ขอเท้าความก่อนว่าผมเองเป็นคนชอบศิลปะไทยครับ วาดลายไทย ปั้นไทย รำไทยได้หมด เมื่อก่อนสมัยประถมร.ร.มีงานโต้ะจีนปีละครั้งครับ แน่นอนว่างานนี้เป้นที่ตั้งตารอของเด็กทุกคนเลยครับผม เพราะเด็กๆจะได้แต่งตัวหล่อๆสวยๆขึ้นแสดงบนเวทีใหญ่ๆ มีผู้ปกครองมาดูเราแสดง ผมเองในตอนนั้นอยู่ป.2ก็เหมือนกับเด็กคนอื่นๆครับ เราเริ่มซ้อมการแสดงกันก่อนวันงานประมาณสองเดือนครับ ผมก็ได้ร่วมแสดงด้วย แต่พอใกล้วันงานพ่อกลับบอกว่าไม่ให้แสดงแล้ว ผมเลยอดแสดง หลังจากปีนั้นผมหวังว่าในปีหน้าผมจะได้แสดงกับเพื่อนๆ แต่ก็เหมือนเดิม ผมพลาดโอกาศอีก ปีต่อมาก็เหมือนกัน มีครั้งนึงพ่อไม่ให้ผมแสดง ผมบอกว่าไม่เป็นไร ขอมาดูเพื่อนๆแสดงวันงานก็ได้ พ่อก็ยอม แต่พอก่อนวันงานพ่อก็บอกว่าไม่ไปแล้ว ผมโกรธมากที่พ่อไม่ทำตามสัญญา พ่อก็กลับหาว่าผมเอาแต่ใจตัวเองอีก จนสุดท้ายป.6 เพื่อนๆก็จะแยกย้ายไปต่อมัธยมแล้ว งานครั้งสุดท้ายของพวกเราเริ่มขึ้นโดยที่เพื่อนๆแสดงกันครบทุกคน ยกเว้นผม อ.ประจำชั้นเรียกให้ผมเข้าไปคุยด้วย อ.ถามว่าทำไมไม่เเสดง ครั้งสุดท้ายกับเพื่อนๆแล้วนะ ผมพยายามกลั้นน้ำตาต่อหน้าอ. แล้วตอบตรงๆไปว่าพ่อไม่อนุญาติ ทำไมต้องเป็นผมด้วย? ผมเสียใจกับโอกาศที่สุญเสียไปครั้งนั้นอย่างที่สุดเลยครับ
ปัจจุบันผมได้เป็นครูสอนนาฏศิลป์ที่วัดของผม สอนให้น้องๆรำเวลาฉลองวัดครับ แล้วก็ประสบความสำเร็จแล้วด้วย พระให้โอกาศผมให้ใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อเทิดพระเกียรติพระองค์ นาฏศิลป์ไทยนั้นมักอ้างถึงความเชื่อของพุทธกับพราหม์ แต่ผมประดิษฐ์การแสดงที่อ้างความเชื่อของคาทอลิก เช่น ระบำพรหมจารีย์พระวิวรณ์ ระบำพระชนนีตรีเอกภาพ และระบำดาราสมุทร
ผมมีความสุขมากพอที่จะทำให้ผมลืมเวลาด้อยโอกาศในอดีตไปได้
แต่ปีที่แล้วการแสดงที่ซ้อมมาร่วม3เดือนล้มเหลวเมื่อน้ำท่วมใหญ่ที่ผ่านมา ปีใหม่วันที่1มกรานี้จึงไม่มีการแสดงวันฉลองวัด ก็เสียใจนิดหน่อยเพราะมันช่วยไม่ได้ ปีนี้เลยตั้งใจใหม่ว่าจะเริ่มใหม่แล้วเอาให้ดีที่สุดไปเลยครับ
แต่พ่อทูนหัวของผมอยากให้ผมไปเข้าเงียบกับท่านที่ทาบอร์ แล้วมันตรงกับวันที่1มกราซึ่งชนกับวันฉลองวัดของผม ท่านบอกว่าเข้าเงียบครั้งนี้ดีมากๆ อยากให้ผมไปให้ได้ แม้จะมีฉลองวัดผมก็ต้องทิ้ง?? ผมรู้สึกตกใจ ไม่อยากไป อยากอยู่ฉลองวัด อยากสอนน้องๆรำ มันเป็นความสุขของเรา แต่ผมก็ยอมครับ ผมสวดขอพระองค์ว่าขอให้น้ำพระทัยของพระองค์จงมีชัยชนะในตัวผม ผมยินดีละทิ้งการฉลองวัดไปเข้าเงียบก็ได้
แต่ตั้งแต่นั้นมา ใจผมไม่มีปิติสุขเลย ผมคิดว่าน้ำพระทัยของพระคือสิ่งที่ไม่ตรงใจเราแน่นอน ผมสวดขอทุกวันอย่างแข็งขันให้ผมสามารถยอมรับการไปเข้าเงียบให้ได้ ขอให้พระประสงค์ของพระองค์จงสำเร็จไปด้วยเถิด แต่มโนธรรมของผมก็ติเตียนผมอย่างแรงมากครับ ผมก็ไม่ยอม ผมก็สวดขอให้ผมยอมรับการเข้าเงียบด้วย แต่หัวใจผมก็ปวดร้าวมากจนต้องร้องไห้ออกมา มันเสียใจที่เราไม่มีโอกาศได้ทำในสิ่งที่เราอยากจะทำเหมือนในความด้อยโอกาสในอดีต คืนก่อนผมนั่งรำพึงเงียบๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว เป็นคำของพ่อทูนหัวผมเองที่สอนผมเอาไว้ว่า "อย่าทำตามคำสั่งของคนอื่น แต่จงฟังเสียงเรียกในมโนธรรม ว่างานใดคือสิ่งที่พระอยากให้เราทำ ถ้าสิ่งนั้นคืองานของพระ ใจเราจะมีแต่สันติสุขเมื่อได้ทำมัน"
ผมก็อึ้งๆ ถามตัวเองว่าคิดแบบนี้แล้วมันจะไม่เป็นการนบนอบหรือเปล่า? เพราะผมอยากนบนอบต่อพ่อทูนหัวและต่อพระเจ้า แต่ผมก็อยากทำในสิ่งที่ผมอยากทำด้วย ตอนนี้มันไม่แน่ใจอะไรเลยครับ อยากขอคำปรึกษาทุกคนอ่าครับ
Belong to the Truth Jesus Christ
ผู้อยู่ฝ่ายความจริง
