<<:จากลันตา.....ถึงป่าตึง:>>

[Prod Pran]

จาก ‘ลันตา’ ถึง ‘ ป่าตึง’
โดย โปรดปราน ( พีพี )

พักร้อนช่วงแรก ( ๒๑- ๒๖ มีนาคม ๒๐๐๕ )

สืบเนื่องจากภัยพิบัติ สึนามิ เมื่อปลายปีที่แล้ว ทำให้ฉันยิ่งเห็นคุณค่าของชีวิต เพราะวันเวลาของเราพระเจ้าเท่านั้นทรงทราบ ดังนั้นเมื่อยังมีโอกาส ควรจะใช้เวลาและเงินทองให้มีค่าต่อผู้อื่นมากกว่าการหาสิ่งบำรุงบำเรอตัวเอง ดังนั้นฉันกับเพื่อนๆที่มีหัวใจตรงกัน ได้จัดเวลาพักร้อน ไปเยี่ยมหนุนใจผู้ประสบภัยจากคลื่นยักษ์ที่ภาคใต้ พวกเราทั้งทีม ๑๔ คน ได้ล่องใต้ ไปที่ เกาะลันตาใหญ่ อำเภอลันตา จังหวัดกระบี่ เราเลือก ไปในพื้นที่ ที่ไม่ได้ออกข่าวผ่านสื่อ เพราะการประสบภัยน้อยกว่าที่อื่นๆ ดังนั้น การดูแลจึงน้อยกว่า ด้วย

ชุมชนที่เกาะลันตา ที่พวกเราได้เข้าไป เรียกตัวเองว่า “อูรักลาโว้ย” หรือชาวเล หรือชาวไทยใหม่ (ภาษาราชการ) กลุ่มนี้ประสบภัยเรื่องเครื่องมือ หากิน และที่อยู่อาศัยบ้าง วันที่มีคลื่นยักษ์ พวกเขาสามารถหนีขึ้นไปอยู่บน ภูเขาเล็กๆ ที่อยู่หลังหมู่บ้านใช้เวลาหลบภัยนานนับสัปดาห์ คลื่นยักษ์ได้ซัดทำลาย เรือ แห อวน เบ็ด หรือเรียกว่า เครื่องมือประกอบอาชีพ และบ้านเรือนบางหลัง สูญหายไปกับเกลียวคลื่น ...พวกเราเข้าไปในหมู่บ้าน ติดต่อกับผู้ใหญ่บ้าน ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน เราแบ่งกลุ่มลงพื้นที่ เคาะประตูบ้านเยี่ยมเยียนแบบญาติมิตร เรา นั่งคุยใต้ถุนบ้าน บนเรือน หรือแม้ที่ ป่าช้าซึ่ง เป็นแหล่งที่พวกเขาซ่อมเรือ หรือตกแต่งเรือ เพื่อนในกลุ่มบางคน ได้ออกทะเล ไปจับปลาหมึกกับชาวบ้านด้วย

พวกเราไปนั่งฟังเรื่องเล่าของผู้ใหญ่ ส่วนเยาวชนของทีมเรา นำเด็กๆร้องเพลง เล่นเกม เล่าเรื่องพระเจ้า และทานขนมด้วยกัน เมื่อพวกเราเข้าไปที่บ้านไหนเรายืมคำของนักบุญเปโตรว่า “เงินและทองเราไม่มี แต่ที่พวกเรามีอยู่และอยากแบ่งปันให้ คือ ความรักของพระเยซูคริสต์” ( ดู กิจการ ๓.๖ ) ขอบคุณพระเจ้าทุกๆครอบครัวที่พวกเราเข้าไปเยือน แม้จะมีอุปสรรคเรื่องภาษาต่อทีมเราบ้างเพราะชาวเลมีภาษาของตัวเอง ถ้าพวกเขาพูดไทย ก็ใช้ภาษาถิ่นปักษ์ใต้ สำหรับฉันสามารถข้ามอุปสรรคได้เพราะเราใช้ภาษาถิ่นปักษ์ใต้สื่อสารกัน

โอ้ชาวเลที่รัก พวกเราสัมผัสกับความรักดั้งเดิมที่พระผู้สร้างทรงจารึกไว้ในจิตใจ ถึงแม้พวกเขายังไม่รู้จักพระองค์ พวกเขาน่ารักมากๆ น้ำใจงดงามต่อคนต่างถิ่น เปิดใจเล่าเรื่อง มากมายที่พวกเราไม่เคยฟังมาก่อน เล่าถึงความทุกข์ร้อนในจิตใจ แบ่งปันอาหาร เครื่องดื่ม เปิดบ้านต้อนรับพวกเรา จิตใจพวกเขาเปิดกว้างรับคำอธิษฐานภาวนาที่พวกเราได้วิงวอนในพระนามของพระเยซูคริสต์เจ้า ...คนเจ็บป่วยทั้งกายและใจได้รับการผ่อนเบา ความทุกข์ได้บรรเทาลงบ้าง เพราะเขาทราบว่ามีคนอื่นยืนเคียงข้างรับฟังการบอกเล่าหรือร้องทุกข์และช่วยทูลวิงวอนต่อพระเจ้าตรีเอกภาพ

fishing_boat.jpg

[Prod Pran]

พักร้อนช่วงที่สอง ( ๒๔ เมษายน ถึง วันที่ ๒ พฤษภาคม ๒๐๐๕ )

ความอิ่มเอิบในจิตใจจากการได้แบ่งปัน เยี่ยมเยียน ชาวเล ที่เกาะลันตา เป็นตัวกระตุ้น ที่ผู้เขียนอยากจะสานต่อการพักร้อนในรูปแบบนี้อีก เพราะได้สัมผัสกับความรัก และความชื่นชมยินดีของพระเจ้า ที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของตัวเอง

ดังนั้นเมื่อคุณพ่อทิวา แสงศิริวิวัฒน์ ถึงวาระโยกย้าย หลังปัสกา จากตำแหน่งพ่อเจ้าเว็บของชาว อิสระดอมคอม พ่อสื่อฯของบางท่าน หรือพ่อบรรณาธิการของหนังสืออิสระ คุณพ่อทิวา ไปรับตำแหน่งพ่อเจ้าวัด ที่วัดนักบุญปาตริก บ้านป่าตึง อำเภอแม่แจ่ม เมืองแห่งขุนเขาใต้ร่มเงาอินทนนท์ ฉัน มีโอกาสคุยกับพ่อทิวา และถามไถ่เกี่ยวกับการโยกย้าย ของท่าน เมื่อพ่อทิวา เอ่ยปากชวนว่า “ถ้ามีเวลา ขึ้นไปเที่ยวได้นะครับ” อันที่จริงคำชวนนี้คุณพ่อจะซีเรียสหรือเปล่า ฉันไม่ทราบ สำหรับฉันซีเรียส เข้าทางที่ได้ตั้งใจไว้พอดี จึงรีบหาซื้อตั๋วเครื่องบินราคาถูก โทรให้คุณพ่อไปรับที่สนามบิน ได้พบกับคุณแป๋ม (คุณสุภัทรา อินทรภักดี โกราษฏร์) และคุณโจสามี ซึ่งได้ขึ้นไปช่วย ทำงานของคุณพ่อ กำลังจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ วันนั้นคุณพ่อได้ทำหน้าที่นายชุมพาบาลที่ดี คือมีเด็กผู้ชายจากหอพักที่ศูนย์คนหนึ่ง ได้รับอุบัติเหตุ จากรถมอร์เตอร์ไซด์ แขนขวาหัก ต้องผ่าตัด ทางโรงพยาบาลแม่แจ่มไม่มีเครื่องมือ เพียงแต่ได้เข้าเฝือกชั่วคราวให้ แพทย์ได้แนะนำให้พาไปรักษาที่โรงพยาบาลใหญ่ในเมืองเชียงใหม่ คุณพ่อทิวา ได้หอบหิ้ว คนเจ็บไปรับฉันที่สนามบิน แล้วพวกเรา เคลื่อนกระบวนไปที่โรงพยาบาล นครพิงค์ คุณแป๋ม คุณโจ คุณพ่อทิวา ได้ช่วยกันดำเนินเรื่อง จนเด็กได้รับการผ่าตัดในคืนนั้น คุณพ่อได้ทำหน้าที่ผู้ปกครอง จัดการเอกสาร ที่ค่อนข้างยุ่งยาก ให้ลุล่วงไปด้วยดี จนเด็กกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว

ป่าตึง เป็นหมู่บ้านซึ่งห่างจากตัวอำเภอแม่แจ่ม ตั้งบนภูเขา การเดินทางค่อนข้างลำบากเพราะทางขรุขระและสูงชัน หมู่บ้านนี้ เป็นชุมชนคริสตัง ที่ธรรมทูตฝรั่งเศสได้แพร่ธรรม จนมีผู้เชื่อ จึงมีวัดเพื่อใช้ประกอบมิสซาและเป็นศูนย์รวมจิตใจ ชาวบ้านที่นี่เป็นชนเผ่าชาว ปะกาญอ (กระเหรี่ยง) มีประชากรกว่า ๔๐๐ คนจากจำนวน ๑๒๐ ครอบครัว อาชีพ ทำนา ทำไร่ และรับจ้าง ชาวบ้าน ใช้ภาษาปะกาญอสื่อสารในชีวิตประจำวัน คุณพ่อทำมิสซา เป็นภาษาไทย แต่บทสวด หรือเพลง เป็นภาษาปะกาญอ ฉันรู้สึกว่ากำลัง อยู่ที่ต่างประเทศ มีพ่อทิวา และฉันเป็นคนไทย

แอบสังเกต การทำงาน ของพ่อเจ้าวัดคนใหม่ ไม่ขอพูดถึง การทำมิสซา แต่ขอนำเรื่องการอภิบาล การพัฒนาสานต่องานที่พระเจ้าทรงประทานให้พ่อดูแล พ่อทิวาเริ่มปรับปรุง อาคารสถานที่ของเด็กหอ พัก ชาย หญิง ให้ถูกสุขลักษณะอนามัย เพื่อเป็นผลต่อการเจริญเติบโตและ การเรียนรู้ที่ดีแก่เยาวชน เนื่องจากอาคารสถานที่ ค่อนข้างเก่า และชำรุด จึงต้องมีการซ่อมแซม กันขนานใหญ่ ขอบคุณพระเจ้า ที่ช่วงแรกๆนี้ คุณพ่อเจ้าวัด มีซิสเตอร์ปลา ( ซ.พรนลัท วงศ์เชิดศักดิ์ ) ตัวเล็ก เสียงดัง ขยันขันแข็ง และแข็งแรง ทำหน้าที่เป็นแม่งาน เป็นล่ามสั่งการ สื่อสารกับชาวบ้านให้คุณพ่อแทบทุกๆเรื่อง ทุกๆวันคุณพ่อ ซิสเตอร์ นักเรียนหอพัก บางคน และชาวบ้าน ช่วยกัน ทำงาน การซ่อมแซม ปรับปรุงหอพัก อย่างเต็มที่ เพื่อรองรับเทอมใหม่ของเด็กๆ

จากการสนทนา กับพ่อเจ้าวัดคนใหม่ระหว่างรับประทานอาหารด้วยกันในขณะที่ฉันพักอยู่ที่ป่าตึง เห็นถึงความมุ่งมั่นของนายชุมพาบาล อย่างคุณพ่อ ที่อยากจะให้ ชุมชนคริสตังปะกาญอ เขตที่พ่อรับผิดชอบ มีความจำเริญด้านจิตวิญญาณ เพื่อส่งผลต่อครอบครัวและสังคม คุณพ่อปรารถนา ที่จะให้คำสอนเข้าไปถึงทุกหมู่บ้าน และทุกครัวเรือนในเขตที่พ่อรับผิดชอบ ถ้าจะพึ่งแต่ คุณพ่อเจ้าอาวาส ซิสเตอร์ และครูคำสอน เท่าที่มีอยู่อย่างจำกัด ซึ่งถ้าพ่ออยู่ครบวาระ ก็อาจจะยังเยี่ยมไม่ทั่วถึงทุกหมู่บ้าน และครัวเรือน

พี่น้องที่รักท่านเคยคิดไหมว่าตัวเองสามารถตอบสนองต่อความรักของพระเยซูคริสต์เจ้าได้ คงถึงเวลาแล้วที่ ฆราวาส ควรจะร่วมมือ กันรับใช้พระเจ้า ในส่วนที่ตัวเองทำได้ ซึ่งการมีส่วนร่วมรับใช้พระเจ้านั่นคือ การสำแดงชีวิตของพระคริสต์ เป็นรูปธรรมผ่านชีวิตของพวกเรา

p322_4.jpg

[Prod Pran]

   ฉันได้เล่า ถึงการทำพันธกิจของคริสเตียนให้พ่อทิวาฟังและขอนำเสนอกับพี่น้อง ที่นี่ เผื่อว่า สัตบุรุษหลายๆคน จะสามารถตอบสนองพระมหาบัญชา และ เป็นผู้ร่วมงานของพระเยซูเจ้า โดยปรับจากแนวทางของคริสเตียนก็ได้ ซึ่งท่าน จะช่วยงานของพระสงฆ์ โดยการเป็นผู้ร่วมงานฆราวาสกับวัดคาทอลิก คือเราคริสเตียน ได้หนุนใจ เชิญชวน หรือท้าทาย ให้ฆราวาสถวายผลแรกในการร่วมรับใช้พระเจ้า ผลแรกที่เราทำคือ เช่นคนหนุ่ม สาว ที่จบการศึกษา ก่อนที่เขาเริ่มประกอบอาชีพ เขาจะถวายแรงงาน โดยอาสารับใช้พระเจ้า ด้วยความรู้ความสามารถให้กับคริสตจักร โรงเรียนคริสต์ สถานอบรม สถานสงเคราะห์ หรือโปรเจ็คที่คริสตจักรมี ฯลฯ พูดง่ายๆคือทำงานฟรีๆ ระยะเวลาหนึ่ง เช่น หนึ่งปี เก้าเดือน หกเดือน สามเดือน หนึ่งเดือน เป็นต้น หรือบางคนได้รับเงินเดือนแรก ก็ถวายเพื่อพันธกิจทั้งหมด

ae3.jpg

นอกจากนั้นในช่วงวันหยุดภาคเรียน เราหนุนใจให้น้องๆเยาวชนหนุ่มสาว วัยนักเรียน นักศึกษาใช้วันหยุด ร่วมรับใช้พระเจ้ากับศิษยาภิบาล เพราะมีงานของโบสถ์มากมายที่ฆราวาสร่วมรับใช้พระเจ้าได้ การมีส่วนร่วมพันธกิจกับคริสตจักร หรือองค์กรต่างๆของคริสต์ ทำให้ คริสตชนคนนั้น เข้าใจเรื่องการมีชีวิตเพื่อพระคริสต์ ด้วยการแบ่งปันชีวิตของตัวเอง แล้วพวกเราจะได้เข้าใจ พระดำรัสของพระเยซูคริสต์ที่ว่า “การให้มีความสุขยิ่งกว่าความรับ” นอกจากนี้เรามักจะหนุนใจให้ คนท้องถิ่นกลับสู่บ้าน แบ่งปันพระพรกับคริสตจักรท้องถิ่นหรือชุมชน หรือแก่เผ่าพันธุ์ของตนด้วย ยิ่งกว่านั้น การข้ามวัฒนธรรมและภาษา ยิ่งทำให้สัมผัสกับความรักของพระเจ้าอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งบ่อยครั้งที่ ในองค์กรที่ฉันร่วมรับใช้ มักจะมี คริสเตียนจากต่างประเทศ อาสามาช่วยงานพวกเรา ในเรื่องภาษา และดนตรี

โดยส่วนตัวฉันเห็นว่า พี่น้องคริสตัง มีความรู้ความสามารถครบครันและเด่นกว่าพวกเรา
คริสเตียนเสียอีก พี่น้อง มีความเข้าใจพระวาจาของพระเจ้า เข้าวัดไม่เคยขาด หัวใจเปี่ยมด้วยความศรัทธา ต่อแม่พระและพระเยซูเจ้า สิ่งที่ท่านยังขาดคือการร่วมพันธกิจของพระเยซูคริสต์ เพราะท่านอาจจะไม่ทราบว่าจะเริ่มทำอย่างไร ลองก้าวออกมาจากกรอบความคิดเดิม ถวายผลแรก ถวายแรงงาน ถวายเงินทอง เพื่อพันธกิจ แก่วัดที่ขาดแคลน หรือ องค์กรคริสตังที่ขัดสน จงฟังพระสุรเสียงของ พระเยซูคริสต์เจ้าที่ทรงเชื้อเชิญพี่น้องให้เป็นผู้ร่วมงานของพระองค์ พวก เราต้องไวที่จะตอบสนองพระคุณพระเจ้า

บ่อยครั้งที่คริสตชน ชอบถวาย (ทำบุญ )ให้วัดและองค์กรของพระเจ้า เป็นสิ่งของเหลือใช้ หรือด้อยคุณภาพ เมื่อวัด/คริสตจักรหรือองค์กรรับไว้ เพราะเกรงใจ ผู้ถวาย จึง ทำให้เป็นภาระในการจัดเก็บ หรือเมื่อนำมาใช้ ก็ใช้ได้บ้างไม่ได้บ้าง และต้องเสียค่า ใช้จ่ายในการซ่อมแซม อีกมากมาย ซึ่งเป็นการเพิ่มภาระให้คุณพ่อให้วัด และผู้บริหาร องค์กร ฉันมักจะคิดว่า ทำไมคริสตชนจึงขี้เหนียวกับพระเจ้า ที่เราเรียกว่า “พระบิดา”ทั้งๆที่เราเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของพระองค์ที่ทรงมอบหมายให้เราเป็นผู้ดูแล เราควรจะทบทวนเรื่องการทำบุญให้วัดกันบ้าง ลองกลับไปดูการถวายแด่พระเจ้า ของ คาอินกับอาแบลในพระคัมภีร์เก่า ปฐมกาล บทที่ ๔.๑-๑๖ ทำไมพระเจ้าทรงพอพระทัยเครื่องบูชาของอาแบล และพระองค์ไม่พอพระทัยเครื่องบูชาของคาอิน เคยคิดไหมว่า เมื่อเราทำบุญให้วัด หรือองค์กรของพระเจ้าแล้ว เราให้ด้วยใจชื่นชมยินดี หรือแค่ปัดขยะให้พ้นบ้านตัวเอง และพี่น้องเคยคิดต่อไหมว่า พระเจ้าทรงพอพระทัยการถวายของพวกเราหรือไม่

ฉันรำพึงจากเกาะลันตา ถึงป่าตึง ประสบการณ์การใช้ชีวิตช่วงสั้นๆ ในการพักร้อนกับ ชนกลุ่มน้อยทั้ง สองกลุ่มในประเทศไทยคือ ชาวอูรักลาโว้ย ปักหลักทำมาหากินทางภาคใต้ กับเกลียวคลื่น สายลม และแสงแดด และ ชาวปะกาญอ พำนักทางภาคเหนือ บนภูเขา ทำไร่ ทำนา หาของป่าเลี้ยงชีพ ความเหมือนกันของ “อูรักลาโว้ย และปะกาญอ”คือ “ไม่มีใครมาพรากพวกเขาจากความรักของพระเจ้า” แล้วใครล่ะ จะออกไปเป็นพยานด้วยชีวิต ตามที่พระจิตทรงเคลื่อนไหว และพระสุรเสียงที่ทรงเรียกพี่น้อง ใครได้ยินบ้างยกมือขึ้น!!!!


( หมายเหตุ ตีพิมพ์ในอิสระรายปักษ์ ฉบับที่ 44 เดือนมิถุนายน 2005 )

[Holy]

รม 8:35
ใครจะพรากเราจากความรักของพระคริสตเจ้าได้

[spirit]

โอ้ ทึ่ง คร๊าบทึ่ง พูดไม่ถูกเลย :o

[Jeab Agape]

โอ้ ทึ่ง คร๊าบทึ่ง พูดไม่ถูกเลย :o

ทึ่งอย่างไร เจ๊ บอกด้วย เอาไหม เราอาสาไป สอนหนังสือ น้องๆที่ แม่แจ่มกัน

หนูจะได้ติดต่อคุณพ่อเจ้าวัด .....อ่านจากอิสระรายปักษ์ มีรูปด้วยนะจ๊ะเจ๊

ปล. ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดหรือที่บ้านฮะ 8)

[spirit]

อยู่ ต จ ว........ฮับคุณน้องที่เคารพ
ที่ทึ่ง ก็ เพราะ อยากมีชีวิตรับใช้พระเจ้าบ้าง แต่ พี่บุญน้อยที่บ้านไม่ให้ไป คงต้องอธิษฐานขอพระบิดา ไปก่อน รอหาเงินได้เอง >:( มุ่งมั่น

[พระเจ้าสถิตย์กับเราเสมอ]

ตอนแรกกะว่าเรียนจบแล้วจะไปทำงานกะพี่ปอ แต่อ่านเสร็จแล้วอยากไปสอนเด็กบนดอย เด็กกำพร้า ฯลฯ มากกว่างะ

[Jeab Agape]

ตอนแรกกะว่าเรียนจบแล้วจะไปทำงานกะพี่ปอ แต่อ่านเสร็จแล้วอยากไปสอนเด็กบนดอย เด็กกำพร้า ฯลฯ มากกว่างะ

เฮียเจ๊ทากั๊บ ก่อนที่จะข้ามไปบนเข้าบนดอย พี่ไปช่วย ดูลิงก์ นี้ แล้ว ซื้อให้เจี๊ยบจับสลาก แฮะๆๆ

หนูอยากไปโรงเรียน


http://www.issara.com