ฉันไม่มีศรัทธาพอเหรอ?

[Maria Magdalena]

เอาละนะ เริ่มตั้งแต่ต้นเลย บางคนคงพอทราบเรื่องบูอยู่แล้ว

บ้านบูเป็นพุทธ ไม่มีใครนับถือศาสนาอื่นเลย
ตอนอยู่ประถมบูอยูที่รร เซนต์ฟรัง เมืองทอง เป็นรร คาทอลิก
ตอนนั้นบูไม่รู้เรื่องอะไร เรียกว่า ไม่ได้สนใจอะไร เกี่ยวกับพระเจ้าเลยมากกว่า
บูรู้แค่การสวดตอนเช้า เย็น ก่อนทานข้าว ร้องเพลง ละครวันคริสต์มาส พวกนั้น

บูกลับมารู้จักพระเจ้าตอนแรกตอนขึ้นม ต้น
ตอนที่บุอยู่ม สาม บูเจอ crisis อย่างหนักที่รร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือเรื่องเพื่อน โดยเฉพาะเรื่องเพื่อน
บูโดนเพื่อนๆที่เคยคบกันแบน ด้วยเหตุผลที่งี่เง่า
จากนั้นมาก้อกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนอยู่ซักพักนึง

แล้วอยู่ดีๆ ช่วงนั้นบูก้อนึกอยากจะไปโบสถ์ขึ้นมา ไม่รู้สิ
บูเริ่มหาพระคัมภีร์มาอ่าน และ บูก้อตัดสินใจเชื่อในพระเจ้า
ขอให้พระองค์ช่วยบูด้วย

และพระองค์ก้อช่วย จริงๆ
เหมือนฝัน คนที่บูไม่เคยคุยด้วยก่อนเข้ามา และกลายเป็นเพื่อนสนิทของบู
เหตุการณ์ทุกอย่างเกียวกับเพื่อนเก่าก้อดีขึ้น

บูแฮปปี้ที่มีพระองค์
แต่ มันไม่ง่ายอย่างนั้น

พ่อของบู แอนตี้มาก เมื่อบอกเขาว่าเราจะเป็นคริสต์
พ่อโมโหมาก และพ่อก้อเป็นโรคหัวใจ

ทุกครั้งที่จะไปวัด ต้องแอบไปตอนพ่อไม่อยู่
เพราะขอทีไร พ่อไม่เคยให้ และก้อทะเลาะกันทุกที

บูไม่เข้าใจพ่อ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก้อจบรร โปรเทสแตน
เขาก้อรู้จักพระเจ้า และศาสนาคริสต์ดีนิ

ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย ตอนบูจะไปเดนมาร์ก
บูยอมรับว่านิคือจุดวิกฤตของศรัทธาบู

บ้านบูเป็นโปร แต่เขาไม่เคร่ง
อยู่นู่นเพราะกิจกรรมต่างๆ บวกกับความขี้เกียจของตัว
บูไปวัดแค่ สี่ครั้ง เท่านั้น ในปีนั้น
แย่มาก

ตอนกลับมาเมืองไทย บุเจอกัยความเครียดอย่างหนัก
เพราะกลับมาไม่ได้ซ้ำชั้น จะต้องตามงานทั้งหมด ไหนจะสอบเอนท์อีก
ต้องกลับมาอ่านหนังสือสอบตรง นิติ ธรรมศาสตร์แทบตาย

แม้บูจะไม่ได่ใกล้ชิดกับพระเจ้าเหมือนก่อน แต่พระองค์ก้อยังไม่ทิ้งบูไป
ช่วงเวลาที่นั้น บูได้รู้จักกับบาทหลวง ท่านหนึ่งที่วัด
และต้องขอบอกว่าเพราะท่าน บูถึงยังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้

แต่อย่างไรก้อตาม บูป่วยหนักจนต้องไปหาจิตแพทย์และกินยา

เพราะบูพยายามฆ่าตัวตาย
หลายครั้ง หลายวิธี เฉียดตายจริงๆก้อสองครั้ง
ครั้งแรก ตัดข้อมือลึกจนเกือบถึงเส้นเลือด
ครั้งที่สอง กิยาเข้าไปจน เข้าห้อง ไอซียู

บูรู้สึกว่าศรัทธาบูมัน เหลือน้อยลงทุกที
บูพยายามสวด ภาวนา ไปวัด
แต่มันก้อ ยังไม่ค่อยดีขึ้น
บูไม่มีศรัทธาเหมือนก่อน

บูถามคุณพ่อว่าทำไม
ท่านยิ้มและตอบกลับมาว่า เพราะตอนนี้เธอป่วยอยู่

จริงเหรอ
ทำไมบูถึงไม่รู้สึกว่าพระเจ้าอยู่กับบู เหมือนก่อน
ทำไมบูเชื่อไม่ได้เหมือนก่อน
นิบูกลายเป็นคนนอกศาสนาไปแล้วเหรอ

คือนิคือทุกอย่าง ที่บุเคยต่อสู้กับทางบ้านมา
เพื่อไปวัด เพื่อพระเจ้า
ตอนนี้เพราะบูป่วย ทุกคนแบบตามใจ อยากได้อะไรก้อได้
ตอนนี้บูไม่ต้องสู้แล้ว แต่บูกลับ
บูกลับไม่รู้สึกถึงพระองค์เหมือนก่อน

และฝันร้ายพวกนั้นก้อตามมาหลอกหลอน

บูไม่เคยมีความสุขอีกเลย หลังจากที่ป่วย
ทุกคนเอาแต่ยื่นพูดว่า มันต้องใช้เวลาๆ
แต่พวกเขาไม่เคยทำอะไร

และบูจะผ่านมันไปได้อย่างไร

ทุกคนพูดว่าพระเจ้าอยู่กับบูเสมอ แต่บูกลับไม่รู้สึกถึงพระองค์ ทำไม
บางครั้งบูสงสัยว่า พระองค์ยังนับบูเป็นลูกอยู่รึป่าว
หลังจากทุกอย่างที่บูทำ

ขนาดพ่อแท้ๆของบูยังพูดออกมาครั้งนึง ว่า ถ้าอยากตายนัก ก้อปล่อยไปตายซะ

และพระองค์จะปล่อยบูไปไหม

[In the name of father]

อืม เหมือนจะยังไม่หายเครียดนะครับ

ว่าแต่ไอ้ความรู้สึกที่ว่า "เหมือนพระเจ้าไม่ได้อยู่ข้างๆ" เนี่ย ผมก็รู้สึกบ่อยๆครับ

........แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่า "พระองค์ไม่ได้อยู่กับเรา"
........แต่เรา "ชินกับพระองค์" แล้วต่างหาก!!!

เหมือนเพื่อนมั้งครับ เวลารู้จักกันใหม่ๆก็จะคึกคักดีใจเวลาเจอกัน พูดคุยกันสนุก ตื่นเต้น แต่พอนานวัน ไม่ใช่ว่าเบื่อหรอกครับ เพียงแค่ เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ไม่ใช่ "ของใหม่" ที่จะมาเห่อกันตลอดเวลา

ผมแนะนำว่า....พี่น่าจะลองไปยืนในที่กว้างๆแล้วมองท้องฟ้าดูนะครับ เพราะเขาว่าวิธีที่จะจัดการกับปัญหาคือ

"มองสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า แล้วจะรู้สึกว่าปัญหาของเรามันเล็กนิดเดียว"

จักรวาลนี้กว้างสุดกู่นะครับ มีเรื่องราวมากมายกำลังดำเนินไปมาอยู่เรื่อยๆ จากฟากหนึ่งถึงอีกฟากหนึ่งของปลายขอบฟ้าที่พระเจ้าทรงคลี่ ทั้งหมดนั้นก็ผนวกด้วยชีวิตที่รังสรรค์และน่ายินดี

ถึงพ่อพี่จะบอกว่า "ถ้าอยากตายนัก ก้อปล่อยไปตายซะ"

แต่พระเจ้าคงไม่คิดหยั่งงั้นแน่ครับ

ลองมองไปที่ขอบฟ้า ลองมองไปที่ภูเขา ลองมองไปที่ทะเลดูนะครับ

สิ่งเหล่านั้นเป็นการออกแบบดั้งเดิมของพระเจ้า

จะช่วยให้ใจสบายขึ้นแน่นอนครับ 


คืนนี้และทุกคืน ผมจะอธิษฐานเผื่อนะครับ 

ขอให้พี่บูมีกำลังใจต่อไป พระเจ้าทรงคุ้มครองครับ 

[Zion]

ถ้าคิดว่าบูเป็นอะไร บูก็จะเป็นอย่างนั้น


ตราบใดบูคิดว่าบูมีศรัทธา บูก็เป็นคนมีศรัทธา
แต่ถ้าบูคิดว่าไม่ มันก็ไม่

พระเจ้าไม่เคยขับไล่ใครเลยที่มาหาพระองค์

บูอย่าปล่อยมือจากพระองค์ละกัน

[Akira]

ว่าแต่ความรู้สึกที่ว่าพระเจ้าอยู่กับบูนั้นมันเป็นยังไงเหรอ  :huh:
ตัวเราเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าที่เราอยู่ทุกวันนี้นั้นพระเจ้าอยู่กับเราหรือเปล่า

[Nicha]

เหมือนเพื่อนมั้งครับ เวลารู้จักกันใหม่ๆก็จะคึกคักดีใจเวลาเจอกัน พูดคุยกันสนุก ตื่นเต้น แต่พอนานวัน ไม่ใช่ว่าเบื่อหรอกครับ เพียงแค่ เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ไม่ใช่ "ของใหม่" ที่จะมาเห่อกันตลอดเวลา

โดนใจมากเลยยยบย
ละก็ได้คำตอบที่กำลังค้นหาอยู่พอดีค่ะ
เพราะกำลังค้นหาอยู่ค่ะ ว่าทำไมเราถึงไม่ได้รู้สึกเหมือน พระอยู่ใกล้เรา เช่นเมื่อก่อน

ขอบคุณนะคะ

[Pry-Kaew]

น้องบูครับ ยังไม่จบอีกหรือ เอาไว้ตอนกลางคืน พี่จะมาตอบอีกที รอฟังพี่นะครับ

ขอพระอวยพรทุกท่านครับผม

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

ปัญหาที่บูเจอนั้นพระเจ้าเล็งเห็นแล้วว่าบูจะต้องผ่านมันไปได้และบูมีความเข้มแข็งพอที่จะผ่านมันไปได้มิเช่นนั้นพระเจ้าไม่ให้บูเจอหรอกปัญหานี้  เพราะพระองค์ไม่เคยประทานการทดสอบที่ยากเกินกว่ากำลังของคนนั้นจะแบกรับไหวให้คนนั้น

เป็นกำลังใจให้น้องบูผ่านพ้นไปได้ ขอแค่เราเลิกหาข้ออ้างให้ตัวเอง จะท้อแท้อ่อนแอร้องไห้ล้มลุกคลุกคลานยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้ 

[Dis volentibus]

ทุกคนต้องเสริมศรัทธาของตนเองอยู่ตลอดเวลาอยู่เเล้วเเหล่ะค่ะ
หยุดเมื่อไหร่ ปีศาจก็ทำงานเมื่อนั้น...

พระเจ้าก็ไม่เคยทิ้งบู เเต่ตัวบูนั่นเเหล่ะ ยังไม่เเสวงหาพระองค์

เหมือนกับ บูมีของมีค่าอยู่ชิ้นหนึ่ง เเล้วหาไม่เจอ (ทั้งๆที่มันอยู่ในบ้านนั่นเเหล่ะ) บูจะทำยังไง
ปล่อยให้มันหายไป เเล้วตอกยํากับตัวเองตลอดว่า "มันหายไปเเล้ว มันหายไปเเล้ว"

หรือจะคุ้ยบ้านหา??? ซึ่งเเน่นอนว่าต้องเจอ...

เป็นกำลังใจให้นะคะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ 

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

ทุกคนต้องเสริมศรัทธาของตนเองอยู่ตลอดเวลาอยู่เเล้วเเหล่ะค่ะ
หยุดเมื่อไหร่ ปีศาจก็ทำงานเมื่อนั้น...

พระเจ้าก็ไม่เคยทิ้งบู เเต่ตัวบูนั่นเเหล่ะ ยังไม่เเสวงหาพระองค์

เหมือนกับ บูมีของมีค่าอยู่ชิ้นหนึ่ง เเล้วหาไม่เจอ (ทั้งๆที่มันอยู่ในบ้านนั่นเเหล่ะ) บูจะทำยังไง
ปล่อยให้มันหายไป เเล้วตอกยํากับตัวเองตลอดว่า "มันหายไปเเล้ว มันหายไปเเล้ว"

หรือจะคุ้ยบ้านหา??? ซึ่งเเน่นอนว่าต้องเจอ...

เป็นกำลังใจให้นะคะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ 

ผมชอบประโยคนี้มาก ขอบพระคุณพระเจ้าและขอบคุณคุณด้วย

[AjCha]

ทุกคนต้องเสริมศรัทธาของตนเองอยู่ตลอดเวลาอยู่เเล้วเเหล่ะค่ะ
หยุดเมื่อไหร่ ปีศาจก็ทำงานเมื่อนั้น...

พระเจ้าก็ไม่เคยทิ้งบู เเต่ตัวบูนั่นเเหล่ะ ยังไม่เเสวงหาพระองค์

เหมือนกับ บูมีของมีค่าอยู่ชิ้นหนึ่ง เเล้วหาไม่เจอ (ทั้งๆที่มันอยู่ในบ้านนั่นเเหล่ะ) บูจะทำยังไง
ปล่อยให้มันหายไป เเล้วตอกยํากับตัวเองตลอดว่า "มันหายไปเเล้ว มันหายไปเเล้ว"

หรือจะคุ้ยบ้านหา??? ซึ่งเเน่นอนว่าต้องเจอ...

เป็นกำลังใจให้นะคะ
พระเจ้าอวยพรค่ะ 

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ  ทำให้ตัวเองได้คิดเหมือนกัน

[iBONT]

อา~ อ่านแล้วดูเหมือนปัญหาของตัวเองมันนิดส์เดียวเองจริง  เมื่อเทียบกับของคุณบู

[In the name of father]

"ทางของเราเป็นทางแคบ" (บทไหนไม่ยู้จำไม่ได้  )

เดินๆไปมันก็ต้องมีติดบ้างล่ะครับ อยู่ที่ว่า.....

จะเบียดตัวไปต่อ(มาเกินครึ่ง เรื่องไรจะถอย!!!!! ย๊าก!!!!!!!!!  )

กับ.....

หันหลังกลับ (มาได้ขนาดนี้แล้วจะกลับเนี่ยนะ!!!  เส้นชัยอยู่รำไรแล้ว อย่าพึ่งท้อ!!!)

สาวกของพระเยซู ไม่มีใครตายสบายซักคนนะครับ (ตรึงกางเขน ขว้างหินใส่ ถลกหนัง เฆี่ยนตี เลื่อยตัวเป็น 2 ท่อน)

อย่าพึ่งท้อครับ ปัญหาที่เราเจอยุคนี้มันแค่กระจึ๋งเดียวเอง 

[Isolation]

ในพระวรสารน.มัทธิว จากที่พระเยซูทรงบอกว่า จงเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย 

[Maria Magdalena]

ขอบคุณทุกคนนะค่ะ

อ่า ไม่รู้สิ อาจจะถูกก้อได้ ว่าที่จริงพระองค์อยู่กับบูตลอดเวลา แต่บูแค่ไม่รู้สึก 

ทุกวันนี้มันก้อดีขึ้นแต่ มันก้อยังเหมือนเดิม ทำไมจึงอยากตายอยู่นะ แย่มากๆ

บูสับสน สับสนมากด้วย ไม่รู้ว่าชีวิตควรจะทำอย่างไรกับมันต่อไปดี บูพยายามที่จะปล่อยมันไปตามพระประสงค์ของพระองค์ แต่

เพราะบูป่วยหรือเปล่า บุเลยเป็นแบบนี้

ไม่รู้สินะ ก่อนหน้านี้ มันไม่เคยเป็นแบบนี้ มันทำให้บูสับสนมากเลย

แต่บูก้อจะพยายามหามันต่อไปละกัน ศรัทธาของบูนะ

มันคงไม่ง่าย แต่ มันก้อไม่มีอะไรจะเสียแล้วนิ พยายามต่อไปละกัน

[ดานุ้งพุงระเบิด]

เมื่อความทุกข์ของเรายิ่งใหญ่ โลกทั้งใบก็หดเล็กลง

ทุกอย่างต้องใช้เวลาแหล่ะครับคุณบู ถ้าคุณบูคิดว่าคนที่ให้กำลังใจเอาแต่ยืนพูดว่าต้องใช้เวลาๆ แต่เขาไม่ทำอะไร นี่ก็เป็นการคิดบั่นทอนกำลังใจตัวเองเหมือนกันนะครับ เพราะจะคิดเหมือนว่าไม่มีใครช่วยอะไรเราได้

ทุกอย่างต้องใช้เวลา ขึ้นอยู่กับว่า คุณบูเอาเวลาไปคิดเรื่องทุกข์ หรือคิดเรื่องสุขมากกว่ากัน

ผมเคยอ่านเจอในหนังสือเรื่องปรัชญาชีวิต ของ คาริล ยิบราน เขาเขียนไว้ว่าความสุขนั่งอยู่กับเราที่โต๊ะอาหาร แต่ความทุกข์นอนรอเราอยู่ที่เตียง - เราจมอยู่ในความทุกข์ ก็เหมือนนอนหลับ ไม่ตื่นต่อสิ่งใด มองไม่เห็นสิ่งใด นอนหลับอยู่แต่ในฝันร้าย ถ้าคุณบูพยายามคิดเรื่องดีๆ ให้มากๆ มันก็เหมือนเรานั่งกินอาหารอร่อยๆ อะไรๆ ก็ดูน่าทานไปทั้งนั้น

จะเป็นกำลังใจและภาวนาให้นะครับ

[ignatius]

น้องบู  (ขอเรียกกับเค้าด้วยคน)

การที่เรารู้สึกว่าพระองค์ไม่ได้อยู่ใกล้ๆเราตลอดเวลานั้น อาจเกิดขึ้นได้ แต่...

น้องบูปรารถนาอะไรมากกว่าสิ่งใดในโลกนี้
ความรักหรือ
สันติภาพหรือ
สุขภาพที่ดีหรือ
ความสนุกสนานหรือ
ความศักดิ์สิทธิ์หรือ
ความรอดพ้นหรือ
สวรรค์หรือ
ชีวิตนิรันดรหรือ
องค์พระเจ้าหรือ

บูต้องการสิ่งเหล่านี้จริงๆหรือ
เปล่าหรอก ถ้าพี่เป็นน้องบู น้องบูคงต้องการความสุข

บูค้องการความรักเพื่ออะไร
เพื่อจะได้มีความสุข

........
......................

บูต้องการองค์พระเจ้าเพื่ออะไร
เพื่อจะได้มีความสุข

ความหมายของคำว่า " ความสุข "ก็คือ ความศักดิ์สิทธิ์
และองค์พระเจ้า

ข้าแต่พระเจ้าแห่งความสุขอันล้นพ้น
โปรดทรงประทานพระพรและความสุขของพระองค์ให้กับน้องบูด้วยเถิด
อาเมน

ภาวนาและอ้อนวอนขอ แล้วท่านจะได้รับ
พระองค์กำลังรอน้องบูอยู่ที่หน้าประตูบ้านนะคะ
ทุกคนให้กำลังใจอยู่นะคะ

[~KaThaRoS~]

ฃีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป..ชีวิตไม่ดิ้นก็สิ้นใจ
ถ้าเราตายไปแล้วคิดว่าคนรอบๆข้างจะมีความสุขเหรอ
คิดว่าพ่อ แม่จะดีใจเหรอที่เราตายไป
ไม่มีพ่อ แม่ ที่ไหนอยากให้ลูกตายหรอก
คนเราเกิดมาก็ต้องยืนด้วยขาทั้ง2ข้างของตัวเอง เราจะกังวลอะไรล่ะ ในเมื่อเรามีพร้อมทุกสิ่ง มีแขน2ข้าง มีขา2ข้าง ให้เรายืนและเดินต่อไปข้างหน้า
มีสมอง ที่แตกต่างจากสัตว์ทั่วๆไป มีบ้าน มีครอบครัว มีความเป็นอยู่ที่ดี เรียกได้เลยว่าบูเป็นคนโชคดีมากๆเลยล่ะ
แต่ทำไมเราถึงกลับมองชีวิตตัวเองไร้ค่าขนาดนั้น ชีวิตเป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดที่พระเจ้าประทานให้เรา ทุกๆครั้งที่เราหายใจ ทุกๆครั้งที่เรายังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เราก็ควรขอบคุณพระ ขอบคุณในทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่พระองค์ประทานมา แต่ทำไมถึงคิดทำลายชีวิตของตัวเอง
โลกเรามันมีโลกคู่ขนานอยู่2ด้านนะ ด้านที่ดี และก็ด้านที่ไม่ดี แต่มันอยู่ที่เราเลือกจะมองว่าเราจะด้านไหน
เราจะมองแก้วน้ำ1ใบที่มีน้ำอยู่ครึ่งแก้วยังไง?? แก้วใบนี้น้ำหกไปครึ่งแก้ว แต่ก็ยังดีที่มันยังเหลืออีกครึ่งแก้ว แก้ดับกระหายของเราได้บ้าง
หรือว่าเราจะมองว่า แก้วใบนี้มีน้ำแค่ครึ่งแก้ว มันคงไม่มีค่าเพียงพอที่จะทำให้ชั้นหยุดกระหายน้ำได้หรอก...เราจะมองโลกยังไง อยู่ที่เราเลือกทางของเรา
พี่คิดว่าบูโตแล้ว บูเลือกทางของบูเองได้แล้ว ถ้าบูคิดว่าตัวเองไม่มีค่าพอ ก็ตามใจบู แต่พี่อยากให้บูคิดถึงคนรอบๆข้างบ้าง
แต่ถามหน่อยว่าถ้าบูตายไปจะเสียดายมั๊ย ว่าเรายังไม่ได้ทำอะไรที่เราไม่ได้ทำอีกตั้งเยอะแยะ
ไม่เสียดายเหรอที่พ่อแม่อุส่าต์ส่งเราเรียนมาจนถึงป่านนี้ เพราะอยากให้เราได้รับสิ่งดีๆ อยากเห็นลูกได้รับปริญญา จบมาเป็นคนดีของสังคม ทำงานให้พ่อแม่ชื่นใจ ตอบแทนสังคม
และไม่เสียใจเหรอถ้าบูตายไปแล้วพ่อแม่ต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้กับการจากไปของลูกตัวเองที่เค้าเฝ้าเลี้ยงดู ทะนุถนอมจนมาถึงป่านนี้
และเราจะตอบคำถามกับพระยังไง ว่าทำไมเราถึงฆ่าตัวตาย?? แล้วคิดว่าพระองค์จะเสียใจมั๊ย ที่พระองค์ทรงให้ชีวิตแก่เรา แต่เรากลับไม่เห็นคุณค่า
ร่างกายเปรียบเสมือนพระวิหารของพระเจ้า แต่เราก็ทำลายมันลง เราจะตอบพระองค์ว่ายังไง??
พี่ว่าศรัทธาของบูมันไม่ได้หายไปหรอก แต่บูต่างหากที่ทิ้งมันไปเอง
และก็ขึ้นอยู่กับหัวใจของบูแล้วล่ะ จะเรียกศรัทธานั้นกลับมายังไง....


ชีวิตพี่ผ่านความลำบากมามากมาย ผ่านเรื่องราวเสียใจมามากมาย จนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ เครียดจนแทบบ้า ต้องไปหาจิตแพทย์ และก็ทานยารักษาอาการประสาทของตัวเอง
จิงๆแล้วพี่เองก็คิดฆ่าตัวตายก็หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่พี่พยามจะฆ่าตัวตาย
มันมีเสียงนึงที่ออกมาจากหัวใจ เรียกร้องว่า ถ้าคิดว่าการตายคือจุดจบก็ลงมือซิ แต่ว่าเราจะไม่ได้อยู่กับพระเจ้าบนสวรรค์อีกต่อไป...
บ้านพี่ครอบครัวแตกสาแหรกขาด พ่อแม่แยกทางกัน พี่เลยเป็นคนขาดความรัก และก็พยายามเรียกร้องความรักความสนใจจากใครๆรอบข้าง แต่พี่กลับไม่เคยเจอกับความรักจริงๆเลย จนพี่มาพบพระเยซูเจ้า ที่เติมเต็มความรักที่พี่พยายามตามหามันมานานแสนนานให้เต็มในหัวใจของพี่ได้ และพี่ก็รู้ว่าชีวิตนี้พี่โคตรโชคดีขนาดไหนเลยที่ได้รู้จักพระเจ้า
และพี่ก็คิดว่าพี่โชคดีขนาดไหนที่วันนั้นไม่ลงมือทำอะไรแย่ๆลงไป พี่เคยคิดว่าศรัทธาของพี่มันหมดลง พระคงไม่ฟังคำภาวนาของคนบาปอย่างพี่อีกต่อไป แม่พระคงไม่รักลูกคนนี้อีกแล้ว แต่มีเสียงนึงที่ดังออกมาในใจเสมอว่า พระเจ้าไม่มีวันทิ้งเราไปเด็ดขาด พระเจ้ายังรักเราและอภัยให้เราเสมอ แต่ต่างหากที่ปิดกั้นตัวเอง หันหลังและก็ปิดประตูให้กับพระองค์ และพระองค์จะเสียใจแค่ไหนที่เราเป็นเช่นนี้

พี่ก็อยากให้เราลองคิดดูนะ โตๆกันแล้ว สู้ๆนะน้องบู 

[Dis volentibus]

ได้ใจมากเจ๊รี่ 

[~KaThaRoS~]

ได้ใจมากเจ๊รี่ 

อยากเป็นคนไข้เจ๊ม่ะล่ะอีนู๋

[Dis volentibus]

ได้ใจมากเจ๊รี่ 

อยากเป็นคนไข้เจ๊ม่ะล่ะอีนู๋

เกรงใจเจ้าค่ะ เเห่ะๆ : 

[Isolation]

[~KaThaRoS~]

ขอโทษทีเจ้าค่ะ ถ้านู๋รี่อารมณ์แรงไปหน่อย วันเเดงเดือดเจ้าค่ะ ฮอร์โมนเปลี่ยน อารมณ์เลยไม่อยู่กะร่องกะรอยเท่าไหร่
คนข้างๆโดนระเบิดลงไปหลายลูกอยู่..

[In the name of father]

เอาเป็นว่า ขอให้พี่บูนึกไว้นะครับ

ถ้าพี่บูตายไป แล้วถามว่าจะมีใครบ้างที่ร้องไห้......

อย่างน้อยก็เพื่อนๆในบอร์ดนี้กลุ่มนึงนี่แหละครับ 

[ignatius]

เอาเป็นว่า ขอให้พี่บูนึกไว้นะครับ

ถ้าพี่บูตายไป แล้วถามว่าจะมีใครบ้างที่ร้องไห้......

อย่างน้อยก็เพื่อนๆในบอร์ดนี้กลุ่มนึงนี่แหละครับ 

แน่นอน ก็เราเป็นพี่น้องครอบครัวเดียวกันนี่นา
น้องบูขา คิดดีนะจ๊ะ
ทุกๆคนรักและเป็นห่วงน้องบูเสมอ
การฆ่าตัวตายไม่ใช่หนทางของความรอดพ้น
และไม่ใช่วิถีทางของลูกๆของพระบิดาเลย
อย่าทำร้ายต้วเองเลย
เอาเวลา ความสามารถ จิตใจที่ดีของน้องบู
ช่วยงานพระ ทำงานให้กับพระองค์
ถวายชีวิต การกระทำ กิจการของเราไว้กับพระองค์
ภาวนาขอให้พระองค์ใช้เราเป็นเครื่องมือในการเผยแพร่ความรัก ความเชื่อของพระองค์ดีกว่านะคะ
ความไว้ใจของเราที่มีต่อพระองค์จะเพิ่มพูนมากมาย
พระองค์สัญญาและถือตามเสมอ

[Maria Magdalena]

ขอบคุณนะคะ ที่ทุกคนยังเห็นว่าบูมีค่าอยู่

สำหรับตัวบูเอง ไม่รุ้ทำไม ทำไมถึงเห็นว่าตัวเองไม่มีค่าก้อไม่รู้สินะ

บูเหมือนจะรู้ว่ามีคนรักและห่วงอยู่ แต่บูรู้สึกไม่ได้

บูรู้สึกตอนนี้มันมีแต่เพียงความทุกข์ ที่มันเหมือนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของบูไปแล้ว

บูก้ออยากจะมีความสุขจริงๆกะเขาบ้าง

ทุกคนอาจเห็นบูยิ้ม หัวเราะ แต่นั้นมันไม่ได้มาจากใจจริงๆของบูเลย บูแค่ทำเพื่อให้คนรอบข้างสบายใจ

หลอกตัวเองไปวันๆ บูจำครั้งสุดท้ายที่ยิ้มจากใจจริงไม่ได้แล้ว

ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ

บูพยายามจะเชื่อ บูเชื่อนะ แต่เพราะบูป่วยมากเหรอ ที่ทำให้บูไม่รู้สึกมั่นใจว่าบูเชื่ออยู่

บูสับสนไปหมด

บุอยากจะรู้ว่าพระอยู่กับบูเสมอ อยากจะมั่นใจว่าพระองค์อยู่กับบู มันคงทำให้บูมัความสุขขึ้นมากบ้าง

บูอยากตายเพราะบูเบื่อชีวิตของบูเต็มที บูแค่อยากจะหนีมันไป บูหาวิธีอื่นไม่ได้

ซึ่งบูไม่รู้ว่าทำไม

บูปวดใจและเจ็บมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ แต่บูก้อทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไปตามพระประสงค์

บางทีอยากจะตะโกนถามออกมาดังๆ พระองค์ต้องการอะไร ทำไมบูจึงเป็นแบบนี้

ทำไม

[ignatius]

น้องบู ขา
เอาช้อคโกแลตหรือ ไอติมช๊อคโกแลต สักแท่งมั๊ยคะ
เพราะนี่เป็นขนมอารมณ์ดี ที่พี่มักกินเวลาเซ็งชีวิต (เป็นเหมือนกัน)
ในนั้นจะมีสารกระตุ้นให้เราไม่เป็นโรคซึมเศร้าคะ

อะไรที่มันหนักนัก ก็ทิ้งไปดีกว่านะ

[Maria Magdalena]

ตอนนี้บูอยากเดินเข้าไปในครัว หยิบมีดหรือยาอะไรก้อได้ แล้วก้อจัดการตัวเองซะ
บูอยากตายอีกแล้ว

[Ice - T]

ตอนนี้บูอยากเดินเข้าไปในครัว หยิบมีดหรือยาอะไรก้อได้ แล้วก้อจัดการตัวเองซะ
บูอยากตายอีกแล้ว

ให้นึกถึงคนที่เรารักนะคะ
คนที่อยากอยู่ใกล้น่ะค่ะ
มีมั๊ยคะ

[Man of Macedonia]

ตอนนี้บูอยากเดินเข้าไปในครัว หยิบมีดหรือยาอะไรก้อได้ แล้วก้อจัดการตัวเองซะ
บูอยากตายอีกแล้ว

วันนี้ ตอนบ่ายสาม สวดพระเมตตาสิครับ
"พระเมตตายิ่งใหญ่ ไม่มีวันสูญสิ้นเลย"

[ignatius]

น้องบู ขา

ภาวนาตามพี่นะคะ

ข้าแต่พระจิตเจ้า
โปรดให้แสงสว่างของพระองค์ ซึ่งบันดาลให้สะอาดบริสุทธิ์
เผาผลาญสิ่งที่ไม่สะอาดบริสุทธิ์ทั้งหลาย ซึ่งมีอยู่ในตัวลูกให้หมดสิ้นไป

โปรดให้ไฟฝ่ายจิตวิญญาณนี้ ให้เผาผลาญมลทินทั้งหลายไปจากลูก
ตลอดจนทุกสิ่งที่ผิดต่อความเชื่อ ความไว้ใจและความรัก

ข้าแต่องค์ความสว่างเหนือความสว่างอื่นใด
โปรดให้ความสว่างที่เผาผลาญของพระองค์
ชำระลูกให้สะอาด
โปรดเผาผลาญลูกให้เป็น " ความว่างเปล่า "
เพื่อที่พระองค์จะได้ทำให้ลูกเป็น "ข้ารับใช้ของพระองค์ "

ลูกขอถวายความเจ็บปวดนี้ที่ลูกไม่เข้าใจ และชีวิตของลูกไว้ในอ้อมพระหัตถ์ของพระองค์
จากนี้ไป สิ่งใดที่ลูกคิด ทำ หรือพูดออกไป
ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปเพื่อพระสิริมงคลของพระบิดา พระเยซูคริสตเจ้า แม่พระ และ
เป็นไปตามนำ้พระทัยของพระองค์เท่านั้น

โปรดอย่าให้สิ่งใด คนใด คำพูดใดๆที่ไม่ได้มาจากพระองค์
มามีอิทธิพลต่อความคิดและการตัดสินใจ รวมถึงชีวิตของลูกด้วย
ขอให้ทุกสิ่งเป็นไปตามนำ้พระทัยของพระองค์

อาเมน

พี่ๆและพวกเราทุกคน รักและห่วงใย ภาวนาให้น้องบูพบกับแสงสว่างภายในเสมอนะคะ