ครอบครัวเราจริงๆมี ป๊า แม่ พี่ชาย พี่สาว เรา แล้วก็อาม่า ตั้งแต่เริ่มแรก
ป๊ากะแม่ทะเลาะกันเรื่องเงิน จนแม่หนีออกจากบ้านไปตอนเราอยู่ป.1
ป๊าเราเลยต้องเลี้ยงลูกสาม และอาม่าเพียงคนเดียว อาแปะกะอาโกวก็ทิ้งอาม่า ไม่สนใจใยดี ไม่เคยมาช่วยเหลือจุนเจืออะไรเลย ป๊าเองก็ต้องต่อสู้ด้านเศรษฐกิจ ไม่ได้มีเวลามาสนใจลูกหรอก
ต่อมาเฮียติดเกมส์ เล่นไอ้เกมแร๊กนาร๊อกทั้งวันทั้งคืน พอป๊าปิดเน็ตไม่ให้มันเล่น
มันก็ออกไปเล่นร้านเกมทุกวันกลับบ้านดึกดื่น ป๊าเราทนไม่ไหวเลยไปสั่งสอน(คงเข้าใจนะ)มันถึงร้านเกม
เฮียเลยหนีออกจากบ้านไปอยู่กับแม่ และเกลียดเคียดแค้นป๊ามาก เฮียเคยต่อยกับป๊าแบบต้องการจะทำร้ายให้ถึงที่สุด แต่ป๊าก็ล๊อกเฮียได้ทุกที
มีวันหนึ่ง เฮียมาเยี่ยมอาม่าที่บ้าน ด้วยความที่เกมส์ต่อสู้รุนแรงที่มันเล่น ก็เสี้ยมสอนให้มันเป็นพวกป่าเถื่อน วันนั้นเฮียเกิดทะเลาะกับพี่สาว ตอนนั้นมันอารมณ์รุนแรงมาก ถึงขนาดเข้าไปหามีดในครัวเพื่อจะเอามาแทงพี่สาวเรา แต่โชคดีที่มันหามีดไม่เจอ พี่สาวเราก็ไม่กลัว สองคนนี้มันเกลียดกันอยู่แล้ว เจ๊กะยอมให้แทงแล้วเฮียก็จะได้ติดคุกหมดอนาคตไป จากเหตุการณ์นี้เราพยายามเลี่ยงไม่ทะเลาะกับเฮีย อาทิตย์ที่แล้ว เราเกิดทะเลาะกับเฮีย แล้วเหตุการณ์มันก็เหมือนวันนั้นอีก แต่เราก็แก้สถานการณ์ได้ทันเป็นเพราะพระเจ้าช่วยแน่ๆ สิ่งที่เราพูดเป็นแค่ประโยคธรรมดาๆที่เราไม่คิดว่าจะหยุดมันได้ก่อนที่มันจะได้คิดไปหยิบมีดมา พอผ่านสถานการณ์นั้นไปได้ซักพัก เหมือนมันเพิ่งมาเสียขวัญ เราตกใจมากร้องไห้แล้วบอกแม่พระว่านี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าเราเกือบจะตายแล้วจริงๆ ก็เข้าใจว่าทุกคนมันก็ต้องตายอยู่แล้ว แต่ไม่อยากตายแบบทรมานอ่ะ และขอบคุณที่ช่วยเราไว้ เรานั่งรถไปร้องไห้ไป มันเกือบไปแล้วจริงๆเพราะตอนนั้นเราอยู่บ้านกับมันแค่สองคน มีอาม่าอีกแต่แกคงช่วยอะไรไม่ไหวหรอก วันนั้นเราก็ไม่ได้ไปเรียน กลับบ้านก็ไม่ได้ เลยไปนั่งอยู่ในห้างแล้วพี่สาวก็โดดเรียนมาหา
ส่วนแม่ก็ไปกู้นู่นี่มา เพิ่งมารู้อีกทีบ้านก็กำลังจะโดนยึด เวลาที่เราแอบคุยโทรศัพท์กับแม่ แม่ก็บอกว่ารักเราอย่างงู้อย่างงี้ แต่สิ่งที่แม่กำลังทำนั้นจะทำให้เราไม่มีบ้านอยู่ เราไม่เข้าใจเลยอ่ะ เป็นแม่ก็ต้องรักลูกไม่ใช่หรอ แต่แม่ก็ปัดความรับผิดชอบทุกอย่าง ทิ้งลูก ตอนเรียนอยู่มัธยม เราเกลียดที่จะต้องเขียนเรียงความ แต่งกลอนวันแม่มากที่สุดเลย มีแม่เหมือนไม่มี ให้ตายสิ ครูเค้าจะรู้บ้างมั๊ยว่าเด็กที่เค้าไม่เหมือนคนอื่นเค้าจะรู้สึกยังไง สรุปป๊าต้องใช้หนี้ให้แม่ (ทางกฎหมายยังสมรสกันอยู่ ไม่รู้ว่าแม่กู้ยังไงโดยที่ป๊าไม่รู้) พี่สาวเราบอกว่าถ้ามันเรียนจบแล้ว มันจะจ้างทนายมาและจะเอาแม่เข้าคุก แม่เราปฏิบัติธรรมอยู่บนเขา แต่แม่ก็ยังไม่ละทางโลกอยู่ดี เอะอะอะไรก็จะเอาแต่รวยแต่รวย เหมือนเค้าล้มเหลวในชีวิตก็เลยไปพึ่งทางธรรม
จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เราก็รู้สึกว่าแม่และเฮียไม่ได้เป็นครอบครัวเราแล้ว มันห่างกันมากเกินไป คนที่เราพูดด้วยได้ก็มีแต่พี่สาวคนเดียว แต่ความหวังเดียวที่อย่างน้อยก็เป็นพี่น้องกันมันก็กำลังขาดหายไปเรื่อยๆ พี่เราคนนี้เก่งเรื่องบริหารเงิน เงินที่มันฝากป๊าไว้เล่นกินดอกเบี้ย เล่นไปเล่นมาก็ได้เงินเยอะ เข้าใจอารมณ์ป่ะ ยิ่งเล่นมันก็ยิ่งโลภขึ้นเรื่อยๆ แค่ป๊ายืมเงินมันไปหมุนใช้จ่ายในครอบครัว มันก็ไม่พอใจ เพราะทำให้มันเสียโอกาสในการได้กำไรจากการลงทุนระยะสั้นไป
แล้วช่วงนี้ครอบครัวเรากับญาติสนิท ก็ขัดแย้งกันเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจอีก ญาติกลุ่มนี้อยู่กับเรามาตั้งแต่เกิด เพราะเป็นญาติกัน ป๊าเราเลยรักษาน้ำใจไม่อยากให้แตกแยกกัน แต่ผลประโยชน์เล็กน้อยที่ญาติโกงไป นานๆเข้าจำนวนก็สามารถซื้อบ้านสวยๆได้เลย แต่พี่สาวก็อยากให้ป๊าเอาผลประโยชน์ส่วนที่เราควรได้คืนมาแม้ว่าจะต้องแตกหักกันก็ตาม ดูแค่นี้ก็เห็นอนาคตแล้วว่ามันจะบ้าเงิน กับครอบครัวกับญาติพี่น้องที่อยู่กันมาตั้งแต่เกิดยังอะไรขนาดนี้ ตอนนี้พี่เราก็ยังเรียนไม่จบแล้วถ้ายิ่งโตขึ้น มีโอกาสหาเงินมากขึ้น มันจะไม่บ้าไปมากกว่านี้หรอ
มันทำให้เรากลัวอนาคตไปเลย เราไม่อยากจะโตเลยจริงๆ (ไม่รู้ว่าคุณเคยอ่านเรื่องเจ้าชายน้อยกันรึเปล่า) เราอยากเป็นเด็กที่ไม่ต้องรู้เรื่องความขัดแย้ง ผลประโยชน์อะไรทั้งนั้น เราก็รู้ว่ามีพระเจ้า พระเยซู แม่พระอยู่กับเราตลอด แต่คนสุดท้ายที่จะเรียกได้ว่าครอบครัวมันก็จะหายไปแล้ว เรื่องนี้กระทบจิตใจเรามากเลย สงสารตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย หรือโลกมันก็โหดร้ายอย่างนี้เป็นธรรมดาอยู่แล้วหรอ
