เรื่องเล่าสอนใจ โดย คพ.สุรชัย ชุ่มศรีพันธุ์
Margaret Helminski ได้รับกางเขนห้อยคอจากยายตอนอายุ 7 ขวบ ยายพูดว่า อย่าลืมนะว่ากางเขนมีความหมายสำหรับเรามาก วันเวลาผ่านไปเธอสวมกางเขนจนรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติ เธอเรียนจบจิตวิทยาและสมัครทำงานกับสถาบันอบรมเด็กก้าวร้าว เด็กพวกนี้ไม่ควบคุมอารมณ์ คิดจะเตะก็เตะ กัดก็กัด กรีดร้องก็กรีดร้อง คืนแรกผู้อำนวยการสถาบันบอกว่าเด็กสามคนจะพาเธอไปห้องอาหาร สิ่งที่เธอวิตกก็คือกลัวว่าเด็กสามคนนี้จะก้าวร้าวกับเธอที่เป็นคนแปลกหน้ามา แต่ก็ไม่ใช่สามคนนี้พาเธอมาที่โต๊ะตรงกลางห้องแล้วก็นั่งลง มาร์กาเร็ตจับซ่อมและมีดจะทานอาหาร ตอนนั้นเธอสังเกตุว่าเด็กสามคนจ้องมองเธอ เธอถามว่า มีอะไรเหรอ ปีเตอร์ เด็กแปดขวบพูดว่า คุณจะไม่สวดก่อนทานอาหารหรือครับ เธอตอบว่า ไม่หรอก หรือฉันควรสวด นี่เป็นโรงเรียนของรัฐนะ เดวิดพูดว่าใช่ครับ เขาทำตาปริบๆแล้วพูดต่อว่า แต่คุณห้อยไม้กางเขน ตอนนั้นเองมาร์กาเร็ตนึกถึงคำพูดของยายได้ที่บอกว่า อย่าลืมนะว่ากางเขนมีความหมายสำหรับเรามาก โรมัน เด็กคนที่สามพูดว่า พวกเราคิดว่ากางเขนของคุณมีความหมายบางอย่างนะครับ มาร์กาเร็ตพูดว่า มันมีความหมายจริงๆ ขอบใจพวกเธอมากที่เตือนสติฉัน เธอก้มศีรษะลงและภาวนา ตั้งแต่นั้นเธอไม่วิตกกังวลเกี่ยวกับการทำงานกับเด็กๆที่สถาบันนี้เลย มาร์กาเร็ตเรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับการเป็นนักบุญ ความซื่อในตัวเด็กๆ กิจการเล็กๆน้อยๆของความเชื่อที่ทำด้วยความซื่อสัตย์ บางครั้งเราอยู่กับความเชื่อจนชิน ชินจนมองไม่เห็นความเชื่อจริงๆของเรา สุขสันต์วันนักบุญทั้งหลายนะครับ วันนี้เป็นวันที่ดีที่จะระลึกถึงนักบุญและความเชื่อของพวกเราครับ คุณสวมสร้อยคออะไร