ขอคำภาวนาให้ลูกเมียของ......หมอนั่น

[Valkyrie Zero Number]

...........คงจะสงสัยล่ะสิว่า ทำไมเรามาแปลก.......

หึ จริงสินะ คนอย่างเราสำหรับที่นี่ แถม ณ เวลานี้ ก็คงไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว พล่ามอีกสักกระทู้นึงอย่างมากก็แค่โดนลบ

.........เข้าเรื่องดีกว่า

เริ่มต้นที่่ว่า ขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้เรามีน้าที่ดี (เป็นเจ้าของบริษัทที่เราทำงานอยู่ แล้วก็.....เป็นตำรวจเก่าด้วย) ให้ความช่วยเหลือ สุดท้ายก็รู้ตัวคนร้ายที่เอาโน้ตบุ๊คเราไปได้สำเร็จ เจ้าตัวสารภาพหมดเปลือก คือคนที่นั่งเก้าอี้ตำแหน่งผู้จัดการบริษัทนี่เอง

ผู้จัดการคนนี้ สอนให้เรารู้ว่า "คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ" ได้อย่างชัดเจนที่สุดเลยล่ะค่ะ

จริงๆ มันก็ส่อเค้าน่าสงสัยมาตั้งหลายทีแล้ว แค่เราไม่ได้เอะใจเท่านั้นเอง แต่คนอื่นเค้าเอะใจนานแล้วแต่ไม่มีหลักฐานชัดพอเท่านั้น

- เวลาที่ควรอยู่ออฟฟิศไม่ยอมอยู่ ทำเป็นออกไปขายเน็ตแค่รายสองราย ที่เหลือเอารถบริษัทไปทำอะไรมั่งก็ไม่รู้ (เอาจริง ๆ มันหน้าที่ sale แท้ ๆ ตัวเองเป็น manager ดันไม่ชอบอยู่ประจำตำแหน่ง)

- เสแสร้งทำดีจริง ๆ ไ่ม่เห็นใครในสายตาสักนิด เอาทรัพย์สินบริษัทไปทำเรื่องมิชอบจนเสียหายกลับมาแล้วแต่งเรื่องโกหก (คิดดู เอารถของบริษัทไป ตจว. อ้างจะไปขอยืมเงินแล้วจริงๆ ไปเล่นการพนันจนโดนเค้าขี่รถไล่ชนท้าย รถบริษัทแท้ ๆ แล้วยังแต่งเรื่องกลบเกลื่อน)

- เอาโน้ตบุ๊คไปจำนำแล้ว 2 เครื่อง เพราะมีปัญหาช็อตเรื่องเงินขั้นรุนแรง (จริง ๆ เรื่องการพนันกับหนี้สินนี่ทำตัวเองแท้ ๆ )......... แล้วยังเอาของคนอื่นไปจำนำเป็นเงินตัวเองหน้าด้าน ๆ

ตอนนี้รับสารภาพหมดเปลือก ชะตาของมันจากนี้ต้องโดนให้ออกสถานเดียว แต่คุณน้ายังใจดี ให้โอกาสมันเอาของมาคืน ไม่งั้นถึงตำรวจแน่..........

ที่ว่ามาไม่ใช่อะไรหรอก สงสารลูกเมียมันมากกว่า เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องมาถูกตีตราเป็นลูกอาชญากรมันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย........

ถึงจะมีหวังได้ของคืนก็จริงอยู่........ แต่แค่นี้มันยุติธรรมแล้วจริงๆ น่ะหรือ

ทั้งจิตใจที่ต้องแตกสลาย....... ทำให้เราบ้าคลั่งจนถึงขั้นต้องเสียความสัมพันธ์กับพระไป..... แถมตอนี้ไม่มีแม้แต่หน้าจะไปขอคืนดี

...........this damage is too.....................much for me............

ควรไหม ถ้าจะชกหน้ามันอย่างน้อยสักสามหมัดเป็นอย่างต่ำ (ขึ้นกับอารมณ์เวลาเห็นหนังหน้า) จะได้จบ ๆ ไป ดีกว่ามาแค้นทีหลังแล้วสุมทรวงทีหลัง.......... แต่ไม่รู้พระเจ้าจะยังอนุญาตให้ได้ทำไหมนี่สิ

...........อันที่จริง เราสามารถอภัยให้หมอนี่ได้ง่าย ๆ ในภายหลังอยู่หรอก........ เพราะคงไม่อยากจดจำแม้แต่การมีตัวตนของมันซะด้วยซ้ำไป เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ

แต่เห็นใจครอบครัวของมันมากกว่า เพราะเราคิดว่าพอเข้าใจดี ว่าเด็กที่ต้องแบกรับบาปของพ่อแม่ตัวเองนั้น ดูน่าสงสารและไม่เป็นธรรมกับเค้าเพียงใด เราเองก็ไม่อยู่ในฐานะจะไปยุ่งอะไรได้ขนาดนั้น

..........ยังไงก็ ขอบคุณพระเจ้า ที่อย่างน้อยท้ายที่สุด พระองค์ก็ยังแสดงความเป็นพระผู้ทรงธรรมให้เห็น........

ถึงเราจะทำได้เพียงอาลัยอาวรณ์ ไม่มีหน้ากลับไปสู้หน้าพระองค์อีกแล้วก็ตามที.........

[dark-kanita]

หว่านเมล็ดพันธุ์ใดไว้ย่อมได้ผลนั้น เคยได้ยินหรือไม่

จริงครับคนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจครับ

เรารักเขาเราเมตตาเขาได้ แต่ให้เราฉลาด เข้าไว้

ขนาดญาติกันก็ไว้ใจไม่ได้ อาาาา

เรียกว่าใช้ชีวิตอยู่นี่ต้องมีไหวพริบเอาตัวรอดพอสมควร


คนที่ทำอะไรไว้ย่อมโดนผลกรรมนั้นแล


แต่ยังดีที่ว่า ยังมีคนให้โอกาสกลับตัว อา หายากมากๆเลยนะเราว่าน่ายินดี


แต่ก็ระวังเอาไว้ คนเรามีสิทธิ์ ล้ม ในบาปบ่อยๆๆไม่ว่าใคร ช่วยกันให้รอดพ้นความชั่วเป็นยอดดีครับท่านนนน

[เมจิ]

..Forgive

[Kirishitan no Kurusu]

ยังไม่เสียความสัมพันธ์กับพระเจ้าหรอกค่ะ ถ้าคุณต้องการจะขอโทษพระองค์จริง ๆ พระองค์ยินดีรับคุณกลับมาเสมอ

พูดได้เพราะเป็นคนหนึ่งความเชื่อน้อยจนเคยทิ้งพระมาแล้วอยู่ในความว่างเปล่าเสียหลายปี พอกลับมาแล้วก็เคยทำไม่ดีจนละอายไม่กล้าสู้หน้าพระองค์ แต่ระลึกได้ว่าการละอายนี้ไม่ช่วยอะไรเลย ยิ่งทำให้เราห่างจากพระ ห่างแล้วได้อะไร เราปิดกั้นตัวเองจากพระองค์แล้วจะกลับไปว่างเปล่าเหมือนเดิม? การละอายแล้วหลีกลี้บางครั้งอาจใช้ได้ผลดีกับมนุษย์ด้วยกัน เพราะมนุษย์นั้นมักมีขีดจำกัดในการให้อภัย แต่กับพระที่มีความรักไม่สิ้นสุดแล้วนี่ไม่ใช่วิธีที่ดีเลย

ยอมรับความอ่อนแอของตัวเอง ขอโทษพระองค์ด้วยใจจริง แล้วขอพระพรให้พระองค์ช่วยเติมเต็มความอ่อนแอของเราให้เราเข้มแข็งขึ้นในจุดที่อ่อนด้อยนะคะ

[rosa-lee]

...ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่านที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้...
ทุกคนเป็นลูกของพระองค์ พระองค์รักทุกคน ขอให้ทุกคนทำหน้าที่
ของตัวเองให้ดีเสมอ ใครที่ทำอะไรไม่ดีต่อหน้าพระองค์ต้องรับผิดชอบเอง...
แต่อย่าลืม พระองค์รักและให้อภัยเสมอ...พระองค์รู้ลูกๆอ่อนแอ
ถึงแม้นลูกคนนั้นทำให้พระองค์เสียพระทัย...
พระองค์เป็นบิดาผู้ใจดีที่รอลูก..กลับบ้านตลอดเวลา...
เราเป็นลูกคนนั้นหรือเปล่า....