+ เดือน มี.ค. 54 คำสอนจากแม่+
โพสต์แล้ว: อาทิตย์ มี.ค. 27, 2011 4:03 pm
คำสอนจากแม่
วันอาทิตย์ที่ 20 มีนาคม 2011 เวลา 05:50-06:57 น.
ผมมีความรู้สึกว่าแม่อยากให้ผมออกไปดูดวงจันทร์อีกครั้งหนึ่ง ผมเลยชวนแม่กับน้าสาวออกไปดูด้วยเช่นกัน คราวนี้ผมเห็นดวงจันทร์สองดวงด้วยตาเปล่าซ้อนเหลื่อมทับกัน ผมไม่เข้าใจว่ามีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า แต่ก็ชวนกันสวดสายประคำพระเมตตาสำหรับดวงวิญญาณในไฟระชำอีกครั้งเพื่อให้พวกเขาเหล่านั้นได้รับความบรรเทาด้วยความรักของพระองค์ พอสวดไปได้สักพักผมก็ขอตัวมาบันทึกสารจากแม่ เพราะใกล้สว่างแล้วผมยังไม่ได้จดบันทึกสารของแม่เลย เมื่อผมหยิบปากกาขึ้นมาข้อความดังต่อไปนี้ก็หลั่งไหลออกมา
“ลูกที่รัก ขอบใจลูกมากที่ไปพบกับแม่เมื่อวานนี้ ลูกคงเห็นแล้วนะว่าในนามลูกของแม่ ทุกคนได้ให้เกียรติลูกเพียงใด
ครับ แม้ลูกจะรู้ข้อบกพร่องของตนเองว่าไม่สมควรได้รับการให้เกียรติขนาดนั้น แต่พวกเขาก็ทำให้ลูกตระหนักใจว่า แม่เป็นที่หนึ่งในดวงใของคริสตชนมากเพียงใด แม้แม่จะไม่ใช่พระเจ้าก็ตาม เมื่อแม่รับให้ลูกนี้เป็นลูกของแม่ ทุกคนก็ให้เกียรติลูกโดยลูกได้อาศัยบารมีชื่อของแม่นั่นเอง
“ขอบใจที่ลูกทำตามที่แม่ได้แจ้งแก่ลูก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมา ลูกตอบสนองด้วยความไว้วางใจและอยู่เหนือเหตุผลใดๆที่มนุษย์พยายามหาคำอธิบาย แม่มิได้สอนให้ลูกงมงาย แต่ความสว่างที่ลูกได้รับจากองค์พระจิตเจ้า ทำให้ลูกมั่นใจ ปราศจากความสงสัย และด้วยความเชื่อของลูกนี้แหละ ที่นำพาลูกมาถึง ณ วันนี้ได้อย่างปลอดภัย
แม่รู้ว่าลูกกำลังจะพูดว่ากระไร แม่หวังว่าลูกยังคงจำพระสุรเสียงขององค์พระบุตรสุดที่รักที่ได้ตรัสแก่ลูกได้มิใช่หรือว่า จงอย่าเฝ้าโศกเสียใจกับข้อบกพร่องทั้งหลายที่ผ่านมา ด้วยเหตุว่าสิ่งเหล่านั้นได้จบสิ้นลงไปแล้ว แต่จงเป็นทุกข์และเสียใจหากวันนี้ลูกได้ละเลยกิจการดีที่ลูกพึงกระทำและปล่อยให้เวลาอันมีค่าขององค์พระบิดาเจ้าสวรรค์ต้องสูญเปล่า ด้วยเหตุดั่งนี้ เวลาปัจจุบันจึงอยู่ในสายพระเนตรของพระองค์มากกว่าอดีตอันจบสิ้นไปแล้ว
วันนี้แม่ขอฝากความระลึกถึงไปยังผู้ที่ถวายตัวเป็นข้ารับใช้พระบิดาเจ้าสวรรค์ทุกๆคน จงอย่าใช้ความรู้สึกเยี่ยงมนุษย์มาทำให้ลูกต้องเป็นทุกข์ใจและท้อถอย มิมีงานใดที่ลูกจะได้มาอย่างง่ายดายดอกลูก ด้วยเหตุว่า ทุกคนต้องการความสะดวกสบาย กิจการที่ลูกได้สมัครใจทำนั้นจึงสวนกระแสของวิถีชีวิตแห่งโลกอันอยู่ภายใต้การชักใยในเบื้องหลังของจิตชั่วร้ายที่พยายามนำมนุษย์ทุกผู้ทุกเหล่าให้หันเหออกไปจากหนทางไปสู่อาณาจักรสวรรค์
ลูกคงคิดว่าทำไมลูกต้องลำบากอยู่คนเดียว ทำไมคนอื่นไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรเขาก็เป็นสุขได้ ทำไมการพยายามทำความดีของลูกจึงทำให้ลูกเป็นทุกข์ได้มากมายถึงเพียงนี้ ทำไมพระองค์ไม่ทรงช่วยให้ลูกซึ่งเป็นคนงานของพระองค์ได้สบายเหมือนอย่างผู้อื่นโดยที่ลูกสามารถทำงานให้พระองค์ได้อย่างราบรื่น ทำไมพระองค์ปล่อยให้ลูกต้องทุกข์ใจด้วย
ลูกเอ๋ย เป็นบุญของลูกเพียงใดที่พระองค์ทรงเมตตาประทานโอกาสให้ลูกได้มีส่วนร่วมกับความทุกข์ยากของพระองค์ เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยของพระองค์ลูกก็ทนมิได้แล้วหรือ เทศกาลมหาพรตนี้ได้สอนเตือนใจลูกว่ากระไร ลูกต้องการเป็นศิษย์คอยติดตามพระองค์ไปหรือไม่ จงถามหัวใจของลูกเองดูเถิด พระองค์ทรงเป็นพระเจ้า ทำไมต้องอดทน ทำไมต้องลำบาก ทำไมต้องเจ็บปวดทำไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ทำไม่ต้องสิ้นพระชนม์ หากลูกสามารถตอบคำถามเหล่านี้ของแม่ได้ ลูกก็จักเข้าใจและยอมรับความยากลำบากนี้ด้วยความปิติยินดี จงอย่าเปรียบ เทียบตัวของลูกเองกับผู้อื่น เมื่อยามใดที่ลูกท้อแท้ ขอให้ลูกจงระลึกไว้เถิดว่า ลูกนี้โชคดีกว่าผู้อื่นเพียงใด ที่พระองค์ทรงเมตตาให้ลูกได้มีส่วนร่วมในความรักของพระองค์ คนอื่นที่ลูกเห็นว่าเขาโชคดีว่าลูกนั้น โดยแท้จริงแล้วเขาอ่อนแอกว่าลูกมากนัก ลูกคงมิตำหนิพระองค์มิใช่หรือที่ทรงโอบอุ้มลูกแกะที่อ่อนแอนั้นไว้ และทรงวางใจในลูกที่จะก้าวเดินตามรอยพระบาทของพระองค์
มาถึงตรงนี้ แม่เห็นรอยยิ้มของลูกแล้ว แม่รู้ว่าลูกต้องการคำปลอบใจจากแม่ แม่อยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้ ในดวงใจของลูกเสมอมา แต่ลูกเองต่างหากที่ยอมรับและให้ความสำคัญกับสิ่งภายนอกมากกว่า การเข้ามาพำนักในดวงใจกับแม่ที่นี่
มิว่าลูกจักอายุสักเท่าใด ลูกก็คือเด็กน้อยๆของแม่อยู่เสมอ มิใยที่แม่จะเฝ้าสอนลูกเท่าใดก็ตาม สักพักลูกก็จักหลงลืมคำที่แม่สอนและใช้พละกำลังของลูกเองเข้าจัดการกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าอยู่ร่ำไป แม่คงจักเหนื่อยมิได้ ที่จักต้องสอนลูก เตือนสติลูกต่อไป ภารกิจของแม่จักมิมีวันสินสุด หากความไม่เดียงสาของลูกเป็นเหตุให้ลูกถูกเบี่ยงเบนให้หันเหออกนอกเส้นทางกลับสู่บ้านแท้ของเราในสวรรค์
แม่ขอฝากถึงหนังสือเล่มที่สามนี้ของแม่ แม่ได้มอบสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดไว้ให้แก่ลูกแล้ว จงรู้จักใช้และดูแลรักษา จงช่วยกันเผยแพร่ไปยังลูกๆของแม่ทุกคนที่อยู่ห่างไกล ห่างไกล ณ ที่นี้ มิใช่ห่างไกลทางด้านร่างกาย ลูกๆคงมองเห็นความเร่งด่วนแล้วนะ ว่าเขาเหล่านั้นขาดเข็มทิศในจิตใจเพียงใด แม่คงมิต้องบอกลูกกระมัง ว่าหนังสือเล่มนี้ควรเผยแพร่เมื่อใด และใครคือผุ้สมควรได้รับ
ขอสันติสุขจงเป็นของลูกที่รักทั้งหลาย
จากแม่ของลูก
มารดาผู้เห็นอกเห็นใจของลูกๆทุกคน”
************
วันอาทิตย์ที่ 20 มีนาคม 2011 เวลา 05:50-06:57 น.
ผมมีความรู้สึกว่าแม่อยากให้ผมออกไปดูดวงจันทร์อีกครั้งหนึ่ง ผมเลยชวนแม่กับน้าสาวออกไปดูด้วยเช่นกัน คราวนี้ผมเห็นดวงจันทร์สองดวงด้วยตาเปล่าซ้อนเหลื่อมทับกัน ผมไม่เข้าใจว่ามีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า แต่ก็ชวนกันสวดสายประคำพระเมตตาสำหรับดวงวิญญาณในไฟระชำอีกครั้งเพื่อให้พวกเขาเหล่านั้นได้รับความบรรเทาด้วยความรักของพระองค์ พอสวดไปได้สักพักผมก็ขอตัวมาบันทึกสารจากแม่ เพราะใกล้สว่างแล้วผมยังไม่ได้จดบันทึกสารของแม่เลย เมื่อผมหยิบปากกาขึ้นมาข้อความดังต่อไปนี้ก็หลั่งไหลออกมา
“ลูกที่รัก ขอบใจลูกมากที่ไปพบกับแม่เมื่อวานนี้ ลูกคงเห็นแล้วนะว่าในนามลูกของแม่ ทุกคนได้ให้เกียรติลูกเพียงใด
ครับ แม้ลูกจะรู้ข้อบกพร่องของตนเองว่าไม่สมควรได้รับการให้เกียรติขนาดนั้น แต่พวกเขาก็ทำให้ลูกตระหนักใจว่า แม่เป็นที่หนึ่งในดวงใของคริสตชนมากเพียงใด แม้แม่จะไม่ใช่พระเจ้าก็ตาม เมื่อแม่รับให้ลูกนี้เป็นลูกของแม่ ทุกคนก็ให้เกียรติลูกโดยลูกได้อาศัยบารมีชื่อของแม่นั่นเอง
“ขอบใจที่ลูกทำตามที่แม่ได้แจ้งแก่ลูก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมา ลูกตอบสนองด้วยความไว้วางใจและอยู่เหนือเหตุผลใดๆที่มนุษย์พยายามหาคำอธิบาย แม่มิได้สอนให้ลูกงมงาย แต่ความสว่างที่ลูกได้รับจากองค์พระจิตเจ้า ทำให้ลูกมั่นใจ ปราศจากความสงสัย และด้วยความเชื่อของลูกนี้แหละ ที่นำพาลูกมาถึง ณ วันนี้ได้อย่างปลอดภัย
แม่รู้ว่าลูกกำลังจะพูดว่ากระไร แม่หวังว่าลูกยังคงจำพระสุรเสียงขององค์พระบุตรสุดที่รักที่ได้ตรัสแก่ลูกได้มิใช่หรือว่า จงอย่าเฝ้าโศกเสียใจกับข้อบกพร่องทั้งหลายที่ผ่านมา ด้วยเหตุว่าสิ่งเหล่านั้นได้จบสิ้นลงไปแล้ว แต่จงเป็นทุกข์และเสียใจหากวันนี้ลูกได้ละเลยกิจการดีที่ลูกพึงกระทำและปล่อยให้เวลาอันมีค่าขององค์พระบิดาเจ้าสวรรค์ต้องสูญเปล่า ด้วยเหตุดั่งนี้ เวลาปัจจุบันจึงอยู่ในสายพระเนตรของพระองค์มากกว่าอดีตอันจบสิ้นไปแล้ว
วันนี้แม่ขอฝากความระลึกถึงไปยังผู้ที่ถวายตัวเป็นข้ารับใช้พระบิดาเจ้าสวรรค์ทุกๆคน จงอย่าใช้ความรู้สึกเยี่ยงมนุษย์มาทำให้ลูกต้องเป็นทุกข์ใจและท้อถอย มิมีงานใดที่ลูกจะได้มาอย่างง่ายดายดอกลูก ด้วยเหตุว่า ทุกคนต้องการความสะดวกสบาย กิจการที่ลูกได้สมัครใจทำนั้นจึงสวนกระแสของวิถีชีวิตแห่งโลกอันอยู่ภายใต้การชักใยในเบื้องหลังของจิตชั่วร้ายที่พยายามนำมนุษย์ทุกผู้ทุกเหล่าให้หันเหออกไปจากหนทางไปสู่อาณาจักรสวรรค์
ลูกคงคิดว่าทำไมลูกต้องลำบากอยู่คนเดียว ทำไมคนอื่นไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรเขาก็เป็นสุขได้ ทำไมการพยายามทำความดีของลูกจึงทำให้ลูกเป็นทุกข์ได้มากมายถึงเพียงนี้ ทำไมพระองค์ไม่ทรงช่วยให้ลูกซึ่งเป็นคนงานของพระองค์ได้สบายเหมือนอย่างผู้อื่นโดยที่ลูกสามารถทำงานให้พระองค์ได้อย่างราบรื่น ทำไมพระองค์ปล่อยให้ลูกต้องทุกข์ใจด้วย
ลูกเอ๋ย เป็นบุญของลูกเพียงใดที่พระองค์ทรงเมตตาประทานโอกาสให้ลูกได้มีส่วนร่วมกับความทุกข์ยากของพระองค์ เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อยของพระองค์ลูกก็ทนมิได้แล้วหรือ เทศกาลมหาพรตนี้ได้สอนเตือนใจลูกว่ากระไร ลูกต้องการเป็นศิษย์คอยติดตามพระองค์ไปหรือไม่ จงถามหัวใจของลูกเองดูเถิด พระองค์ทรงเป็นพระเจ้า ทำไมต้องอดทน ทำไมต้องลำบาก ทำไมต้องเจ็บปวดทำไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ทำไม่ต้องสิ้นพระชนม์ หากลูกสามารถตอบคำถามเหล่านี้ของแม่ได้ ลูกก็จักเข้าใจและยอมรับความยากลำบากนี้ด้วยความปิติยินดี จงอย่าเปรียบ เทียบตัวของลูกเองกับผู้อื่น เมื่อยามใดที่ลูกท้อแท้ ขอให้ลูกจงระลึกไว้เถิดว่า ลูกนี้โชคดีกว่าผู้อื่นเพียงใด ที่พระองค์ทรงเมตตาให้ลูกได้มีส่วนร่วมในความรักของพระองค์ คนอื่นที่ลูกเห็นว่าเขาโชคดีว่าลูกนั้น โดยแท้จริงแล้วเขาอ่อนแอกว่าลูกมากนัก ลูกคงมิตำหนิพระองค์มิใช่หรือที่ทรงโอบอุ้มลูกแกะที่อ่อนแอนั้นไว้ และทรงวางใจในลูกที่จะก้าวเดินตามรอยพระบาทของพระองค์
มาถึงตรงนี้ แม่เห็นรอยยิ้มของลูกแล้ว แม่รู้ว่าลูกต้องการคำปลอบใจจากแม่ แม่อยู่ที่นี่ อยู่ตรงนี้ ในดวงใจของลูกเสมอมา แต่ลูกเองต่างหากที่ยอมรับและให้ความสำคัญกับสิ่งภายนอกมากกว่า การเข้ามาพำนักในดวงใจกับแม่ที่นี่
มิว่าลูกจักอายุสักเท่าใด ลูกก็คือเด็กน้อยๆของแม่อยู่เสมอ มิใยที่แม่จะเฝ้าสอนลูกเท่าใดก็ตาม สักพักลูกก็จักหลงลืมคำที่แม่สอนและใช้พละกำลังของลูกเองเข้าจัดการกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าอยู่ร่ำไป แม่คงจักเหนื่อยมิได้ ที่จักต้องสอนลูก เตือนสติลูกต่อไป ภารกิจของแม่จักมิมีวันสินสุด หากความไม่เดียงสาของลูกเป็นเหตุให้ลูกถูกเบี่ยงเบนให้หันเหออกนอกเส้นทางกลับสู่บ้านแท้ของเราในสวรรค์
แม่ขอฝากถึงหนังสือเล่มที่สามนี้ของแม่ แม่ได้มอบสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดไว้ให้แก่ลูกแล้ว จงรู้จักใช้และดูแลรักษา จงช่วยกันเผยแพร่ไปยังลูกๆของแม่ทุกคนที่อยู่ห่างไกล ห่างไกล ณ ที่นี้ มิใช่ห่างไกลทางด้านร่างกาย ลูกๆคงมองเห็นความเร่งด่วนแล้วนะ ว่าเขาเหล่านั้นขาดเข็มทิศในจิตใจเพียงใด แม่คงมิต้องบอกลูกกระมัง ว่าหนังสือเล่มนี้ควรเผยแพร่เมื่อใด และใครคือผุ้สมควรได้รับ
ขอสันติสุขจงเป็นของลูกที่รักทั้งหลาย
จากแม่ของลูก
มารดาผู้เห็นอกเห็นใจของลูกๆทุกคน”
************
