตมา
พ่อสมชาย ท่านพูดในตู้แก้บาป (ไม่ขอบอกบาปเน้อออออออ) เทศน์ประมาณว่า
"จงรับพระไว้ในใจ รับทุกสิ่งที่พระองค์ให้เรา เปิดใจรับพระ แล้วจงมีความสุข ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เท่าที่ทำได้"
อืม...เหมือนพ่อรู้ปัญหาของเราเลยแฮะ เหอะๆ
ในบทเทศน์ของพ่อด้วย...
แล้วเอชไปก็นั่งฟังพ่อสอนคำสอนต่อ สนุกดี วันหลังว่างๆ จะไปอีก เจอเพื่อนๆ ในบอร์ดสองคน คือ นายเบียร์ กับ คุณเลย์ ก็เฮฮาดี
เป็นการพักผ่อนไปอีกแบบ..
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของทุกคน ผมว่าจะพยายามไปวัดมากขึ้น ไปแล้วสบายใจจริงๆ นะ...

แม้จะช่วยไม่ให้ปัญหาดีขึ้นตอนนี้ แต่อย่างน้อยก็ได้สงบ
แถมปิดมือถือเกือบทั้งวันอย่างมั่นใจ แต่พอเปิดปั๊บบบบบบ โอวววววววว์ สายเข้าล้านแปดพร้อมปัญหาที่ต้องแก้ทางโทรศัพท์หนุกหนานมากกก

[sinner]

พี่เอช ควรจะมีพ่อ วิญญารักษ์ ไว้ปรึกษา สักคนก็ดีนะครับ

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ข้าพเจ้าก็พึ่งจะได้พ่อวิญญารักษ์ หลังจากคิดซะนาน

[ชิปโป]

ถ้ามีแค่กางเขนของพระเยซูเจ้าที่ประทานให้ พี่เอชคงแบกได้ แต่อ่านแล้วเหมือนพี่เอชเอากางเขนคนอื่นมาแบกด้วยนะ แม้จะรับมาแบกด้วยความรักพวกเขาก้อตาม

พี่เอชทำดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่ได้ดังที่คนอื่นคาดหวัง พี่เอชอย่าเสียใจเลย เพราะถ้าเขารักพี่อย่างที่พี่รักพวกเขา พวกเขาต้องเข้าใจพี่

I see you

[Holy]

เอาเพลงมาฝากครับ ตามลิงค์ไปแล้วกดฟังครับ

http://www.ijigg.com/songs/V2ACDE0P0

[Alphonse]

เอาเพลงมาฝากครับ ตามลิงค์ไปแล้วกดฟังครับ

http://www.ijigg.com/songs/V2ACDE0P0

ขอบคุณมากมายคร๊าบบบบบ
ปล. พึ่งสำนึกได้ว่าควรจะขอบคุณ แหะๆ ชอบมากมายฮะ กำลังฟังอยู่อ่าาา