โดย บอย พีซเมคเกอร์ (อนุวัฒน์ สงวนศักดิ์ภักดี)
ผมเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดีพอสมควร เป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาว 2 คน การที่เป็นน้องคนสุดท้องของพี่ๆ ทำให้เวลาอยากได้อะไร หรืออยากทำอะไร มักจะสมหวังอยู่เสมอ ชีวิตผมเป็นผู้รับมาตลอดจนเมื่อผมอายุ 9 ขวบ คุณพ่อล้มป่วยไม่สามารถทำงานได้ ขาดกำลังหลักที่จะหาเงินมาจุนเจือครอบครัว พี่สาวทั้งสองคนก็ตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยเพื่อเสียสละโอกาสให้ผมซึ่งเป็นน้องคนสุดท้องได้เรียนต่อ ผมไม่เคยรู้ว่าการเสียสละหรือการให้มันคืออะไร
คุณแม่เริ่มเครียดเพราะหลังแต่งงานก็เป็นแม่บ้านมาตลอด อาชีพสุดท้ายก่อนแต่งงานคือครูสอนนักเรียนชั้นประถม วันหนึ่งเพื่อนของคุณแม่ที่เคยเป็นครูด้วยกันก็ได้มาเยี่ยมและชวนคุณแม่ไปโบสถ์ ต่อมาก็พาผมไปด้วย หลายปีที่คุณแม่พาผมไปที่โบสถ์ ผมไปแบบไม่รู้จุดประสงค์ด้วยซ้ำว่าไปทำไม
เมื่อฐานะทางบ้านเริ่มไม่ดี สิ่งที่เคยขอแล้วได้ก็กลับไม่ได้ เห็นเพื่อนไปเรียนต่างประเทศก็อยากไปบ้าง คุณแม่ก็บอกว่าไม่มีเงินส่งเราไปหรอก ผมกลับต่อว่าท่านไม่รักลูกเลย ทำไมพ่อแม่คนอื่นเค้ายังส่งลูกไปเรียนได้ ผมน้อยใจท่านถึงขนาดออกจากบ้านของตัวเอง มาอยู่ที่บ้านของเพื่อนเป็นเวลาหลายปี จะกลับไปบ้านก็ต่อเมื่อไปเอาเงิน และไม่ได้ไปโบสถ์อีกเลย
วันหนึ่งเมื่อกลับไปเอาเงินที่บ้าน ขณะที่คุณแม่หยิบเงินให้ เสียงโทรศัพท์ที่บ้านก็ดังขึ้น ผมก็รับโทรศัพท์นั้น คิดว่าคงเป็นโทรศัพท์ของคุณแม่ เพราะเราไม่ได้อยู่บ้านหลายปีแล้ว และไม่ได้ให้เบอร์กับใคร แต่กลับเป็นเพื่อนๆ พี่ๆ ที่โบสถ์ซึ่งไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี โทรมาชวนผมทำอัลบั้มเพลงคริสเตียนเพราะรู้ว่าผมชอบร้องเพลง มานึกย้อนกลับไปมันค่อนข้างแปลกว่า ทำไมต้องเป็นวันนั้นที่พวกเขาโทรมาและผมกลับไปบ้านพอดี
แล้วผมได้ร้องเพลงในอัลบั้มเพลงคริสเตียนนั้น ผมได้กลับมามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนและทำให้ผมมาโบสถ์บ่อยขึ้น ทั้งยังได้รับคำแนะนำจากพี่ที่โบสถ์เรื่องการร้องเพลง และได้แต่งเพลงให้ผมเอาไปเสนอค่ายเพลงจนมีอัลบั้มเป็นของตัวเอง หลังจากได้เป็นนักร้องเต็มตัว พี่ๆ ก็ยังช่วยทำเพลงให้อีก ผมได้มานั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คิดว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน แต่ได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้วอย่างเป็นขั้นตอน วันนี้ผมเชื่อว่าพระเจ้าเป็นผู้จัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผมอย่างแน่นอน
ผมได้ร่วมกิจกรรมกับที่โบสถ์มากขึ้นเข้าค่ายและได้เป็นคนนำร้องเพลงตามที่ต่างๆ เช่น รถไฟฟ้า BTS ในวันคริสต์มาส ผมคิดว่าเป็นการทำให้ผู้อื่นมีความสุข ทำให้เขามีรอยยิ้ม เหมือนอาชีพที่ผมทำอยู่โดยให้ความสุขด้วยเสียงเพลง การที่ผมเป็นผู้ที่รับมาตลอด วันนี้พระเจ้าได้สอนให้ผมเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้โดยเริ่มจากดูแลคุณแม่เป็นอันดับแรกและความรักของพระเจ้าได้เปลี่ยนแปลงผมหน้าที่ของผมคือ นำความรักของพระองค์มอบให้กับคนอื่น ผมพบว่ามีความสุขมากกว่าตอนที่เราได้รับเสียอีก เป็นความยินดี เป็นความอิ่มเอมมีแต่รอยยิ้ม ทำให้ผมเข้าใจคำว่า “การให้เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ” (กจ 20:35) ผมอยากให้ท่านลองเป็นผู้ให้ดูครับว่ามีความสุขขนาดไหน ผมขอบคุณพระเจ้าที่สอนผมในเรื่องต่างๆ มากมายในชีวิต ให้ความรักกับผมและอยู่เคียงข้างผมเสมอมา
สุดท้ายนี้ผมมีข้อพระคัมภีร์ที่เตือนใจผมเสมอมา และทำให้ผมไม่ลืมตัว ในการใช้ชีวิตอยู่ในวงการบันเทิง และในโลกปัจจุบัน คือ “ผู้ใดเล่ากระทำให้ท่านวิเศษว่าคนอื่น ท่านมีอะไรที่ท่านไม่ได้รับมาก็เมื่อท่านได้รับมา เหตุไฉนท่านจึงโอ้อวดเหมือนกับว่าท่านไม่ได้รับเลย” 1 โครินธ์ 4:7
ขอพระเจ้าอวยพรครับ
คริสเตียนนิวส์ ข่าวสารของคริสเตียน
ปีที่ 13 ฉบับที่ 106 เดือนพฤษภาคม 2009
หน้า 5
