+ วันอา.ที่ 31 ตค 47 สาสน์แรกจากลำไทร +

[Anonymous]

สาสน์แรกจากลำไทร

หน้าถ้ำแม่พระ วัดพระวิสุทธิวงส์ ลำไทร
วันอาทิตย์ที่ 31 ตุลาคม 2547 เวลา 03.00-03.30 น.

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำการจดบันทึกไว้ พวกเราได้สวดภาวนากันมาตลอดทั้งคืนวันเสาร์ ถ้าคนไหนง่วงก็หลับเฝ้ากันอยู่ที่หน้าถ้ำแม่พระนี่เอง หลังจากจบการสวดภาวนาแล้ว ผมเริ่มมีความรู้สึกว่าแม่พระกำลังมาแล้ว ความรู้สึกนี้อธิบายได้ยาก เพราะผมได้รับรู้ผ่านเข้ามาทางหน้าผาก
ผมได้มีความรู้สึกว่าแม่พระได้มาอยู่ที่ถ้ำแห่งนี้แล้ว ผมมองเห็นผนังถ้ำลึกเข้าไปเหมือนกำลังมองภาพสามมิติที่ผนังถ้ำเรืองแสงและเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ไปทางซ้ายทีทางขวาที รูปปั้นแม่พระผมก็ยังคง เห็นเป็นรูปปั้นอยู่เหมือนเดิมแต่ผมรับรู้ผ่านเข้ามาทางจิตได้ว่าแม่พระอยู่ในชุดสีขาวลอยอยู่ที่ด้านขวาของถ้ำ ผมรู้สึกว่าแม่พระกำลังมองมาและยิ้มให้ผมซึ่งเป็น รอยยิ้มแห่งความเมตตากรุณา ผมรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดและได้ยิ้ม ตอบพระแม่ และแม่พระก็เริ่มต้นพูดกับผม
เสียงที่ผมได้ยินผมไม่แน่ใจว่าเป็นการคิดไปเองหรือเปล่า ผมเลยนิ่งเงียบอยู่เป็นนาน แต่เสียงที่พูดนั้นก็ยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำๆกันอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งผมพูดในใจกับแม่พระว่า ถ้าแม่พระมีพระ ประสงค์ที่จะให้ลูกได้รับสาสน์จากพระแม่แล้ว ขอให้ลูกได้ยินข้อความเดิมนั้นอีกครั้ง และผมก็ได้ยินจริงๆ ความที่ผมไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อการนี้ ผมต้องฟังข้อความเดิมซ้ำๆกันอยู่หลายครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่เป็นสิ่งที่ผมคิดขึ้นมาเองในใจ แล้วจึงพูดตามเสียงที่ผมได้ยินออกมาให้คนอื่นได้รับฟังด้วย มีหลายคนไม่เข้าใจ ว่าผมกำลังพูดอะไรออกมาและพูดทำไม
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ จิตใจผมได้แต่จดจ่ออยู่กับแม่พระที่ทรงประทานสาสน์ให้แก่ผมเท่านั้น ผมไม่ได้ จดข้อความทั้งหมดไว้แต่แรก ผมมาเริ่มหาเศษกระดาษเพื่อมาจดข้อความไว้หลัง จากที่แม่พระได้หยุดให้สาสน์แล้ว ข้อความส่วนใหญ่เมื่อผมได้พูดออกไปแล้ว ผมจะจำไม่ค่อยได้ว่าแม่พระพูดว่าอะไรบ้างในรายละเอียด ผมรู้สึกเหมือนกับเป็นแค่เพียงเครื่องมือสื่อสารอย่างหนึ่งของแม่พระ เมื่อเครื่องส่งปิดการสื่อสารแล้วก็ไม่ มีอะไรเหลืออยู่ในสมองของผมอีกต่อไป จึงมาจดเฉพาะเท่าที่จำได้เท่านั้น ในคืนนั้นแม่พระได้ทรงตรัสกับพวกเราว่าดังนี้


“มีน้อยคนนักที่มาหาเราในขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ จงอย่าไปตัดสินผู้อื่น
(ผู้ที่มีอำนาจตัดสินมนุษย์ทุกคนได้นั้น มีแต่พระเป็นเจ้าเท่านั้น)

จงใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้มีประโยชน์มาก ที่สุด

จงตั้งใจถวายเกียรติแด่พระผู้เป็นเจ้า ตอนเวลาที่จะทำบาปให้นึกถึงภาพพระเยซู ภาพแห่งความทรมานของพระองค์แล้วจะรู้ว่าพระองค์รักเรามากเพียงใด”


นี่ คือสาสน์แรกที่ผมได้ทำการบันทึกไว้ด้วยสมองอันน้อยนิดของผม