Belong to the Truth Jesus Christ

วันนี้เผลอไปเหยียบเท้า ป้าคนนึงที่ไม่รู้จักแบบไม่ตั้งใจ ป้าเขาหันนห้ามาด้วยสีหน้าโกรธแล้วจากไป ช่วยภาวนาด้วย

ถ้าป้าเขาหายโกรธแล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะ? 

ที่หลังก็ต้องรีบขอโทษทันทีครับผม

วอ/วอล เขียน: วันนี้เผลอไปเหยียบเท้า ป้าคนนึงที่ไม่รู้จักแบบไม่ตั้งใจ ป้าเขาหันนห้ามาด้วยสีหน้าโกรธแล้วจากไป ช่วยภาวนาด้วย

ถ้าป้าเขาหายโกรธแล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะ? 

ฝึกขอโทษให้ติดปากสิครับ มันเป็นสมบัติของผู้ดี

ขออนุญาตยกตัวเองเป็นตัวอย่าง..
มีคนขายอาหาร เค้านั่งยองๆริมถนนล้างจาน.. ผมเดินผ่าน ผมยังบอก ขอโทษนะครับ...
คนขายอาหารคนนั้นก็น่ารักมาก..  เชิญคร้าบ.. แล้วผมก็เดินผ่านเค้าไป..

ฝึกไว้ครับ เหตุการณ์กระทันหัน มันมักจะตะลึงหรือตั้งตัวไม่ทัน แต่ปากไว ไว้ครับ คำว่า "ขอโทษ"  มีแต่ส่งผลดีต่อเรา เชื่อผมเถอะ 

ความจริงผมพูดคำว่าขอโทษแล้วนะครับ แต่เขาก็ยังทำหน้าดกรธใส่อยู่ดี 

ผมก็ขอโทษไปแล้วแต่เขาก็ยังทำหน้าดกรธอยู่ดี 

วอ/วอล เขียน: ผมก็ขอโทษไปแล้วแต่เขาก็ยังทำหน้าดกรธอยู่ดี 

งั้นคงต้องปล่อยให้เค้าจมปลักอยู่กับความทุกข์ของความจองเวรของเขาเองแหละครับ 


ปล่อยเขาเถิดครับ เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ เรามีใจที่ดี
ป่านนี้...เค้าคงลืมแล้วแหละครับ เค้าอาจจะมีปัญหากับเรื่องอื่นอยู่ก็ได้นะ 

BOYZ ประสงค์เมตตา เขียน:

วอ/วอล เขียน: ผมก็ขอโทษไปแล้วแต่เขาก็ยังทำหน้าดกรธอยู่ดี 

งั้นคงต้องปล่อยให้เค้าจมปลักอยู่กับความทุกข์ของความจองเวรของเขาเองแหละครับ 


ปล่อยเขาเถิดครับ เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ เรามีใจที่ดี
ป่านนี้...เค้าคงลืมแล้วแหละครับ เค้าอาจจะมีปัญหากับเรื่องอื่นอยู่ก็ได้นะ 

............... เจง ด้วย คับ ^ ^

เมื่อเราหยิบยื่นสิ่งดีๆ (เช่น คำขอโทษ) แต่เมื่อเขาเลือกที่จะไม่รับ เลือกที่จะทำหน้าหงิกหน้างอใส่ เราก็ไม่สามารถบังคับอะไรเขาได้...
แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือ...เราให้อภัยตัวเองได้แล้วหรือยัง?

แต่ในอีกด้านหนึ่ง อารมณ์โกรธนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ผู้อ่อนแอ จงอย่ามาเก็บมาคิดมากจนเกินไปนัก...
โดยเฉพาะเรื่องที่เราไม่สามารถควบคุมได้ (หรือเหนือการควบคุมของเรา)

สวดภาวนาให้เขานั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่เมื่อสวดให้เขาแล้ว ก็อย่าลืมสวดภาวนาให้ตัวเองด้วยนะจ๊ะ

คือ เราภาวนาให้เขาแล้ว ก็ปล่อยไปเถอะค่ะ
อย่ากังวลมากว่าป้าแกจะหายโกรธมั๊ย

ก็คนมันไม่ตั้งใจ จะโกรธอะไรนักหนา...
คุณเหยียบแล้วยี้ ๆ ๆ ๆ เท้าด้วยรึก็เปล่า

ถ้าแกยังโกรธนัก โกรธหนา
ก็เป็นบาปของป้าแกแล้วล่ะค่ะ

อย่าไปคิดมาก กังวลมากเลย   

และเราไม่มีทางรู้ว่าป้าแกหายโกรธรึยัง?
เว้นแต่ได้เจอกันอีกจัง ๆ แล้วถามแก

สรุป... อย่าคิดมาก 
แค่น้องรู้สึกผิด และ อยากภาวนาให้
พระเจ้าก็ยกโทษให้น้องแล้ว 

ส่วนป้าแกจะรู้สึกอย่างไรต่อจากนี้  ก็เป็นเรื่องของป้าแกที่จะต้องเคลียร์กับพระเจ้าค่ะ

ขอเล่าประสบการณ์เล็กน้อยนะคะ

ก็คือ ในวัดก่อนมิสซา (เน้นว่าก่อนมิสซา) เราก็นั่งอยู่ข้างๆกับคุณป้าท่านหนึ่ง (รู้สึกจะเป็นชาวต่างชาติที่พูดภาษาไทยได้พอประมาณ)
เเละวันนั้น ก็มีเพื่อนเราไปด้วยอีกคนหนึ่ง เขาก็ไปครั้งเเรก ก็เลยถามอะไรนิดๆหน่อยๆ
ปรากฎว่าคุณป้าท่านนั่นหันมาบอกว่า "มาคุย หรือมาวัดคะ"
ช็อคกันถ้วนหน้า เเต่เราก็คิดว่า อืมส์ พวกเราสองคนคุยมากไปเเล้วเเหล่ะ
เเต่สีหน้าคุณป้าก็เเลดูน่ากลัวใช่ย่อย เเม้กระทั่งเราขอโทษไปเเล้ว

ผ่านมาหลายเดือน จนเราเริ่มจะลืมไปเเล้วว่าเคยเกิดเหตุนี้ขึ้น
ก็ไปเจอคุณป้าท่านเดิมอีกทีที่ห้องคำสอน เเล้วก็เลยขอโทษอีกครั้งบอกว่า เมื่อประมาณหลายอาทิตย์เเล้วที่เคยพูดรบกวนป้า
คุณป้าตอบว่า "หรอ....เค้าลืมไปเเล้วเเหล่ะ จำไม่ได้เลย" เเล้วก็ยิ้ม

ถือว่า เเฮปปี้เอนดิ้ง 


สรุป น้องซีเรียสมากเกินไปเเหล่ะม๊าง บางทีคนที่เราคิดว่าโกรธเรา เขาอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ได้
โดยเฉพาะเมื่อเราไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขา พระเจ้าทรงเข้าใจเจตนา 

ขอโทษแล้วก็คือจบครับ อย่าคิดมากนะครับ