+++จดหมายถึงแม่+++
โพสต์แล้ว: อาทิตย์ มิ.ย. 18, 2006 9:47 pm
แซลลี่ลุกขึ้นยืนทันที่เมื่อเห็นศัลยแพทย์เดินออกมาจากห้องผ่าตัด. "ลูกฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ คุณหมอ , เขาจะสบายดีขึ้นไหม, ฉันจะเข้าไปพบเขาได้เมื่อไร? "หล่อนถามอย่างร้อนรน
แพทย์ตอบว่า "ผมเสียใจด้วยครับ. เราพยายามทำทุกอย่าง อย่างดีที่สุดแล้ว. แต่เด็กไม่ตอบสนองเลย."
แซลลี่รู้สึกอ่อนแรงทรุดตัวลงนั่งรำพัน "ทำไมลูกของฉันต้องเป็นมะเร็งด้วย ? ทำไมพระเป็นเจ้าไม่ทรงสนใจเขาบ้างเลย ? พระองค์อยู่ที่ไหน เวลาที่ลูกของฉันต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์ ? "
ศัลยแพทย์ได้แต่ปลอบโยนหล่อน "คุณคงต้องการเวลาส่วนตัวที่จะอยู่กับลูกชายของคุณเป็นครั้งสุดท้าย ? พยาบาลและหมอจะออกไปข้างนอกสักพัก, ก่อนที่จะพาลูกของคุณไปที่มหาวิทยาลัยนะครับ."
แซลลี่ขอร้องให้พยาบาลอยู่เป็นเพื่อนเธอในห้อง. นิ้วมือของเธอลูบไล้เบาๆที่ผมสีทองแดงเป็นลอนของเด็ก, เธอกล่าวอำลาลูกชายสุดที่รักของเธอเป็นครั้งสุดท้าย.
"คุณอยากได้ปอยผมเก็บไว้เป็นที่ระลึกไหมคะ ? " พยาบาลถาม. แซลลี่พยักหน้ารับ. พยาบาลตัดปอยผมของเด็ก, บรรจุลงในถุงพลาสติกแล้วยื่นส่งให้เธอ. แซลลี่พูดขึ้นว่า , "มันเป็นความคิดของจิมมี่ที่จะอุทิศร่างกายให้กับมหาวิทยาลัยเพื่อการศึกษา. เขาบอกว่ามันอาจช่วยเหลือคนอื่นได้. " ในตอนแรกฉันบอกกับเขาว่าไม่ได้ . แต่จิมมี่ให้เหตุผลว่า "แม่ครับ. ผมจะไม่ได้ใช้มันอีกแล้วเมื่อผมตายไป. และบางทีมันอาจจะช่วยเหลือเด็กอื่นๆให้มีชีวิตยืนยาวเพื่ออยู่กับแม่ของเขา" หล่อนพูดต่อไปว่า " จิมมี่ช่างมีน้ำใจประเสริฐแท้ๆ คิดถึงความต้องการของคนอื่นเสมอ และจะช่วยเหลือคนอื่นเสมอถ้าหากเขาทำได้"
แซลลี่เดินออกจากโรงพยาบาลชิลเดร็นเมอร์ซี่เป็นครั้งสุดท้าย , หลังจากที่อยู่มานานถึง 6 เดือน. เธอพาถุงกระเป๋าบรรจุสิ่งของของจิมมี่วางไว้บนเบาะข้างคนขับรถยนต์แล้วขับไปบ้านด้วยความเศร้าโศก. ที่บ้านดูว่างเปล่าวังเวง. เธอฝืนใจก้าวเข้าบ้านด้วยความลำบาก. วางสิ่งของของจิมมี่และถุงพลาสติกบรรจุปอยผมของเขาไว้ที่ห้องของลูกชาย . เธอจัดวางรถของเล่นและสิ่งอื่นๆของเขาไว้ตรงที่ที่เขาเคยจัดวางเอาไว้เสมอๆ. แล้วเธอก็ล้มลงนอนที่เตียงของเขา ซบหน้าบนหมอนร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก จนหลับไป.
แซลลี่ตื่นขึ้นมาในราวเที่ยงคืนและบนเตียงเธอพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่. ในจดหมายเขียนว่า:
"คุณแม่ที่รัก, ผมรู้ว่าคุณแม่กำลังคิดถึงผมมาก; แต่โปรดรู้ว่าผมจะไม่ลืมคุณแม่เลย, และยังคงรักคุณแม่เสมอ, เพียงแต่ผมไม่สามารถมาอยู่ใกล้ๆแล้วบอกกับคุณแม่ว่า ผมรักคุณแม่ . คุณแม่ครับ,ผมจะรักคุณแม่เสมอ, สักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก. แต่ก่อนจะถึงวันนั้น, ถ้าคุณแม่จะรับเด็กเล็กๆสักคนมาเป็นลูกบุญธรรมก็จะดีไม่น้อยเพราะจะช่วยให้คุณเม่ไม่โดดเดี่ยวและเหงา, ผมอยากให้เป็นเช่นนั้น. ให้เขามาอยู่ที่ห้องของผมและเล่นของเล่นของผมก็ได้ . แต่, ถ้าคุณแม่ต้องการเด็กผู้หญิงแทนละก็, เธอคงไม่ชอบของเล่นของผู้ชายหรอก. คุณแม่คงต้องซื้อตุ๊กตาหรือของเล่นสำหรับเด็กผู้หญิงแล้วล่ะ. คุณแม่อย่าเศร้าโศกเพราะคิดถึงผมเลย. ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ดีมากเลยครับ. คุณตากับคุณยายมาหาผมทันทีที่ผมมาถึงและพาผมไปเที่ยวชมรอบๆ, แต่คงต้องใช้เวลามากทีเดียวกว่าจะดูได้ครบหมดทุกอย่าง. เทวดาสวยงามมากเลย. ผมชอบมากเวลาเห็นท่านบินไปมา. และคุณแม่รู้มั๊ย ? พระเยซูเจ้าไม่ทรงเหมือนในรูปวาดเลยครับ. เมื่อผมเห็นพระองค์ครั้งแรกน่ะ, ผมรู้ในทันทีเลยว่าเป็นพระองค์. พระเยซูเจ้าทรงนำผมไปพบกับพระบิดาด้วยล่ะ! ลองทายดูซิครับ ,คุณแม่ ว่าผมทำอะไร? พระองค์ให้ผมนั่งบนตักและคุยกับพระองค์ ! , เหมือนกับผมเป็นคนสำคัญที่สุด. และเมื่อผมบอกพระองค์ว่าผมอยากจะเขียนจดหมายสักฉบับมาหาคุณแม่เพื่อบอกลาและบอกเรื่องอื่นๆ , ผมคิดว่าพระองค์คงไม่อนุญาติแน่ๆ. คุณแม่ครับ, รู้มั๊ย ? พระองค์ทรงส่งปากกาของพระองค์มาให้ผมพร้อมทั้งกระดาษเพื่อให้ผมเขียนจดหมายถึงคุณแม่. ผมต้องขอขอบคุณเทวดากาเบรียลผู้ส่งจดหมายฉบับนี้มาให้คุณแม่ด้วย. พระเป็นเจ้าทรงบอกผมให้ผมเขียนคำพูดของพระองค์ที่ทรงตอบคำถามของคุณแม่ในเรื่องที่สงสัยว่า "พระองค์ทรงอยู่ที่ไหน เวลาที่ผมต้องการความช่วยเหลือของพระองค์ ? " พระบิดาตรัสว่า "พระองค์ประทับอยู่ใกล้ๆกับผม, เช่นเดียวกับเวลาที่พระเยซูเจ้าพระบุตรของพระองค์อยู่บนกางเขน . พระองค์ประทับอยู่ใกล้เด็กเล็กๆของพระองค์ทุกคนเสมอ"
อย่างไรก็ตาม, คุณแม่ครับ, ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้อความที่ผมเขียนในจดหมายนี้ได้ ยกเว้นคุณแม่. สำหรับคนอื่น, เขาจะเห็นแต่เพียงกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่งเท่านั้น ยอดเยี่ยมเลยใช่มั๊ยครับ ? ตอนนี้,ผมต้องส่งปากกาคืนพระเป็นเจ้าแล้วละครับ. เพราะพระองค์ต้องใช้เขียนชื่อในหนังสือแห่งชีวิต. คืนนี้ผมจะได้นั่งร่วมโต๊ะทานเลี้ยงอาหารมื้อค่ำกับพระเยซูเจ้าด้วย. ผมมั่นใจว่าอาหารต้องพิเศษสุดๆแน่เลย.
โอ, ผมเกือบลืมไป. ผมต้องการบอกคุณแม่ว่า ผมไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว. มะเร็งหายไปหมดแล้วครับ ผมดีใจมาก เพราะผมทนเจ็บอีกต่อไปไม่ไหวและพระเป็นเจ้าก็ไม่สามารถทนดูผมต้องเจ็บมากอย่างนั้นได้อีกด้วย พระองค์จึงทรงให้เทวดาแห่งพระเมตตามารับตัวผมกลับมา. เทวดาบอกกับผมว่า นี่เป็นกรณีพิเศษ ! จริงมั๊ยครับ?
ลงชื่อด้วยความรักจาก : พระบิดา, พระเยซูเจ้า และ ผม.
ป.ล. ระวังซาตานมันจะรบกวนการอ่านจดหมายด้วยนะครับ
แพทย์ตอบว่า "ผมเสียใจด้วยครับ. เราพยายามทำทุกอย่าง อย่างดีที่สุดแล้ว. แต่เด็กไม่ตอบสนองเลย."
แซลลี่รู้สึกอ่อนแรงทรุดตัวลงนั่งรำพัน "ทำไมลูกของฉันต้องเป็นมะเร็งด้วย ? ทำไมพระเป็นเจ้าไม่ทรงสนใจเขาบ้างเลย ? พระองค์อยู่ที่ไหน เวลาที่ลูกของฉันต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์ ? "
ศัลยแพทย์ได้แต่ปลอบโยนหล่อน "คุณคงต้องการเวลาส่วนตัวที่จะอยู่กับลูกชายของคุณเป็นครั้งสุดท้าย ? พยาบาลและหมอจะออกไปข้างนอกสักพัก, ก่อนที่จะพาลูกของคุณไปที่มหาวิทยาลัยนะครับ."
แซลลี่ขอร้องให้พยาบาลอยู่เป็นเพื่อนเธอในห้อง. นิ้วมือของเธอลูบไล้เบาๆที่ผมสีทองแดงเป็นลอนของเด็ก, เธอกล่าวอำลาลูกชายสุดที่รักของเธอเป็นครั้งสุดท้าย.
"คุณอยากได้ปอยผมเก็บไว้เป็นที่ระลึกไหมคะ ? " พยาบาลถาม. แซลลี่พยักหน้ารับ. พยาบาลตัดปอยผมของเด็ก, บรรจุลงในถุงพลาสติกแล้วยื่นส่งให้เธอ. แซลลี่พูดขึ้นว่า , "มันเป็นความคิดของจิมมี่ที่จะอุทิศร่างกายให้กับมหาวิทยาลัยเพื่อการศึกษา. เขาบอกว่ามันอาจช่วยเหลือคนอื่นได้. " ในตอนแรกฉันบอกกับเขาว่าไม่ได้ . แต่จิมมี่ให้เหตุผลว่า "แม่ครับ. ผมจะไม่ได้ใช้มันอีกแล้วเมื่อผมตายไป. และบางทีมันอาจจะช่วยเหลือเด็กอื่นๆให้มีชีวิตยืนยาวเพื่ออยู่กับแม่ของเขา" หล่อนพูดต่อไปว่า " จิมมี่ช่างมีน้ำใจประเสริฐแท้ๆ คิดถึงความต้องการของคนอื่นเสมอ และจะช่วยเหลือคนอื่นเสมอถ้าหากเขาทำได้"
แซลลี่เดินออกจากโรงพยาบาลชิลเดร็นเมอร์ซี่เป็นครั้งสุดท้าย , หลังจากที่อยู่มานานถึง 6 เดือน. เธอพาถุงกระเป๋าบรรจุสิ่งของของจิมมี่วางไว้บนเบาะข้างคนขับรถยนต์แล้วขับไปบ้านด้วยความเศร้าโศก. ที่บ้านดูว่างเปล่าวังเวง. เธอฝืนใจก้าวเข้าบ้านด้วยความลำบาก. วางสิ่งของของจิมมี่และถุงพลาสติกบรรจุปอยผมของเขาไว้ที่ห้องของลูกชาย . เธอจัดวางรถของเล่นและสิ่งอื่นๆของเขาไว้ตรงที่ที่เขาเคยจัดวางเอาไว้เสมอๆ. แล้วเธอก็ล้มลงนอนที่เตียงของเขา ซบหน้าบนหมอนร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก จนหลับไป.
แซลลี่ตื่นขึ้นมาในราวเที่ยงคืนและบนเตียงเธอพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่. ในจดหมายเขียนว่า:
"คุณแม่ที่รัก, ผมรู้ว่าคุณแม่กำลังคิดถึงผมมาก; แต่โปรดรู้ว่าผมจะไม่ลืมคุณแม่เลย, และยังคงรักคุณแม่เสมอ, เพียงแต่ผมไม่สามารถมาอยู่ใกล้ๆแล้วบอกกับคุณแม่ว่า ผมรักคุณแม่ . คุณแม่ครับ,ผมจะรักคุณแม่เสมอ, สักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก. แต่ก่อนจะถึงวันนั้น, ถ้าคุณแม่จะรับเด็กเล็กๆสักคนมาเป็นลูกบุญธรรมก็จะดีไม่น้อยเพราะจะช่วยให้คุณเม่ไม่โดดเดี่ยวและเหงา, ผมอยากให้เป็นเช่นนั้น. ให้เขามาอยู่ที่ห้องของผมและเล่นของเล่นของผมก็ได้ . แต่, ถ้าคุณแม่ต้องการเด็กผู้หญิงแทนละก็, เธอคงไม่ชอบของเล่นของผู้ชายหรอก. คุณแม่คงต้องซื้อตุ๊กตาหรือของเล่นสำหรับเด็กผู้หญิงแล้วล่ะ. คุณแม่อย่าเศร้าโศกเพราะคิดถึงผมเลย. ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ดีมากเลยครับ. คุณตากับคุณยายมาหาผมทันทีที่ผมมาถึงและพาผมไปเที่ยวชมรอบๆ, แต่คงต้องใช้เวลามากทีเดียวกว่าจะดูได้ครบหมดทุกอย่าง. เทวดาสวยงามมากเลย. ผมชอบมากเวลาเห็นท่านบินไปมา. และคุณแม่รู้มั๊ย ? พระเยซูเจ้าไม่ทรงเหมือนในรูปวาดเลยครับ. เมื่อผมเห็นพระองค์ครั้งแรกน่ะ, ผมรู้ในทันทีเลยว่าเป็นพระองค์. พระเยซูเจ้าทรงนำผมไปพบกับพระบิดาด้วยล่ะ! ลองทายดูซิครับ ,คุณแม่ ว่าผมทำอะไร? พระองค์ให้ผมนั่งบนตักและคุยกับพระองค์ ! , เหมือนกับผมเป็นคนสำคัญที่สุด. และเมื่อผมบอกพระองค์ว่าผมอยากจะเขียนจดหมายสักฉบับมาหาคุณแม่เพื่อบอกลาและบอกเรื่องอื่นๆ , ผมคิดว่าพระองค์คงไม่อนุญาติแน่ๆ. คุณแม่ครับ, รู้มั๊ย ? พระองค์ทรงส่งปากกาของพระองค์มาให้ผมพร้อมทั้งกระดาษเพื่อให้ผมเขียนจดหมายถึงคุณแม่. ผมต้องขอขอบคุณเทวดากาเบรียลผู้ส่งจดหมายฉบับนี้มาให้คุณแม่ด้วย. พระเป็นเจ้าทรงบอกผมให้ผมเขียนคำพูดของพระองค์ที่ทรงตอบคำถามของคุณแม่ในเรื่องที่สงสัยว่า "พระองค์ทรงอยู่ที่ไหน เวลาที่ผมต้องการความช่วยเหลือของพระองค์ ? " พระบิดาตรัสว่า "พระองค์ประทับอยู่ใกล้ๆกับผม, เช่นเดียวกับเวลาที่พระเยซูเจ้าพระบุตรของพระองค์อยู่บนกางเขน . พระองค์ประทับอยู่ใกล้เด็กเล็กๆของพระองค์ทุกคนเสมอ"
อย่างไรก็ตาม, คุณแม่ครับ, ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้อความที่ผมเขียนในจดหมายนี้ได้ ยกเว้นคุณแม่. สำหรับคนอื่น, เขาจะเห็นแต่เพียงกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่งเท่านั้น ยอดเยี่ยมเลยใช่มั๊ยครับ ? ตอนนี้,ผมต้องส่งปากกาคืนพระเป็นเจ้าแล้วละครับ. เพราะพระองค์ต้องใช้เขียนชื่อในหนังสือแห่งชีวิต. คืนนี้ผมจะได้นั่งร่วมโต๊ะทานเลี้ยงอาหารมื้อค่ำกับพระเยซูเจ้าด้วย. ผมมั่นใจว่าอาหารต้องพิเศษสุดๆแน่เลย.
โอ, ผมเกือบลืมไป. ผมต้องการบอกคุณแม่ว่า ผมไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว. มะเร็งหายไปหมดแล้วครับ ผมดีใจมาก เพราะผมทนเจ็บอีกต่อไปไม่ไหวและพระเป็นเจ้าก็ไม่สามารถทนดูผมต้องเจ็บมากอย่างนั้นได้อีกด้วย พระองค์จึงทรงให้เทวดาแห่งพระเมตตามารับตัวผมกลับมา. เทวดาบอกกับผมว่า นี่เป็นกรณีพิเศษ ! จริงมั๊ยครับ?
ลงชื่อด้วยความรักจาก : พระบิดา, พระเยซูเจ้า และ ผม.
ป.ล. ระวังซาตานมันจะรบกวนการอ่านจดหมายด้วยนะครับ