เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้นั่งรถกลับบ้านกับเพื่อน ซึ่งเพื่อนมาเที่ยวที่บ้าน
บนรถมีคนอยู่5คน มีแมู่้ลูก2คน และเรากับเพื่อนอีก2คน
เพื่อนคนหนึ่งถามว่า ทำไมไม่เรียนแถวนี้ ไปเรียนทำไมไกลๆ
เราบอกว่าไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในซอยนี่ แล้วเราก็สาธยายยาวๆเลยว่าโรงเรียนนี้ไม่ค่อยมีคุณภาพ เด็กก็ไม่ดี การเรียนการสอนก็แย่ บลาๆๆ
แล้วเราก็เหลือบไปมอง2คนแม่ลูกที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน เค้ามองหน้าแล้วยิ้มให้กัน ทันใดนั้นเรารู้เลยว่า เด็กคนนั้นเรียนอยู่โรงเรียนที่เรากล่าวว่าไม่ดีอยู่
เพื่อนเราบอกว่าจะบอกตั้งแต่แรกแล้วเลยบอกไม่ทัน
ทำไงดี เป็นเพราะปากจริงๆเลย ไม่ใช่แค่นั้นนะ เราพูดในขณะที่เราใส่ชุดนร.โรงเรียนเราอยู่ด้วยอ่ะ
รู้ว่ากลับไปแก้ไขในสิ่งที่ตนเองพูดไม่ได้ แต่ทำอย่างไรให้จิตใจพ้นจากความคิดมากนี้ที
แล้วเราก็ขอร้องบอกขอโทษกับพระเจ้าว่าลูกจะไม่พูดพล่อยๆอีกแล้ว
เครียดมากกกก
จะสวดให้ค่ะถ้าไม่สบายใจก็ไปขอโทษเค้าสิ 
