ผมขอเปรียบเทียบชีวิตศรัทธาของผม(ด้วยความนบนอบ)เหมือนหนทาง แห่งพระทรมานของพระเยซูเจ้า จนกระทั้งพระองค์บอกว่า "สำเร็จแล้ว" และได้เสด็จกลับคืนชีพ ประทับเบื้องขวาของพระสวามีเจ้าผู้สูงสุดของเรา
********** *** ********** ***
ผมเกิดในครอบครัวของชาวพุทธ มีญาติพี่น้องเป็นพุทธ อยู่ในสังคมแบบพุทธ ตั้งแต่ผมเป็นเด็ก น้าของผมชอบพาไปวัดพุทธอยู่เสมอ ทำบุญ สวดมนต์ ฟังธรรม โดยเฉพาะช่วงเข้าพรรษา ผมจะได้ไปนอนที่วัดกับน้าเกือบทุกวัน เป็นอย่างนี้มาตลอด จนน้าของผมได้บวชเป็นแม่ชี
และตั้งแต่ผมเป็นเด็กอีกเช่นกัน พ่อแม่ผม ให้ผมเข้าเรียนที่ โรงเรียนคาทอลิกของซิสเตอร์รักกางเขนแห่งท่าแร่ เพราะอยากให้ผมได้ภาษาฝรั่ง แต่ผมกลับได้ศาสนาของฝรั่งแทน... "เอ้ย!!! ซิสเตอร์เขามีผมมั้ย ,เขาผมสั้นหรือผมยาว ,ทำมัยเขาไม่ถอดหมวกเลย ,ถ้าหมวกเตอร์หลุดจะบาปป่าว!!!" นี้คือจุดเริ่มต้น ก็ว่าได้ที่ทำให้ผมสนใจในพระศาสนา โดยผ่านทางเจ้าสาวของพระที่ส่วมเครื่องแบบยืนยันความเชื่ออยู่ตลอดเวลา จากความอยากรู้ กลายเป็นความสนใจ และจากความสนใจนี้ ก็ได้กลายเป็นแรงผลักดันในการค้นหา...
ขอบคุณพระ ที่ได้เตรียมทางแห่งความเชื่อให้ผมอยู่ตลอดเวลาด้วยพระญาณสอดส่องของพระองค์อยู่เสมอ ผมได้รู้จักเพื่อนของพ่อคนหนึ่ง ซึ่งเขามากินเหล้ากับพ่อผมเป็นประจำ เขาชอบพุดเรื่อง"สังฆราชยอด,เรื่องวัด,ศาสนา" ในวงเหล้าเป็นประจำ และเขาชอบถามผมว่า "ที่โรงเรียนสอนให้สวดอะไรบ้าง,ซิสเตอร์ดุหรือป่าว" เวลาพ่อพาไปบ้านเพื่อนของพ่อคนนี้ เขาก็ชอบให้รุปพระ สายประคำแก่ผมเสมอ ต่อมาเพื่อนพ่อคนนี้ก็ได้กลายเป็นพ่อทุนหัวของผมในวันรับศีลล้างบาป
"เข้าเรื่อง"
ชีวิตผมในสมัยที่ยังเป็นเด็ก ผมอยู่ใกล้ชิดในศาสนามาโดยตลอด ทั้งจากการปฏิบัติธรรม ซึ่งพอน้าของผมบวชเป็นแม่ชีแล้ว ก็ได้ชวนผมไปปฏิบัติธรรมที่สำนักแม่ชีในช่วงปิดเทอม์อยู่เสมอ อีกทั้งในช่วงนั้นยังได้สมัครเรียนพระคัมภีร์ทางไปรษณีย์ของคริสเตียนจนได้ใบเกียรติบัตรมาหลายใบ และไปโบสถ์ของคริสเตียนด้วยอันเนื่องมาจากมีเพื่อนเป็นคริสเตียน และในตอนนั้นผมคิดตามประสาเด็กว่าเป็นอันเดียวกันกับที่โรงเรียน ผมไปโบสถ์เป้นประจำ จนพ่อของผมเป็นกังวลว่าลูกจะไปถือศาสนาฝรั่ง หลายครั้งที่พ่อให้แม่ไปตามผมกลับบ้าน นานวันเข้าผมก็เริ่มจะแสดงตัวมากขึ้นจนพ่อเป็นห่วง ถึงกลับเอาหมวกคริสมาส ไปทิ้งถังขยะ เพราะเป็นของฝรั่ง....จนกระทั้งผมขึ้น ป.5 ผมถึงได้เรียนคำสอนกับซิสเตอร์ เพราะพ่อทูนหัวผมเป็นคนติดต่อให้เพราะเห็นผมสนใจ และพ่อทูลหัวเคยมาคุยเรื่องส่งผมเข้าบ้านเณรกับพ่อ-แม่ผมด้วย กะว่าเรียนคำสอน ล้างบาป พอดีจบ ป.6 จะได้เข้าบ้านเณรเลย แต่เมื่อผมจบ ป.6 แล้วก็ไม่ได้ไปเพราะติดอะไรหลายๆอย่าง และยังไม่ได้ล้างบาปด้วย การเรียนคำสอนของผมหยุดอยู่แค่นั้น เพราะผมต้องย้ายไปเรียนต่อ ม.1-2-3 ที่โรงเรียนรัฐบาล ในช่วง ม.1 ผมจึงขาดวัดไป เพราะไม่กล้าไปวัด(ในความคิดช่วงนั้น: มีการเปลี่ยนซิสเตอร์ชุดใหม่มาประจำด้วย) จึงไม่กล้าไป พระก็มีแผนการณ์ของพระองค์อีกเช่นเคย คือ มีพยานพระยะโฮวามาสอนศาสนาที่บ้านผม แต่พ่อผมไม่ค่อยปลื้มเพราะมาสอนเรื่องพระเจ้าถึงที่บ้านและชอบพูดให้ศาสนาพุทธในทางลบโดยไม่ให้เกียรติคุณพ่อของผมเลย
ผมเรียนได้ประมาณเดือนนึง ก็เลิก เพราะเกรงใจพ่อ แต่พระก็อวยพรให้รู้จักเพื่อนคริสเตียนไมตรีจิต เขาได้ชวนผมไปเข้าโบสถ์ของเขา ทำให้ผมชิดสนิทกับพระมากขึ้น ผมไปเข้าทุกอาทิตย์จนศิษยาภิบาลให้พระคัมภีร์สำหรับโปรเจกฟิลิปมา และบอกผมว่า"ไม่ได้ให้ใครง่ายๆนะ เห็นว่าเราตั้งใจมาตลอด" แต่น่าแปลกที่เวลาคนถาม ผมมักจะบอกเสมอว่าเป็น "คาทอลิก" จนกระทั้งผมได้ฟังวิทยุรายการระฆังชีวิตในสมัยนั้น ซึ่งมีคุณพ่อเป็นคนจัดรายการคำสอน ผมเปิดฟังทุกครั้ง จนมีครั้งหนึ่งผมได้ตัดสินใจเขียนจดหมายไปหาคุณพ่อเรื่องคำสอน จนคุณพ่อได้ติดต่อพ่อเจ้าวัดที่บ้านผมให้ติดตามผม "ผมกลับไปเข้าวัดคาทอลิกครั้งแรกในวันสมโภชพระจิตเจ้า" และได้เรียนคำสอนคริสตังอีกครั้งจากซิสเตอร์ และบราเดอร์ที่มาช่วยงานอภิบาลที่วัด
แต่หนทางนี้ก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไป ผมกับครอบครัวต้องปรับความเข้าใจกันหลายครั้ง ผมไม่ขอพูดเรื่องของการเบียดเบียนนะคับ จนในที่สุดต้องขอบคุณการถ่ายทอดสดงานพิธีศพของพระสันตะปาปายอห์น ปอนที่ 2 ที่ทำให้พ่อผมเข้าใจในศาสนาคาทอลิก เพราะพ่อคิดมาตลอดว่าคาทอลิกสอนเหมือนคริสเตียนที่มาสอนที่บ้านผม เราได้ข้อตกลงกันก็คือ เมื่อผมบรรลุนิติภาวะ คือครบ 20 ปีบริบูรณ์ ผมจะบวชให้พ่อกับแม่ และหลังจากนั้นจะขอรับศีลล้างบาปเป็นคาทอลิกเต็มตัว ผมได้แต่เฝ้าภาวนาให้ถึงเร็วๆ ตั้งแต่อายุ 11 ปี ที่ผมรอศีลนี้ นับเป็นเวลาร่วมสิบปี ที่พระได้เตรียม และฝีกฝนผม ให้เข้มแข็ง และกล้ายืนยันความเชื่อในหมู่พี่น้องต่างความเชื่อ กล้าที่จะพูดว่าตนเป็น "คาทอลิก" ไม่อายที่จะทำสำคัญมหากางเขนในที่สาธารณชน ถึงแม้ว่าวันเวลา อาจจะทำให้ผมท้อ หรือหันเหออกนอกทางอยู่เสมอ แต่ก็มีพระวาจาข้อหนึ่งที่ทำให้ผมยึดมั่นในพระอยู่เสมอคือ "เจ้าจะเหยียบเรือสองแคมอยู่อีกนานเท่าใด ถ้าพระยาเวห์ทรงเป็นพระเป็นเจ้า ก็จงติดตามพระองค์เถิด"(จำข้อไม่ได้) ข้อนี้แหละที่ทำให้ผมต้องแสดงจุดยืนที่แน่นอนของตัวเอง ว่ามีพระเป็นเจ้าเที่ยงแท้แต่เพียงผู้เดียว
หลังจากที่ผมได้บวชเป็นพระภิกษุสงฆ์ เป็นเวลา 9 วัน เพื่อทำหน้าที่ตามแบบชาวพุทธและทดแทนบุญคุณพ่อและแม่แล้ว(สึกก่อนวันพุธรับเถ้า) ผมได้เตรียมตัวรับศีลล้างบาป และในวันที่ 1 พฤษพาคมซึ่งเป็นวันสำคัญมากคือ เป็นวันฉลองนักบุญยอแซฟ กรรมกร ฉลองพระเมตตา และแต่งตั้งบุญราศียอห์น ปอนที่ 2 เป็นวันที่ผมได้รับศีลล้างบาป ศีลกำลัง และศีลมหาสนิท และใช้ศาสนนาม"นักบุญ อันโตนีโอ แห่ง ปาดัว"ผู้เป็นที่รักของผม ...ในที่สุดผมก็ได้ลิ้มรสพระกายและพระโลหิตของพระสวามีเยซูเจ้าแล้ว ผมจะพยามเป็นดั่งเทียนที่ไม่มีวันดับ คอยส่องแสงให้เพื่อนพี่น้องรอบข้างอยู่เสมอเท่าที่จะทำได้ และไม่ลืมที่จะโมทนาคุณแม่พระด้วยที่ฟังคำภาวนาของผมอยู่เสมอ ผ่านทางสายประคำ และบท "วันทามารีอา" ของพระนาง
ขอขอบคุณบรรดาซิสเตอร์ที่คอยเอาใจใส่ และมาเยี่ยมเยียนบ้านผมอยู่เสมอ ทำให้ที่บ้านเข้าใจด้วยกิจการดีของคณะซิสเตอร์ และบรรดาพระสงฆ์ และทุกๆๆ คำภาวนาของทุกๆๆ คน ที่ทำให้ผมยึดมั่นศรัทธา ขอบคุณบุญราศีแห่งสองคอน ที่เป็นแบบอย่างในความเชื่อ "ตายครั้งเดียวเพื่อความเชื่อ ฉันไม่กลัวหรอก" นี้คือคำพูดของบุญราศีบุดสี และเป็นคำพูดที่ทำให้ผมฉุดคิดอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าเรื่องราวทั้งหมดอาจจะยังไม่ครบถ้วน สมบูรณ์ แต่ขอให้คำทุกคำเป็นดังบทสรรเสริญพระคุณของพระเป็นเจ้าที่มีต่อชีวิตผม และเป็นพระแก่ทุกคนที่ได้อ่านต่อไป
"สิริพึงมีแด่พระบิดา และพระบุตร และพระจิต เหมือนในปฐมการณ์ บัดนี้และทุกเมื่อตลอดนิรันดร อาแมน"
